قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

 صورتهای مختلف غلو در مورد رسول الله صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ

س: در حدیثی منتسب به پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ خواندم: کسی که اسمش محمد است او را نزنید و به او بد نگویید. لطفاً توضیح دهید این روایت صحیح است یا خیر؟

ج: این حدیث ساختگی است و دروغی بیش نیست که به نام پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ گفته شده است و در کتاب های حدیث هیچ اصل و سندی ندارد و از جمله دروغ هایی است که دراین مورد ساخته شده اند، مثل این گفتار: کسی که نامش محمد باشد با پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عهد و پیمانی دارد امید است پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ او را به بهشت ببرد. یا مانند این گفتار: کسی که نامش محمد باشد منزلش چنین و چنان خواهد بود. همه این گفته ها مبنای درستی ندارند، مهم اطاعت از پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ است نه نامگذاری به اسمش، چه بسیار کسانی هستند که محمد نام دارند در حالی که افرادی خبیث و بد کردارمی باشند، زیرا  از دستورات رسول الله صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ اطاعت ننموده اند، نامگذاری سبب پاکی انسانها نمی باشد، بلکه تقوا و عمل صالح یگانه راه پاکی است، شخص کافر و یا فاسق تنها به نامگذاری شدن به «احمد و محمد و ابو القاسم» اهل نجات نمی شود مگر اینکه خلق و خوی محمدی به خود گرفته و راه تقوا و خدا ترسی در پیش بگیرد و خویشتن را ملتزم به شریعتی نماید که پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ از جانب الله تعالی مأمور به تبلیغ آن بوده است.

جناب آقای بوصیری در قصیده ی ( بردیه) گفته:

 [ فإن لي ذِمَّةً منهُ بِتَسمِيَتي محمداً و هو أوف الخلق بالذِّمَم]

[چون نامم محمد است با پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عهد و پیمانی دارم و بدانید که پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ در امر وفای به عهد و پیمان از همه با وفاتر است.]

 به آقای بوصیری می گوییم که: شما سخت در اشتباه هستید، و بالاتر از اشتباه بوصیری، اشتباه کسی است که گفته است:

[ يا أكرمَ الخَلقِ ما لي من ألوذُ بِهِسِواكَ عند حلولِ الحادثِ العِمَمِ]

[إن لم تكن في معادي آخذا بيديفضلاً و إلا فقل يا زلة القدم]

[ فإن من جودك الدنيا و ذرتها و من علومك علماً اللوح و القلم]

 ای گرامی ترین آفریده ها! آنگاه که همه ی مصیبت ها سرازیر شوند جز تو به چه کسی پناه ببرم، چنانچه در قیامت از روی فضل و مهربانی مرا دستگیری ننمایی قدم هایم بلغزد، دنیا و آخرت از سخاوت تو هستند، آنچه در لوح محفوظ نگارش یافته از دانسته های تو است.

گوینده ی این اشعار بجای پناه بردن به الله به پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ پناه برده است و معتقد است که اگر در قیامت پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ او را دستگیری نکند هلاک می شود و فراموش کرده است که مالک ضرر و نفع فقط الله است. تنها او است که فرمانبرداران و اولیا را از عذاب آخرت رهایی می بخشد؛ این گوینده معتقد است که: مالک دنیا و آخرت پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ است که آن را سخاوت نموده، به نظر ایشان پیامبر صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عالم الغیب است و از علم لوح و قلم با خبر است. این نوع افکار از بدترین غلو و در ردیف کفر صریح هستند، کسی که با چنین افکار و اعتقاداتی بمیرد بر کفر و ضلالت مرده است، بر مسلمانان واجب است از غلو و افراط بپرهیزند و فریب گفته های صاحب قصیده بردیه را نخورند.

( شیخ ابن باز- مجموع فتاوی و مقالات متنوعة- 6/370 ،371 )

به نقل از کتاب الکترونیک: ترجمه فتاوی علماء البلد الحرام، گردآورنده د. خالد بن عبدالرحمان الجریسي، ترجمه گروه تألیف و ترجمه سایت نوار اسلام، ویرایش اول: ذو الحجة 1430 هـ. برابر با آذر 1388 ش.