قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

خداوند در اين آيه ميفرمايد: " وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى " (طه : 124)، يعنى: "و هر كس‌ از ذكر من‌ روبگرداند درحقيقت‌، زندگي‌ تنگ‌ و سختي‌ خواهد داشت‌ و روز قيامت‌ او را نابينا محشور مي‌كنيم" (يعني‌: او را درحالي‌ حشر مي‌كنيم‌ كه‌ بينايي‌ چشمانش‌ از وي‌ سلب‌ شده‌ است‌. به‌قولي‌: مراد نابينايي‌ وي‌ از ديدن‌ حجت‌، يعني‌ نابينايي‌ قلب‌ است‌.
و با كلمه "انّ" تاكيد فرموده است كه هر كسى از دستورات خداوند و قرآن و سنت دورى كند جزايش در اين دنيا و آخرت زندگى "ضنك" يعنى تنگ و دشوار خواهد بود.
ابن كثير در تفسير اين آيه ميگويد: "كسى كه مخالفت فرمان خداوند و پيامبرش كند و آنرا به فراموشى بسپارد و هدايت را از كسى ديگر بطلبد، خداوند زندگى سختى را نصيبش ميكند و ديگر هيچ اطمئنان و آرامش و انشراح قلبى برايش باقى نميماند، بلكه بعلت گمراهيش قلبش تنگ ميشود هر چند از لحاظ ظاهر داراى نعمت باشد و هر چه بخواهد از لحاظ خوراك و پوشاك و مسكن نصيبش شود، و اگر قلبش به يقين و هدايت بر نگردد باز هم زندگيش در شك و ترديد و گمراهى و دلتنگى سپرى خواهد شد."
و معانى ديگرى كه علماء و مفسرين در معناى كلمه "ضنك" بكار برده اند عبارتند از: "سختى، بدبختى، رزق و روزى خبيث، عمل بد، خستگى همراه با همّ و غمّ، فشار قبر تا جايى كه دنده هايش را درهم كوبد." 
خداوند متعال در سوره انفطار ميفرمايد: " إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ (13) وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ (14)"
يعنى: "بي‌گمان‌ نيكوكاران در نعمت‌اند و بي‌گمان‌ فُجّار در دوزخند"
و اين زندگى "جحيم" هم در دنيا نصيبش ميشوند همانند زندگى "ضنك" كه بيان شد، و هم در آخرت در عذاب الهى دچار خواهد شد.
پس كسى كه از قرآن و سنت پيامبر صلى الله عليه و سلم دورى كند در دنيا و آخرت زندگى تنگ و دشوارى نصيبش خواهد شد.
و از طرفى ديگر كسى كه مطيع امر خداوند و پيامبرش شود، زندگى سعادتمندى در دنيا و آخرت نصيبش خواهد شد هر چند اگر زاد دنيويش اندك باشد.
لذا بعضى از علماء سلف ميگفتند: "اگر پادشاهان و فرزندانشان ميدانستند كه ما در چه لذت و نعيمى زندگى ميكنيم، با شمشيرشان با ما به مبارزه برميخاستند"، و در واقع منظور اين علماء نعيم و سعادتمندى و انشراح قلبشان بود كه بعلت اطاعت از اوامر خداوند نصيبشان شده بود، خداوند در قرآن ميفرمايد: "مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ" (النحل/ 97)، يعى: "هر كس‌ از مرد يا زن‌ كه‌ كار نيك‌ كند و او مؤمن‌ باشد بي‌گمان‌ به‌ زندگي‌ پاك‌ و پسنديده‌اي‌ زنده‌اش‌ مي‌داريم‌ و مسلما به‌ آنان‌ بر حسب‌ نيكوترين‌ آنچه‌ مي‌كردند، پاداش‌ مي‌دهيم‌".

وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com