قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

رد بر طعن رافضی در مورد خلفاء مبنی بر اینكه آنان قبل از اسلام بت‌پرست بودند
 
رافضی گفته است: (پنجم: قول خداوند تعالی:{لا ینَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ (١٢٤) }(البقره:
124). «پیمان من، به ستمكاران نمى‏رسد».
اعلام نموده که پیمان امامت به ظالمین نمی‌رسد. کافر ظالم است؛ چون خداوند می‌فرماید:{وَالْكَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ (٢٥٤) } (البقره: 254). «و كافران، خود ستمگرند».
و شکی در آن نیست که آن سه نفر کافر بودند و بت می‌پرستیدند، تا زمان ظهور پیغمبر ص).
جواب از چند جهت اوّل: اینکه گفته شود کفری که به دنبالش ایمان صحیح بیاید هیچ گناهى برای صاحبش باقی نمی‌گذارد، و بداهت این در اسلام حتّی در دین تمام پیغمبران صلی الله علیه و آله وسلم ضروری می‌باشد. همچنانکه خداوند تعالی می‌فرماید:{قُلْ لِلَّذِینَ كَفَرُوا إِنْ ینْتَهُوا یغْفَرْ لَهُمْ (٣٨) } (الأنفال: 38).
«به آنها كه كافر شدند بگو: «چنانچه از مخالفت باز ایستند، (و ایمان آورند) گذشته آنها بخشوده خواهد شد».
و پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم در حدیثی صحیح می‌فرمایند: (اِنَّ الاسلام یجّب ما قبله) و در روایتی: (یهدم ما كان قبله، وإنَّ الهجرة تهدم ما كان قبلها، وإنَّ الحج یهدم ما كان قبله[1]) یعنی: بدرستیکه اسلام ما قبل خود و (کفر) را بر می‌کند، و در روایتی دیگر می‌فرمایند: ما قبل خود را نابود می‌کند و هجرت ما قبل خود را نابود می‌کند، و حجّ ما قبل خود را نابود می‌کند).
دوّم: هر کس در زمان اسلام متولد شده بزرگتر نیست از آنکه بعد از کفر مسلمان شده است، بلکه توسط نصوصی مستفیض ثابت شده که بهترین قرن، قرن اوّل است، و اکثریت آنها بعد از کفر نفساً مسلمان شده‌اند، در حالیکه آنها بزرگتر (با فضیلت‌تر) هستند از قرن دوم که در زمان اسلام متولد شده‌اند. رافضیها در این زمینه نظری دارند که با کتاب و سنت و اجماع سلف و دلائل عقلی متفاوت است، به همین سبب به چیزی معتقدند که بطلان آن بدیهی است، مانند ادّعایشان بر ایمان آذر، و والدین پیغمبر و اجدادش و عمویش أبی طالب و غیره.
سوّم: اینکه گفته شود: قبل از اینکه خداوند پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم را مبعوث گرداند هیچ کس از قریش مؤمن نبود: نه مرد و نه بچّه و نه زن و نه سه نفر و نه علی، اگر از مردها صحبت شود آنها بت‌پرست بودند، بچّه‌ها هم همینطور و همچنین علی و غیره.
چهارم: هر کس بگوید که مسلمان بعد از ایمان آوردن باز کافر است، به اجماع مسلمین خودش کافر است، پس چگونه در مورد کسانیکه از دیگران ایمانشان بیشتر بوده گفته می‌شود: آنها کافر هستند بخاطر کفر گذشته‌شان.


[1] نگا: المسند(4/199-204-205).

به نقل از:
مختصر منهاج السنة، تالیف: شیخ الإسلام ابو العباس احمد بن تیمیه، اختصار : الشیخ عبدالله بن محمد الغنیمان (استاد تحصیلات عالی دانشگاه اسلامی مدینه منوره)، و مدرس در مسجد نبوی شریف، ترجمه: إسحاق دبیرى

مصدر:
سایت دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com