إبراء: [در اصطلاح فقه] یعنی آزاد کردن دیگری از حقی که بر ذمه او ثابت است، ابراء با لفظ ابراء و اسقاط و هر واژهای که گوینده قصد بری و آزاد کردن ذمه دیگری را داشته باشد انجام میگیرد.
ارکان ابراء: 1- مبریء (تبرئه کننده) ب-مبرا (تبرئه شده) ج -صیغه ابراء د -مبرا منه. یوسف ٥٣.
پس اعیانی که به ذمه تعلق نمیگیرد مشمول ابراء نیستند، ابراء در نزد فقهای حنفیه دو قسم است: 1- ابراء اسقاط 2-ابراء استیفاء.
به نقل از: مبادی و اصطلاحات علم فقه، دکتر جلال جلالی زاده، چاپ اول، 1387، نشر احسان.