قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

چه کسانی حسين رضي الله عنه را به شهادت رساندند؟

مؤلف: عبدالله بن عبدالعزيز

 

 بخش اول: اهل بيت از ديدگاه اهل سنت

شكي نيست كه اهل بيت رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم در ميان اهل سنت، مقام بلندي دارند و اهل سنت نسبت به آنان احترام بسيار قايلند و حقوق آنها را آنگونه كه خداوند در شريعت قرار داده است رعايت مي‌كنند، لذا آنان را دوست دارند و محبت و موالات شايسته‌اي نسبت به آنان دارند و به سفارش پيامبر در خصوص آنان عمل مي‌نمايند همان وصيتي كه در روز غدير خم فرمود:«و اُذَكِّرُكم الله في اهل بيتي» : (شما را درباره‌ي ـ رعايت حقوق ـ اهل بيتم سفارش مي‌كنم.[1]

 اهل سنت از همه مردم به اين وصيت و ديگر وصاياي پيامبر بيشتر پايبندند و عمل مي‌كنند.
 گفتني است كه اهل سنت از راه و روش شيعيان كه در حق و محبت اهل بيت غلو و افراط مي‌كنند و نيز از ناصبيهايي كه اهل بيت را با ناسزا گويي و عداوت آزار مي‌دهند، بيزار و مبرايند. و تمام اهل سنت بر وجوب محبت اهل بيت و تحريم آزار و بي‌ادبي، قولي يا فعلي نسبت به ايشان اتفاق نظر دارند و با افتخار مي‌گوييم كه، كتابهاي اهل سنت مملو از مناقب و فضايل اهل بيت است.
 به همين دليل برخي از فضايل اميرالمؤمنين علي رضي الله عنه و فرزندان و نوادگانش را به ترتيب ذكر مي كنيم:کسانی که شيعيان ادعای عصمت آنان را دارند و گمان و خيال می کنند که اهل سنت آنها را دوست ندارند و با آنان دشمنی دارند.
اول: اميرالمؤمنين علي رضي الله عنه : 

سهل بن سعد رضي الله عنه روايت مي‌كند كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم در روز جنگ خيبر فرمود:

فردا اين پرچم را به مردي مي‌دهم كه خداوند خيبر را بر دستانش فتح مي‌كند و او خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسولش نيز او را دوست مي‌دارند، آن شب مردم درباره‌ي مردي كه فردا پرچم اسلام را از دست رسول خدا تحويل خواهد گرفت، حرف مي‌زدند. [2]

 گويد: صبح كه شد، مردم نزد رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم آمدند، در حالي كه هر يك از آنان اميد وار بودند كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم پرچم را به او بدهد، رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم فرمود:

 علي بن ابي طالب كجاست؟ 

گفتند: چشمانش درد مي‌كند، فرمود: كسي را بفرستيدكه او را بياورد.

 علي را آوردند، رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم از آب دهان خويش به چشمهاي او ماليد و برايش دعا كرد، و علي رضي الله عنه شفا يافت، بگونه‌اي كه گويا هيچ دردي نداشته است. 

پس از اين پرچم را به علي رضي الله عنه داد و علي رضي الله عنه گفت: اي رسول خدا: آيا با آنان بجنگيم تا مثل ما شوند؟ 

فرمود: به‌صورت عادي برو تا به ميدان آنان برسي، آنگاه آنان را به اسلام دعوت بده و از وجوب حقي كه خداوند بر آنان دارد، با خبر كن، به خداوند سوگند اگر خداوند يك نفر را بوسيله‌ي تو هدايت كند، از شتران مو سرخ براي تو بهتر است.[3]  

در اين حديث فضيلتي بسيار بزرگ و يكي از مناقب آشكار اميرالمؤمنين علي‌بن ابي‌طالب رضي الله عنه وجود دارد؛ چون پيامبر گواهي داده است كه خدا و رسولش! علي رضي الله عنه را دوست دارد و او نيز خدا و رسولش را دوست ‌دارد.

دوم: فاطمه رضي الله عنها: پيامبر فرمود: فاطمه سردار زنان بهشت است.[4]

سوم: حسن و حسين:

از براء بن عازب رضي الله عنه روايت است كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم ، حسن رضي الله عنه و حسين رضي الله عنه را ديد و فرمود: «پروردگارا من اين دو را دوست دارم، تو نيز دوست بدار».[5] 

در اين حديث فضيلتي آشكار براي حسنين است؛ چون پيامبر امتش را به محبت آن دو تشويق كرده و توضيح داد كه محبت آن دو، به معناي دوست داشتن پيامبر است.

ابوسعيد خدري رضي الله عنه روايت مي‌كند، رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم فرمود: «حسن و حسين سرداران جوانان بهشتند».[6] 

در اين حديث دو فضيلت بزرگ براي حسن رضي الله عنه و حسين رضي الله عنه است؛ چون پيامبر به بهشتي بودن آن دو گواهي داده است و نيز خبر داده اند كه هر آن دو سرداران جوانان بهشت‌اند.

چهارم: علي بن حسين:

يحيي بن سعيد درباره‌ي او مي‌گويد: «او افضل‌ترين هاشمي است كه در مدينه ديده‌ام».[7] 

امام زهري گويد: « هيچ هاشمي‌اي افضل‌تر از علي بن حسين نديدم».[8]

محمد بن سعد مي‌گويد: او ـ علي بن حسين ـ ثقه، مأمون، كثيرالحديث، عالي مقام، بلند مرتبه و پرهيزگار بوده است.[9] 

 

پنجم: محمد بن علي باقر:

ابن سعد گويد: «او داراي علم زيادي بوده و حديث زيادي روايت كرده است».[10]

و صفدي گويد: او يكي از كساني است كه علم، فقه و ديانت را در خود جمع كرده است.[11]

و امام ذهبي گويد: حافظ حديث بوده و در احتجاج به او اتفاق دارند.[12]

ششم: جعفر بن محمد معروف به صادق: :

امام ابوحنيفه درباره‌اش مي‌گويد: «فقيهي آگاه‌تر از جعفر بن محمد نديدم».[13]

ابوحاتم گويد: «ثقه است، از كساني مانند او نبايد سؤال كرد».[14]

ذهبي گويد: «جعفر بن محمد، صادق سردار علويها در زمان خودش در حجاز است و از صحابه نيست ». [15]

هفتم: موسي بن جعفر، معروف به كاظم :

ابو حاتم رازي گويد: «ثقه، صدوق و يكي از ائمه‌ي مسلمانان است».[16] 

ابن تيميه گويد: «موسي بن جعفر از كساني است كه به عبادتگزاري و پايبند‌يش به طاعات و عبادات گواهي داده‌اند».[17]

ذهبي گويد: «موسي بن جعفر يكي از بهترين حكيمان و از عبادتگزاران با تقوا بوده است».[18] 

هشتم: علي بن موسي معروف به رضا :
ذهبي درباره‌ي وي مي‌گويد: او در علم، دينداري و سروري مقام و منزلت بلندي دارد.[19] 

نهم: محمد بن علي معروف به امام جواد :
ابن تيميه گويد: از بزرگان بني هاشم و در سخاوت و سروري معروف است.[20]

بغدادي[21] مي‌گويد:

اهل‌سنت معتقد به دوستي و موالات با همه‌ي همسران رسول‌الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم هستند و هر كس همسران رسول‌الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم و يا برخي از آنان را كافر بداند، كافر مي‌دانند و حسن، حسين، حسن بن حسن، عبدالله بن حسن، علي بن حسين(زين العابدين) و محمدبن علي معروف به باقر و جعفر صادق و موسي بن جعفر و علي بن موسي الرضا و نيز ديگر فرزندان علي رضي الله عنه و كساني كه از نسل او هستند، و فرزنداني مانند: عباس، عمر، محمدبن حنفيه و ديگر كساني كه به روش پدرانشان بوده‌اند را محترم و شايان تقدير و بزرگداشت، مي‌شمارند.[22]

ابو مظفر طاهر اسفرايني[23] در بيان منهج اهل سنت مي‌گويد:

خداوند آنان را از اين‌كه درباره‌ي گذشتگان ـ پيشگامان امت اسلامي چيز ـ منكري بگويند يا بر آنان طعنه و ايراد وارد كنند، محفوظ نگه داشته است و درباره‌ي مهاجران، انصار، بزرگان دين، بدريان شركت ‌كنندگان در احد، و بيعت رضوان چيزي جز خير و خوبي نمي‌گويند؛ و تمام كساني كه پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم به بهشتي بودنشان گواهي داده را جز به خوبي و نيكي ياد نمي‌كنند و معتقدند ازواج و همسران پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم ، اصحاب و اولاد ايشان ر را جز به نيكي نبايد ياد كرد و نوادگان پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم مانند:

 حسن، حسين، و نوادگان مشهورشان مثل عبدالله بن حسن، علي بن حسين، محمد بن علي، جواد بن محمد باقر، علي بن موسي الرضا و تمام كساني كه پايبند به سنت پيامبر و نوادگانش بوده اند، را محترم مي‌شمارند و اجازه نمي‌دهند كسي از خلفاي راشدين عيبجوئي كند و به آنان توهين نمايد و معتقدند نبايد كسي به بزرگان تابعين و تابع تابعين كه بر منهج قرآن و سنت صحيح بوده اند و خداوند آنان را از آلوده شدن به بدعتها و منكرات حفظ كرده است، طعنه زند.[24]  

اين خلاصه‌أي بود از عقيده‌ي اهل سنت و جماعت درباره‌ي اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم است و كساني كه مي‌خواهند بيشتر بدانند مي‌توانند به كتابهاي حديث، سيره و زندگينامه‌ها رجوع كنند، انشاء الله خواهند ديد كه اهل‌سنت انصار و ياران اهل بيت‌اند.ي[25] 

 

«موضع اهل سنت در خصوص شهادت امام حسين رضي الله عنه »

ابن تيميه عقيده‌ي اهل‌سنت را درباره‌ي شهادت امام حسين رضي الله عنه خلاصه كرده و مي‌نويسد: «خداوند امام حسين را با شهادت اكرام نمود و قاتلان و دستياران و كساني كه به كشتنش راضي بودند را خوار و ذليل گردانيد. واز شهيدان پيش از خود الگوي نيكويي دارد؛ چراكه او و برادرش حسن رضي الله عنه ، سرداران جوانان بهشتند. آن دو در زمان عزت و قدرت اسلام و مسلمانان بزرگ شدند و زندگي كردند لذا هجرت و جهاد نكردند و از اذيت و آزار مشركين مصون بودند؛ بنابراين خداوند آن دو را با شهادت اكرام نمود، تا كرامت و بزرگواريشان كامل شود و درجه و مقامشان رفيع باشد و شهادت حسين رضي الله عنه مصيبت بزرگي است.

و خدادند به ما دستور داده كه در هنگام مصيبت «إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ» بگوييم و مي‌فرمايد:[وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ` الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا للهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ` أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ المُهْتَدُونَ][26] : (صابران را بشارت بده. آناني كه هرگاه مصيبتي به آنان برسد، گفته‌اند: ما از خداييم و به خدا باز مي‌گرديم. بر آنان درود و رحمتي از جانب خداوند است و آنان هدايت يافته گانند). [27] 

 

بخش دوم: از كوفه چه ميداني؟ 

 

مبحث اول: كوفه مركز شيعيان است. 

شيخ باقر شريف قريشي كه يكي از علماي شيعه است، مي‌گويد: 

«كوفه مهد تشيع و يكي از سرزمينهاي علويهاست و در بسياري اوقات اخلاصش را براي اهل بيت به نمايش گذاشته است».[28]

و نيز مي‌گويد: «بذر تشيع در كوفه بعد از زمان خلافت عمر رضي الله عنه پاشيده شد».[29]

محمد تيجاني سماوي شيعي مي‌گويد: «ابوهريره وارد كوفه شد، كه مركز شيعيان علي ابن طالب رضي الله عنه بود».[30]

 

مبحث دوم: كوفه سرزمين خيانت و پيمان‌شكني است.
شيخ جواد محدثي گويد: «اهل كوفه در تاريخ به خيانت و عهد شكني شهرت يافته… به هر حال تاريخ اسلام نگاه خوبي از عهد و پيمان كوفيان و پايبنديشان به پيمانها به خود نديده و تجربه نكرده است».[31]

و نيز مي‌نويسد: «برخي از ويژگيهاي فطري و اخلاقي اهل كوفه كه مي‌توان بدان اشاره كرد، عبارتند از: «رفتارشان متناقض است، كارشان حيله‌گري و نيرنگ بازي و رنگ عوض كردن و سركشي در برابر واليان و حاكمان است و از هر فرصتي كه بدست آرند سوء استفاده مي كنند، بداخلاقي، حرص، طمع، تاييد شايعه پراكني‌‌ها و تمايلات و تعصب قومي، و بر علاوه اينكه آنها از قبايل مختلف تشكيل و تركيب شده‌اند، همه‌ي اين اسباب و علتها، منجر به اين شد كه سيدنا علي رضي الله عنه از آنان آن همه تلخيها و رنجها را تجربه كرد و امام حسن با خيانت و پيمان شكني آنان روبرو شد و مسلم بن عقيل مظلومانه در ميانشان كشته شد و حسين رضي الله عنه با لب تشنه در نزديكي كوفه (كربلا) بدست سپاهيان كوفه به شهادت رسيد».[32] 

حسين كوراني شيعي مي‌گويد: «حال مهمترين شباهتها و ويژگيهاي ايمان كوفيان چيست؟ مي‌توانيم مهمترين خصوصيات آنان را در موارد زير خلاصه كنيم:

 الف- ياري نكردن اسلام.

 ب- به مال و دنيا بسيار علاقه مند بودند.

 ت- رنگ عوض كردن در مواضع مختلف. [33]

جواد محدثي شيعي مي‌گويد: «تعداد شيعيان اهل بيت در كوفه كم نبود، اما دوستي آنان بيشتر آميخته به عواطف و سخنرانيهاي حماسي و احساسات زود گذر در برابر خاندان پيامبر بود تا دوستي‌ اعتقادي و عملي نسبت به آل علي و شتافتن به ميدانهاي جنگ و جان فدايي».[34]

و باقر شريف شيعي مي‌گويد: «كوفيان نامه‌ها و بيعتي كه با دست نماينده‌ي امام كرده بودند را فراموش كردند. [35]

 

بخش سوم: رابطه‌ي شيعه با اهل بيت

 

مبحث اول: خيانت‌هاي شيعيان به اهل بيت:
وقتي زندگي سيدنا علي رضي الله عنه را بررسي مي‌كنيم مي‌بينيم كه از شيعيانش(اهل كوفه) شكايت و گلايه دارد و مي‌گويد: همه ملتها از ظلم و ستم حاكمانشان در هراس هستند اما من از رعيتم بيم دارم! از شما خواستم به جهاد برويد نرفتيد! به سخنان شما گوش دادم اما شما به سخنانم توجه نكرديد! شما را اشكارا و پنهان دعوت دادم، ولي شما نپذيرفتيد! شما را نصيحت كردم قبول نكرديد! شما همانند حاضراني هستيد كه غايب هستند و بردگاني هستيد كه تصور مي‌كنند، اربابند؟! حكمتها به شما گفتم كه از آنها ابراز تنفر كرديد و شما را با پندها و موعظه‌هاي رسا نصيحت كردم، از آنها دوري گزيديد! و هنگامی که شما را به جهاد با سركشان تشويق وتحريك كردم، هنوز به پايان سخنم نرسيده بودم كه با شتاب پراكنده شديد؟ و به مجالس خودتان مي رويد و از موضع‌تان عقب نشيني مي كنيد! بامدادان شما را راست مي‌كردم، شبانگاهان همانند پشت مار به حال خودتان بر مي‌گشتيد، تا جايي كه راست كننده ناتوان مانده و آن كس كه بايد راست مي‌شد همچنان منحرف است.

اي كساني كه جسدهايتان حاضر و عقلهايتان غايب و هوا و هوسهايتان پراكنده و منحرف است، اميرانتان به شما آزمايش و مبتلاء شده است و حاكمانتان مطيع و فرمانبردار خداست و شما خدا را نافرماني ‌مي‌كنيد!!

سوگند بخدا كه دوست دارم و آرزو مي‌كنم كه اي كاش معاويه رضي الله عنه با من همچون معامله‌ي دينار و درهم مي‌كرد و 20 نفرتان را به يك نفر از طرف‌دارانش عوض مي‌كردم؟!

اي اهل كوفه! آرزو داشتم كه كاش شما از سه بيماري اساسي يكي را مي‌داشتيد! اما شما كرانِ شنوا، گنگان سخنگو و كوران بيناييد! شما آزادگانِ راستين در هنگام رو در رويي و برادران مورد اطمينان در مشكلات نيستيد.

اي كوفيان شما همانند شتراني هستيد كه ساربان آنها را گم كرده و از هر طرف كه آنها را جمع مي‌كند، از طرفي ديگر پراكنده مي‌شويد، دستهايتان خاك آلود باد.[36] 

دكتر احمد راسم نفيس(شيعي) موضعگيري ديگري از رسواييهاي كساني را كه بظاهر طرفدار علي رضي الله عنه و در واقع ايشان را آزار مي‌دادند، را براي ما نقل مي‌كند. وي مي‌گويد: نصر بن مزاحم روايت مي‌كند كه علي رضي الله عنه روز و شب ناظر صحنه‌ي جنگ و ميدان مبارزه بود تا اين كه بر سپاه معاويه رضي الله عنه تسلط پيدا كرديم و نزديك بود آنها را شكست دهيم كه فرستاده‌ي امام نزد من آمد و گفت: امام از تو مي‌خواهد كه نزدش بيايي، گفتم: اين وقتي است كه شايسته نيست مرا از موضعم كه اميدوارم پيروز شويم؛ جدا كنيد. گويد: يزيد بن هاني رفت و امام را در جريان گذاشت. هنوز بار دوم نيامده بود كه غبار و سر و صداها از سمت مالك اشتر بلند شد كه بيانگر پيروزي و غلبه‌ي سپاه عراق و شكست و خواري سپاه شام بود. در همين حال طرفداران(شيعيان) و اطرافيان علي رضي الله عنه به او گفتند: بخدا سوگند تو دستور دادي كه مالك اشتر آتش جنگ را شعله ور كند! 

گفت: مگر نديديد كه در حضورتان نماينده‌ام را بدنبالش فرستادم؟! 

مگر نه اين است كه در حضورتان آشكارا با او حرف زدم و شما مي‌شنيديد؟!

 گفتند: اگر چنين است پس كسي را بفرست كه بيايد، سوگند به خدا در غير اين صورت تو را تنها مي‌گذاريم! اميرالمؤمنين گفت: واي بر تو اي يزيد! برو به او بگو بيايد كه فتنه برپاست، او بنزد اشتر رفت و پيام امام را به او رساند.

 مالك اشتر گفت: آيا اين قرآن‌ها را كه بلند كرده‌اند مي‌بيني؟ 

يزيدبن هاني گفت: آري 

مالك گفت: تو را بخدا مگر نمي‌بيني كه پيروزي نزديك است؟!

و آنها با چه چيز روبرويند و خداوند چه پيروزي نصيب ما كرده است؟  

آيا شايسته است اين موقعيت را رها كنيم و از آن باز آييم؟!

يزيد گفت: آيا دوست داري تو در اينجا پيروز شوي و اميرمومنان در آنجايي كه هست تسليم دشمنانش(همانهايي كه ادعاي طرفداري و دوستي علي را داشتند) شود؟!

مالك گفت سوگند بخدا اين را دوست ندارم. 

گفت : پس بدان كه آنها امام را تهديد كردند و سوگند خوردند كه يا بفرست مالك اشتر از صحنه‌ي جنگ بيايد يا همانند عثمان، تو را با شمشيرهايمان خواهيم كشت![37] و يا تسليم دشمنت مي‌كنيم. 

 گويد: اشتر برگشت و نزد آنان آمد و گفت: اي اميرالمؤمنين صفها را مرتب كن كه سپاه شام دارد از پا در مي‌آيد. پس از آن داد و فرياد راه انداختند كه اميرالمؤمنين حاكميت را پذيرفته‌ است و به حكم قرآن رضايت داده است، اشتر گفت: اگر اميرالمومنين قبول كرده، من هم قبول مي‌كنم.

 مردم گفتند: اميرالمؤمنين راضي شده، اميرالمؤمنين قبول كرده، امام در اين حالت ساكت و سرش پايين بود و به زمين نگاه مي‌كرد و چيزي نمي‌گفت، سپس بلند شد و همه‌ي مردم ساكت شدند.

 گفت: همواره با شما بر رفتاري پسنديده داشتم تا اينكه از شما پيمان جنگ گرفتم، سوگند بخدا من از شما پيمان گرفتم اما شما مرا تنها گذاشتيد. و دشمن بر عليه من پيمان گرفت و تنها نماند، و عهد و پيمان در ميان شما بي‌ارزش است، بدانيد كه من ديروز اميرالمومنين بودم و امروز شما به من دستور مي‌دهيد و ديروز من نهي مي‌كردم و امروز مرا نهي مي‌كنيد و شما زنده ماندن را مي پسنديد و در شرايطي نيستم كه شما را بر چيزي كه ناپسند مي‌داريد وادار كنم و سپس نشست.[38]  

آري! مسئله به اينجا ختم نمي‌شود، بلكه امام را متهم به دروغگويي هم كردند.

 شريف رضي از اميرالمومنين علي رضي الله عنه روايت مي‌كند كه گفت:

 اما بعد، اي اهل عراق! شما همانند زني هستيد كه حامله شده و وضع حمل كرده و سرپرستش وفات كرده و مدتي طولاني بيوه بوده است و دورترين وارثش او را به ارث برده، سوگند به خدا! من نزد شما به اختيار خودم نيامدم، بلكه شما مرا آورديد و به من خبر رسيده كه شما مي‌گوييد، دروغ مي‌گويم، خداوند شما و دروغگو را بكشد.!![39]

به همين علت امام به شيعيانش گفت: خداوند شما را بكشد كه دلم را پرخون و سينه‌ام را سرشار از خشم و كينه كرديد، چنان بر من فشار وارد كرديد كه نفسهايم همچون جرعه‌ي آب در حنجره‌ام فرو مي‌رود و نظرم را با عصيان و تنها گذاشتن، خراب كرديد.[40]

اين است حال آناني كه ادعا مي‌كردند، از امام اول و معصوم - به گمان خودشان- پيروي مي‌كنند و در اطرافش بودند.

 شگفتا! كه آنان همواره روايتي جعلي و بي اساسي را كه به شرح زير است مي‌خوانند:

اي علي! تو و شيعيانت در حالي خدا را ملاقات مي‌كنيد كه خدا از شما راضي و نيزشما از خدا راضي هستيد و دشمنانت باسيه رويي و غضب الهي او را ملاقات مي‌كنند!!!

حال سوال ما اين است كه آيا براستي كساني كه خدا از آنان و آنان از خدا راضي هستند، همين‌هايند؟!!

پس از اين ببينيم با حسن بن علي رضي الله عنه چه كردند؟

دكتر احمد نفيس درباره‌ي امام حسن رضي الله عنه و آناني كه به ادعاي دوستي و پيروي(شيعيان) اطرافش را گرفتند و براي جنگيدن آماده شده بودند؛ مي‌نويسد: امام حسنu براي آنان سخنراني كرد و گفت: اما بعد، خداوند جهاد را بر بندگانش فرض كرده و آن را ناخوشايند ناميده و سپس خطاب به مجاهدانِ مومن فرموده: «اصبروا إن الله مع الصابرين»: (صبر كنيد كه خداوند با صابران است). 

اي مردم! به چيزهايي كه دوست داريد بدون تحمل ناخوشاينديها نمي رسيد، خداوند به شما رحم كند به اردويتان -در نخيله- برويد. تا ببينيم چه مي‌شود؟

راوي مي گويد او در حالي كه سخنراني مي‌كرد، بيم داشت مردم او را تنها بگذارند!

و مي‌گويد: همه سكوت كردند و كسي از آنان حرفي نزد و به امام پاسخي نداد، وقتي عدي بن حاتم وضعيت را بدين صورت ديد، بر خواست و گفت: من ابن حاتم هستم، سبحان الله! اين جا چه جاي زشتي است! چرا پاسخ امام و فرزند دختر پيامبرتان را نمي‌دهيد؟!

سخنرانان قبيله مضر كه زبانشان همچون شمشيرها برنده و كار آمد است، كجايند؟ و چون قضيه جدي شود، همچون روباهان فرار مي‌كنند، آيا از غضب و خشم خدا نمي‌ترسيد؟

 آيا از ننگ و عار اين كارتان نمي‌هراسيد؟!![41]

همين داستان را نيز ادريس حسيني شيعي در كتاب «لقد شيعني الحسين/274-275» نقل كرده است.

دكتر احمد راسم نفيس در تعليقش بر اين سخنراني امير المومنين امام حسن رضي الله عنه مي‌نويسد: آنان به شكست رواني حادي مبتلاء شده بودند؛ لذا رغبتي به جهاد، انفاق و جان فدايي در وجودشان نمانده بود، چون دنيا و لذت آن را تجربه كرده بودند و به دليل اين كه خواهان دنيا بودند و خواسته‌يشان در جنگ بدست نمي‌آمد، بويژه تا زماني كه سرهايشان زير سايه‌ي عدالت بود؛ لذا قانع شده بودند كه آينده و رهبريشان را به بني اميه بسپارند…[42]  

و نيز واقعه‌ي خيانت و طعنه‌ي اطرافيان امام حسين به وي را نقل مي‌كند.

 و مي‌گويد: «سپس اعلان كرد كه آهنگ اردوي جنگ را دارد، آنگاه قيس بن سعد بن عباده و معقل بن قيس رياحي برخواستند و و سخناني شبيه سخنان عدي بن حاتم گفتند و به طرف اردويشان حركت كردند و مردم هم پشت سرشان رفتند، امام حسن رضي الله عنه و مردم هم پشت سرشان رفتند، امام حسن رضي الله عنه رو به مردم كرد و سخنراني نمود..‌. مردم به يكديگر نگاه كردند و گفتند: او را چگونه مي‌بينيد و هدفش از اين حرفها چيست؟

 گفتند: گمان مي‌كنيم، مي‌خواهد با معاويه صلح كند و حاكميت را به او بسپارد، سوگند به خدا اين مرد كافر شده است !! آنگاه به خيمه‌اش حمله و آن را غارت كردند، حتي جانمازيي كه رويش نشسته بود، برداشتند.

 آنگاه عبدالرحمن بن عبدالله ابن جعال ازدي به او حمله كرد و چادرش را از گردش كشيد لذا بدون چادر در حالي كه شمشيرش در غلاف بود، نشست، پس از اين دستور داد اسبش را آوردند و سوار شد..‌. و چون به تاريك راه ساباط رسيد، مردي از بني اسد راه را بر او بست و لگام اسبش را گرفت و گفت: الله اكبر! اي حسن رضي الله عنه پدرت مشرك شد و سپس تو شرك كردي و با كلنگ به رانش زد تا جايي كه استخوانش نمايان شد و امام حسن رضي الله عنه را بر روي تختي به مدائن بردند».[43] 

يكي ديگر از شيعيان متعصب به نام ادريس حسيني خيانتهاي اطرافيان امام حسن را نقل كرده و مي‌گويد: «امام حسنu در آستانه‌ي ترور برخي عناصر سپاهش قرار گرفت، يك بار جراح بن سنان از بني اسد آمد و لگام قاطرش را گرفت و ضربه‌اي به امام زد و آن حضرت گلوي او را گرفت و هر دو به زمين افتادند تا اينكه عبدالله بن حنظل طائي آمد و با كلنگ جلوي او را گرفت و بار ديگر امام در اثناي نماز ضربه خورد».[44]

مرجع شيعي محسن امين عاملي مي‌گويد: «با فرزند امام علي بيعت شد و برايش عهد و پيمان گرفتند و سپس به او خيانت كردند تسليم شد و عراقيها به او يورش بردند تا جايي كه با خنجر به پهلويش زدند».[45]

تيجاني سماوي مي‌گويد: «همان طور كه برخي جاهلان امام حسن را به دليل صلحي كه با معاويه كرد، متهم مي‌كنند كه مؤمنان را ذليل كرده است در حالي كه صلح او به خاطر حفظ خون مسلمانان مخلص بود ».[46] 

بايد توجه داشت كه برخي طرفداران و شيعيان امام حسن او را متهم كردند، امّا تيجاني با تعبير برخي جاهلان تلبيس نموده تا خوانندگان را فريب دهد.( و اين عادت تيجاني در تمام نوشته هايش است)!

آيت الله حسين فضل الله مي گويد: «برخي ازافراد سپاه سپاهيان امام حسن از خوارجي بودند كه ناخواسته با او آمده بودند، چون مي‌خواستند با هر وسيله اي ممكن با معاويه بجنگند و در ميان سپاهش افرادي بودند كه به خاطر كسب مال غنيمت آمده بودند و كساني نيز وجود داشت كه با تعصب طائفه‌اي زندگي مي‌كردند و پيروي از بزرگان طوائفشان كه در پي كسب مال و مقام بودند و مي‌خواستند سپاه امام را نابود كنند، آمده بودند و در ميان سپاه و افراد تحت رهبري‌اش كساني از خويشاوندانش بودند كه معاويه براي‌شان مال فراواني فرستاده بود كه تنها سپاهش را رها كرده بودند، امّا هنوز تحت رهبري‌اش بودند. و نامه‌هاي زيادي به معاويه فرستاده مي‌شد، مبني بر اينكه: «اي معاويه! اگر مي‌خواهي، حسن را زنده يا مرده تسليم تو مي‌كنيم»!

 و معاويه اين نامه‌ها را به امام حسن مي‌فرستاد، لذا امام حسنu سپاهش را آزمايش كرد و متوجه شد كه چگونه تلاش مي‌كنند، آن حضرت را به قتل برسانند.[47] 

 به همين علتها و دلايل بود كه امام حسنu آن‌طور كه ابومنصور طبرسي روايت كرده است ، فرمود: «سوگند به خدا، مي‌بينم كه معاويه از اين‌هايي كه ادعاي طرفداري ما را دارند و شيعه‌ي من هستند، بهتر است؛ اين ها مي خواستند مرا بكشند بر من يورش آوردند و مالم را غارت كردند، به خدا سوگند! اگر معاويه از من عهدي بگيرد كه خونم حفظ شود و خانواده‌ام در امان باشد، برايم بهتر از اين است كه اين‌ها مرا بكشند و خانواده و اهل بيتم را نابود كنند، اگر من با معاويه بجنگم، قطعاً اينها گردنم را مي‌گيرند و مرا تسليم او كنند.[48] 

امير محمد كاظم قزويني شيعي، مي‌گويد: «طبق روايات صحيح تاريخي براي ما ثابت شده است آناني كه با امام حسن بودند، اگر چه تعدادشان زياد بودند؛ امّا خيانتها و پيمان‌شكني‌شان تا جايي بود كه به معاويه نوشتند: «اگر مي‌خواهي، حسن را تسليم تو مي‌كنيم». و يكي از آنان كلنگش را برداشت و به ران امام ضربه زد تا به استخوان رسيد و به امام حرفهايي زد كه به زبان آوردن آن‌ها، درست نيست؛ به همين دليل ائمه مي‌گفتند: «شيعيان ما براي ما شرايطي بوجود آوردند كه ما به اين روزگار افتاديم»

 و يكي به امام حسنu گفت: اي حسنu شرك ورزيدي همان‌طور كه پدرت پيش از اين شرك ورزيده بود. و آنگاه كه وقتي امام حسن متوجه پيمان‌شكني و خيانت آن‌ها شد، با معاويه صلح و سازش كرد تا خون مسلمانان حفظ شود و خودش هم از ترور در امان بماند و اهل بيتش از نابودي حفظ شود كه سود نابودي آنها به دشمنان اسلام و مسلمانان نرسد.[49]

ادريس حسيني مي‌گويد: «امام حسنu به شيعيانش گفت: اي اهل عراق! جانم از شما سه چيز تجربه كرده است پدرم را كشتيد، مرا ضربه زديد، مال و وسايلم را به يغما برديد».[50]

و سپس زمان آن فرا رسيد كه تاريخ رفتار مدعيان طرفدارائمه‌اي را كه پس از علي رضي الله عنه و حسن و حسين بوده‌اند، ثبت كند. امام جعفر صادق نيز به آنچه اجدادش مبتلا شده بودند و از مدعيان طرفداريشن ديده بودند، مبتلا شد و همان را تجربه كرد، مردي به نام «زراره ابن اعين» از كساني است كه عبدالحسين موسوي در «المراجعات به نا حق از او دفاع كرده و مي‌بينيم كه اين فرد، بدگويي امام جعفر را مي‌كند و مي‌گويد: «خداوند ابوجعفر را رحمت كند اما از جعفر در دلم كينه و تنفر است.[51]

و آن گاه كه امام جعفر بدعتش را انكار كرد آن را به امام نسبت داد و گفت: « به خدا سوگند! كه خودش به من گفت اين كار را بكن و حالا نمي‌فهمد».[52]

وقتي «زرارة» اجازه‌ي ورود خواست، امام صادق اجازه نداد و گفت: «به او اجازه‌ي ورود نده، به او اجازه‌ي ورود نده، به او اجازه‌ي ورود نده، چون زراره، علي رغم اينكه ادعا مي كند پيرو من است، از من مي خواهدكه «قدري » مذهب شوم در حالي كه اين از دين من و پدرانم نيست».[53]

متأسفانه ديگر افرادي كه اطراف ائمه را گرفته بودند، از اين قاعده مستثني نيستند، افرادي چون ابوبصير، جابر جعفي، هشام بن حكم و كسان ديگري كه مولف كتاب المراجعات از آن‌ها دفاع كرده است.[54]

امام جعفر صادق كساني را كه ادعاي طرفداري وي و شيعه بودن را مي‌كردند، را اين‌گونه توصيف مي‌كند: «خداوند هيچ آيه‌أي در مورد منافقين از آيات عذاب را نازل نكرده مگر اينكه آن درباره‌ي كساني است كه ادعاي شيعه بودن مي‌كنند».[55] 

 در روايتي ديگر مي‌گويد: « اگر امام زمان ظهوركند، كارش را از كشتن شيعيان دروغ‌گوي ما شروع مي‌كند و آنان را مي‌كشد».[56]

امام كاظم رضي الله عنه مي‌گويد: «اگر شيعيانم مشخص و جدا شوند، مي بينم ‌كه عوض شده‌اند. و اگر آن‌ها را آزمايش كنم، قطعاٌ مرتد شده‌اند. و اگر آنها را آزمايش كنم از هزار نفر، يكي نجات نمي‌يابد».[57]

 امام رضاu مي‌گويد: «و از آناني كه ادعاي دوستي ما اهل بيت را مي‌كنند، كساني هستند كه فتنه‌ي‌شان بر شيعيان ما از دجال بدتر و خطرناكتر است».[58]

 

مبحث دوم: نامه‌هاي شيعيان به امام حسينu مي‌رسد.

كاظم حمد احسائي نجفي «شيعي» مي‌گويد:« نامه‌هاي همواره به امام حسينu مي‌رسيد تا اين‌كه خورجينش روي اسب پر شد و آخرين نامه‌اي كه از اهل كوفه آمد بوسيله‌ي هاني بن هاني سبيعي و سعيد بن عبدالله حنفي به امام رسيد، وقتي باز كرد و شروع به خواندن آن كرد، در آن نوشته بود: 

 

بسم الله الرحمن الرحيم

 از شيعيان حسين و پدرش امير المؤمنين علي به حسين بن علي، اما بعد: مردم به انتظار تو هستند، كسي غير از تو را قبول ندارند، لذا شتاب كن، شتاب كن.[59]

دكتر احمد نفيس شيعي مي‌گويد: 

اهل كوفه به امام حسين رضي الله عنه نوشتند: امامي غير از تو نداريم، بيا شايد خداوند ما را، با تو بر حق جمع كند و نامه‌هاي امضاء شده پياپي بدست امام مي‌رسيد و از ايشان مي‌خواستند، بيايد تا بيعت كنند و نوشتند كه رهبري امت به حركت تو در برابر طواغيت بني اميه، بستگي دارد و به همين صورت عناصر اساسي براي حركت حسيني كامل شد، كه عبارتند از: ..‌. اراده‌ي اكثريتي كه خواهان تغيير وضعيت بودند و امام حسين را تشويق مي‌كردند، براي رهبري حركت مبادرت ورزد و واقعيت اين اراده در كوفه در نامه‌هايي منعكس مي‌شد كه اهل كوفه به امام فرستادند».[60]

محمد كاظم قزويني شيعي يادآور شده كه عراقي‌ها به امام حسين نامه نوشتندو ايشان را قانع كردند و از وي خواستند كه به سرزمين‌شان بيايد تا با او به عنوان خليفه بيعت كنند، تا جايي كه /12هزار از نامه‌هاي عراقي‌ها كه تقريبا همه به يك مضمون بود نزد امام جمع شد آن‌ها در نامه ها نوشته بودند: ميوه‌ها رسيده، آب و هوا مناسب و شرايط آماده است، تشريف بياوريد كه سپاهيان برايت آماده است تنها در كوفه/ 100هزار جنگجو داري و اگر نزد ما نيايي فردا در برابر خداوند متعال با تو مخاصمه خواهيم نمود.[61]

شيخ محدث عباس قمي مي‌گويد: «پياپي نامه‌ها به امام مي‌رسيد تا جايي كه در يك روز600 نامه از آن بي‌وفاها نزد امام جمع شد، با اين حال امام آرامش خودش را حفظ كرده بود و پاسخي نمي‌داد تا اين كه 12هزار نامه نزدش جمع شد».[62]

علي بن موسي بن جعفر بن طاووس حسيني شيعي مي‌نويسد:

 اهل كوفه شنيدند امام حسين رضي الله عنه به مكه رفته است و از بيعت با يزيد امتناع ورزيده، لذا در خانه‌ي سليمان بن صرد خزاعي گرد آمدند و چون همه جمع شدند، سليمان ايستاد و سخنراني كرد و در آخر گفت: اي شيعيان، همه مي دانيد كه معاويه مرده و با اعمالش نزد پروردگار رفته و پسرش يزيد به جايش نشسته و اين حسين بن علي است كه با او مخالفت كرده و از طواغيت آل ابوسفيان به مكه گريخته و شما شيعيان او هستيد همانطور که قبلا شيعيان پدرش بوديد و او امروز به نصرت شما نيازمند است، اگر يقين داريد كه او را ياري مي‌كنيد و با دشمنش مي‌جنگيد، برايش بنويسيد و اگر مي‌ترسيد و سست و ناتوانيد، آن مرد را فريب ندهيد، گويد: در نتيجه برايش نامه نوشتند».[63] 

شيخ عباس قمي شيعي مي‌گويد: «شيعيان در كوفه در منزل سليمان بن صرد خزاعي جمع شدند و درباره‌ي مردن معاويه و بيعت يزيد با هم به گفتگو پرداختند و سپس سليمان برخواست و سخنراني كرد و گفت: «شما مي‌دانيد كه معاويه فوت كرده و يزيد حكومت را به دست گرفته است و حسين رضي الله عنه با او مخالفت كرده و به مكه رفته است و شما شيعيان او و پدرش هستيد، اگر يقين داريدكه او را ياري و با دشمنش جهاد مي‌كنيد، اين موضوع را برايش بنويسيد و اگر از سستي و ناتواني مي‌ترسيد، آن مرد را در جانش نفريبيد.

 گفتند: «نه!بلكه با دشمنش، مي جنگيم و جانمان را به خاطرش، فدا مي‌كنيم. 

پس از اين به نام سليمان بن صرد و مسيب بن نجبه و رفاعه بن شداد بجلي و حبيب بن مظاهر و شيعيان مؤمنش از اهل كوفه نامه‌اي نوشتند و در آن نامه پس از حمد و ثنا آمده: 

 

سلام بر تو

 اما بعد: سپاس خدايي را كه دشمن ستمكار و سركش را نابود كرد، ما امامي نداريم، به نزد ما بيا، شايد خداوند ما را با تو بر حق جمع كند، نعمان بن بشير در قصر امارت است و ما در نمازهاي جمعه و جماعت و عيد با او شركت نمي‌كنيم و اگر خبر آمدن تو به ما برسد، انشاءالله، او را بيرون مي‌كنيم و به شام مي‌فرستيم. سپس طي نامه‌اي كه بدست عبدالله بن سمع همداني و عبدالله بن وال داده بودند و آنان از آن دو خواسته بودند شتاب كند و از امام خواستند كه بيايد، آن دو با سرعت رفتند و در دهم ماه رمضان در مكه به خدمت امام حسين رضي الله عنه رسيدند، پس از فرستادن آن دو، اهل كوفه دو روز درنگ كردند، پس از آن قيس بن مسهر صيداوي و عبدالله بن شداد و عماره بن عبدالله سلولي را با حدود150 نامه كه برخي دو يا سه نامه نوشته بودند، فرستادند و پس از اين‌ها دو روز صبر كردند و هاني بن هاني سبيعي و سعيد بن عبدالله حنفي را با نامه‌اي به اين مضمون فرستاند:

 

بسم الله الرحمن الرحيم

از شيعيان مؤمن و مسلمانان، به حسين بن علي اما بعد:

 هر چه زودتر بيا كه مردم به انتظار تو هستند و كسي غير از تو را قبول ندارند. عجله كن! عجله كن! و السلام».

 پس از اين شبث بن ربعي و حجاز بن ابجر و يزيد بن حارث بن رويم و عروه بن قيس و عمرو بن حجاج زبيدي و محمد بن عمرو تيمي نوشتند: «اما بعد: دشت‌ها سرسبز است و ميوه‌ها رسيده، هرگاه خواستي حركت كن كه سپاهيانت آماده‌اند و السلام عليكم و رحمه الله و بركاته».[64]

مبحث سوم: امام حسين مسلم بن عقيل را به كوفه مي‌فرستد.

رضا حسين صبح الحسني ـ شيعي ـ مي‌گويد: «مسلم نيمه‌ي شعبان از مكه حركت كرد و در پنجم شوال به كوفه رسيد، شيعيان آمدند با او بيعت كردند، تا اينكه /18هزار نفر با او بيعت كرد و در روايت شعبي آمده تا 40هزار نفر با او بيعت كرد».[65]

هاشم معروف حسني شيعي مي گويد : از برخي روايات چنان پيداست كه مسلم بن عقيل به سفرش خوشبين نبود، چون؛ از تقلب عراقي‌ها و موضع‌گيري هاي پيچيده‌ي آنان در برابر عمويش آگاهي داشت، او رضي الله عنه كه آرزو مي‌كرد با مرگ يا كشته شدن از آنان جدا شود و نيز مي‌دانست كه عراقي‌ها چگونه به پسر عمويش امام حسن خيانت كردند تا جايي كه مجبورش كردند كه حكومت را به معاويه واگذار كند. او اين‌ها را به صراحت به امام حسين گفته بود اما امام او را رها نكرد و به بزدلي و بد نظري متهم كرد، لذا او در حالي كه رفتنش را نادرست مي‌دانست براي انجام آن مأموريت مهم رفت، و آن‌گاه كه به دليل گم كردن راه، يكي از راهنمايانش از تشنگي مرد. طي نامه‌اي از امام حسين خواست از او در گذرد، ليكن امام اصرار كرد كه به راهش ادامه دهد و به كوفه برود با جديت به راهش ادامه داد تا اينكه وارد كوفه شد و كوفيان به او خوش آمد گفتند و به منزل مختار بن عبيد ثقفي رفت و از آنجا به ملاقات مردم و رساندن دعوت مي‌رفت تا اينكه تعداد بيعت‌كنندگان بر مرگ به چهل هزار نفر رسيد و گفته‌شده كمتر بودند و اميري كه يزيد به كوفه فرستاده بود، نعمان بن بشير بود كه به توصيف مورخان، فردي صلحدوست بوده و تفرقه را ناپسند مي‌دانست و عافيت را ترجيح مي‌داد».[66]

عبدالحسين شرف الدين موسوي شيعي متعصب مي گويد: «شيعيان با مسلم بن عقيل رفت و آمد كردند تا اينكه نعمان بن بشير كه از طرف معاويه والي كوفه بود و يزيد هم او را ابقاء كرده بود. از محل اختفاي مسلم آگاه شد، اما هيچ رفتار بدي با او نكرد».[67] 

عبدالرزاق موسوي مقرم مي‌گويد:

 «شيعيان به منزل مختار رفتند و مسلم بن عقيل خوش آمد گفتند و اظهار داشتند كه از او اطاعت و فرمانبرداري مي‌كنند، امري كه موجب خوشحالي و شادي بيشترمسلم شد..... 

و شيعيان مي‌آمدند و با او بيعت مي‌كردند تا اينكه تعدادشان را در دفترش /18هزار نفر شمرد و گفته شده تا 25هزار نفر رسيد و در روايت شعبي آمده، به چهل هزار نفر رسيد، آن گاه مسلم طي نامه‌اي بوسيله‌ي عابس بن شبيب شاكري، امام حسين را از گرد آمدن اهل كوفه بر اطاعتش درجريان گذاشت و اينكه منتظر او هستند و در آن نوشته بود : پرچمدار و رهبر به پيروانش دروغ نمي‌گويد و بدان كه 18هزار نفر از اهل كوفه بيعت كرده‌اند.[68]

عباس قمي مي گويد:

«شيخ مفيد و ديگران گفته‌اند: مردم با مسلم بن عقيل بيعت مي كردند تا اينكه تعدادشان به /18هزار نفر رسيد، لذا مسلم طي نامه‌اي امام حسينu را از بيعت /18هزار نفر آگاه نمود و از او خواست كه بيايد».[69]

عباس قمي گويد:

 «بنابر روايات گذشته شيعيان پنهاني به خانه‌ي هاني مي‌رفتند و با مسلم بيعت مي‌كردند و از هر كس بيعت مي‌گرفت، قسمش مي‌داد كه موضوع را پنهان نگه دارد، كار به همين منوال ادامه داشت تا اينكه تعداد بيعت‌كنندگان به/ 25هزار نفر رسيد، در حالي كه ابن زياد از محل اختفاي او بي‌خبر بود..‌. ».[70]

 

مبحث چهارم: حركت امام حسين رضي الله عنه به سوي كوفه:

محدث عباس قمي و نويسنده‌ي شيعي عبدالهادي الصالح نقل كرده‌اند كه وقتي امام حسينu خواست از مكه خارج شود طواف و سعي نمود و موهايش را كوتاه و ازاحرامش را خارج شد، چون از بيم دستگير و ياكشته شدن نمي‌توانست در مكه حجش را تمام كند؛ لذا در هشتم ذي الحجه يارانش را جمع كرد و سخنراني نمود و گفت: سپاس خداي را، آنچه خداوند بخواهد همان خواهد شد و هيچ نيرو و قدرتي نيست مگر قدرت و نيرويي كه خداوند بدهد و درود خداوند بر پيامبرش كه خط مرگ را براي فرزندان آدم ترسيم كرده است و گردنبند براي گردن دختران شايسته است.

 اي واي! كه چه قدر شوق پيوستن به گذشتگانم به شوق رسيدنِ يعقوب به يوسف شباهت دارد و براي من قتل‌گاهي است كه قطعاً با آن رو برو خواهم شد، آن برايم از زندگي بهتر است. و چنان است كه گويا مي‌بينم اعضاي بدنم در صحراي عسلان، بين نواويس و كربلاء تكه تكه مي‌شوند، و از روزي كه خداوند به نوشتن آن راضي شده نجات و راه فراري نيست. و ما اهل بيت به آن راضي هستيم و بر مصيبت آن صبر مي‌كنيم و به ما پاداش صابران داده خواهد شد.[71]

احمد راسم نفيس گويد: 

فرزدق، شاعر معروف، به كاروان امام حسين رضي الله عنه بر خورد نمود پس از سلام به امام گفت: اي فرزند رسول‌الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم پدر و مادرم فدايت، چه چيز موجب شده مراسم حج را بجا نياوري؟ امام گفت: اگر عجله نمي‌كردم دستگير مي‌شدم. امام از فرزدق پرسيد: مردم چگونه‌اند؟ گفت: قلبهايشان با توست و شمشيرهايشان عليه تو، امام گفت: راست گفتي و آينده از آن خداست و او را هر روز فرماني است. اگر تقدير بر آن باشد كه ما دوست داريم و مي‌پسنديم كه خدا را بر نعمتهايش ستايش مي‌گوييم و او بر اداي شكر و سپاسگزاري ياري دهنده است و اگر تقدير بر خلاف اميد و آرزوي ما رفته باشد كه هر كس نيتش بر حق و سرشتش بر تقوا باشد، از هدفش دور نخواهد شد.[72]

علي بن موسي بن جعفر بن طاووس حسيني(شيعي) مي نويسد: راوي گويد: امام حسين رفت تا اينكه در دو مرحله‌اي كوفه رسيد در آنجا حر بن يزيد با هزار جنگجو آمد، امام گفت: آيا براي دفاع و همراهي ما آمده‌ايد يا بر عليه ما و براي مقابله با ما؟ گفت اي ابو عبدالله براي مقابله آمده‌ايم.

 امام گفت: لاحول و لاقوة إلا بالله العلي العظيم و سپس سخناني بين‌شان رد و بدل شد تا اين كه امام به او گفت: اگر شما بر خلاف چيزي هستيد كه در نامه‌هايتان است- و بدستم رسيده و من به خاطر آن آمده‌ام- كه شما را بحال خودتان مي‌گذارم و برمي‌گردم. اما حر بن يزيد و يارانش امام را نگذاشتند بر گردد. و حر به امام گفت: اي پسر رسو‌ل‌الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم راهي در پيش گير كه نه به كوفه بروي و نه بسوي مدينه، تا من نزد ابن زياد عذري داشته باشم كه تو با من مخالفت كردي لذا امام به سمت چپ حركت كرد تا به «عذيب الهجانات» رسيد.[73] 

آيت الله محمد تقي آل بحرالعلوم گويد:

 امام حسينu با ازار و رداء بدن را پوشاند و دمپايي در حالي كه به بند شمشيرش تكيه زده بود، بيرون آمد و رو به مردم كرد و پس از حمد و ثناي خداوندگفت : « اين سراشيبي به سوي خداوند است و من نامه هايتان را كه در آن نوشته بوديد؛ بيا كه ما امامي نداريم شايد خداوند ما را بوسيله ي تو بر هدايت جمع كند، را آورده ام. اگر شما بر آنچه گفته ايد، هستيد، من آمده ام لذا به من عهد و پيماني بدهيد كه به آن اطمينان كنم و اگر ازآمدنم، نا خرسنديد به جايي بر مي‌گردم كه از آن آمده‌ام، همه سكوت كردند در اين وقت حجاج بن مسروق جعفي اذان گفت. 

امام حسين رضي الله عنه به حربن يزيد گفت: آيا تو با يارانت نماز مي‌خواني؟

 حر بن يزيد گفت: خير! همه‌ي ما پشت سر شما نماز مي‌خوانيم، لذا همه پشت سر امام حسين، نماز خواندند امام پس از نماز رو به مردم كرد و حمد و ثناي خداوند را گفت و بر محمد صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم درود فرستاد و گفت: اي مردم اگر از خداوند بترسيد و با تقوا باشيد حق را براي صاحبش بشناسيد براي خداوند پستديده‌تر است و ترديدي نيست كه ما اهل بيت محمد صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم به ولايت اين امر از اين مدعيان، سزاوارتريم؛ اما اگر شما ما را ناپسند مي‌شماريد و از حق ‌ما خودتان را به ناداني مي‌زنيد و اكنون نظرتان عوض شده و غير از آن است كه در نامه‌هايتان نوشتيد بر مي‌گردم. حر گفت: نمي‌دانم منظور شما ازاين نامه‌هايي كه مي‌گويي چيست؟!  

 در اين هنگام امام به عقبه بن سمعان دستور داد خرجيني كه پر از نامه بود بياورد. حر گفت: من از كساني كه به تو نامه نوشته‌اند نيستم و به من دستور داده شده كه اگر تو را ببينم تا نزد ابن زياد در كوفه نبرم رها نكنم.

 امام گفت: مرگ از اين برايت بهتر است، و به يارانش دستور داد سوار شوند زنان هم سوار شدند اين جا بود كه نگذاشتند امام به مدينه بر گردد.

 امام به حر گفت مادرت به عزايت بنشيند از ما چه مي‌خواهي؟

 حر گفت: اگر كسي غير از تو –هر كس مي‌بود- در چنين حالتي مرا به نام مادرم نفرين مي‌كرد من هم او را نفرين مي‌كردم اما سوگند بخدا نمي‌توانم نام مادرت را جز بخير و نيكي ببرم ليكن راهي را در پيش گير كه بين ما و تو انصاف رعايت شده باشد، و به سمت كوفه و مدينه نرو تا موضوع را به ابن زياد بنويسم؛ شايد خداوند عافيت را نصيب ما كند و من به چيزي گرفتار نشوم كه ناخوشايندي به تو رسد.[74]  

اين واقعيت را كه امام حسين رضي الله عنه پس از خيانت و رسوايي شيعيان، تلاش مي‌كرد به محلي برگردد كه از آنجا آمده بود بسياري از بزرگان شيعه نقل كرده‌اند كه از جمله مي‌توان از عباس قمي در «منتهي الامال1/464 به نقل از نفس المهموم/170» و عبدالرزاق موسوي مقرم در «مقتل الحسين/183» و باقر شريف در «في حياة الامام الحسين3/57» و احمد راسم نفيس در«علي خطي الحسين/102» و فاضل عباس حياوي در «مقتل الحسين/11» و شريف الجواهري در «مثير الاحزان/43» و اسد حيدر در «مع الحسين في نهضته/165» و اروي قيصر قليط در «خطب المسيرة الكربلائية/49» و محسن الحسيني در «الامام الحسين بصيره و حضارة/82» و عبدالهادي صالح در «جريده الانباء الكويتيه يوم 17/5/1997» و عبدالحسين شرف الدين در «المجالس الفاخرة/87» و رضي قزويني در «تظلم الزهرا از ص174 به بعد نام برد.

 « و عباس قمي نقل مي‌كند: حسينا رفت تا به قصر بني مقاتل رسيد، متوجه شد خيمه‌اي زده‌اند و نيزه نصب كرده‌اند. اسبي آماده ايستاده است، حسينا پرسيد: اين خيمه از كيست؟ گفتند: از عبيد الله بن حر جعفي، امام حسين رضي الله عنه يكي از يارانش را كه حجاج بن مسروق جعفي نام داشت، به نزدش فرستاد؛ رفت و به آنجا رسيد، سلام كرد و جوابش را داد.

 گفت: چه خبر؟

 گفت: اي پسر حر! خداوند بزرگواري را به تو هديه كرده، اگر قبول كني؟ 

گفت آن چه بزرگواري است؟ 

گفت: اين حسين بن علي است كه از تو مي‌خواهد او را ياري كني و اگر بدفاع از او بجنگي، پاداش داده مي‌شوي. و اگر كشته شوي، شهيدي.

 عبيدالله بن حر گفت: سوگند به خدا، از كوفه بيرون نشدم مگر از بيم اينكه حسين وارد آن شود و من در آن‌جا باشم و او را ياري نكنم؛ چون در كوفه هيچ شيعه و دوستي ندارد مگر اينكه به دنيا گراييده‌اند به جز كسي را كه خداوند حفظ كرده باشد نزد او برگرد و او را در جريان بگذار، پس از اين بود كه امام حسين برخواست و كفش پوشيد و با عده‌اي از براداران و اهل‌بيتش نزد او رفت، همين‌كه بر او وارد شد، عبيدالله بن حر ـ كه صدر مجلس بود ـ از جا پريد و دست و صورت امام را بوسيد، امام حسين نشست و پس از حمد و ثناي خداوند گفت: اي ابن حر، اهل شهر شما به من نامه نوشتند و خبر دادند كه همه بر حمايت من اتفاق نظر دارند و از من خواستند كه بيايم، اما در فعلا كه آمدم مسئله آن‌طور كه گمان مي‌كردم، نيست و من از تو مي‌خواهم كه ما اهل بيت را ياري كني، اگر حق ما را ادا كني، خداوند را سپاس مي‌گوييم و اگر چنين نمي كني از تو مي‌خواهم كه از ياري دهندگان ما در طلب حق باشي.

 عبيد الله گفت: اي فرزند رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم اگر در كوفه شيعه و انصاري مي‌داشتي من از همه بيشتر تو را ياري مي‌كردم، اما ديدم كه در كوفه شيعيان تو خانه‌هايشان را از ترس شمشيرهاي بني اميه رها كردند، لذا دعوت امام را نپذيرفت و حسين رضي الله عنه رفت..».[75]

 

مبحث پنجم: خيانت به مسلم بن عقيل

هاشم معروف شيعي گويد: «استاندار(والي) جديد توانست نيرنگي به كار گيرد كه هاني بن عروه را كه فرستاده‌ي امام حسين را پناه داد و به خوبي از او پذيرايي كرد و در رأي و تدبير شريكش بود، دستگير كند لذا او را دستگير كرد و پس از گفتگويي طولاني او را كشت و جسدش را از بالاي قصردر محلي كه عموم مردم جمع شده بودند، انداخت. در نتيجه ترس و ذلت بر مردم چيره شد و هر كس به خانه‌اش رفت گويا اينكه مسئله‌‌اي داراي ‌اهميت چنداني نمي باشد».[76]

محمد كاظمي قزويني (شيعه)مي‌گويد: ابن زياد وارد كوفه شد و سران عشاير و قبايل را احضار كرد و آنان را با لشكر شام تهديد و با وعده‌هايش تطميع كرد، بنابراين اندك اندك از اطراف مسلم پراكنده شدند و او تنها ماند.[77]

عبدالحسين نورالدين عاملي گويد: 

«مردم اندك اندك از اطراف مسلم پراكنده مي‌شدند و كار به جايي كشيده بود كه زني مي آمد و به پسر و برادرش مي‌گفت : برگرديد، كساني ديگر هستند كه اين كار را انجام دهند و مردي مي‌آمد و به پسر و برادرش مي‌گفت: فردا كه لشكر شام به جنگ و شرارت بيايد، چه كار مي‌كنيد؟ برگرديد و آن‌ها را مي‌برد و هم‌چنان پراكنده مي‌شدند، تا اينكه مسلم نماز مغرب را با 30 نفر خواند، وقتي وضعيت را به اين صورت ديد، از مسجد به سمت دروازه‌هاي ِكنده بيرون شد، هنوز به دروازه‌ها نرسيده بود كه تنها شد و هيچ كس با او نبود».[78]

آري بهمين علت بود كه مسلم از حسين رضي الله عنه خواسته بود كه از او درگذرد و او را به اين ماموريت نفرستد. چون او انتظاري جز اين از آنها نداشت و بخوبي مي‌دانست كه شيعيان چگونه به علي رضي الله عنه و پسرش حسن رضي الله عنه خيانت كردند لذا آنچه مسلم توقع داشت بوقوع پيوست و در برابر ديدگان آناني كه او را دعوت كرده بودند و با آگاهي همه‌ي آناني كه بنام امام حسين با او بيعت كرده‌ بودند؛ كشته شد و كسي از آنان دم بر نياورد؟!

عبدالحسين شرف الدين ضمن اين كه خيانتها، عهد شكني‌هاي كوفيان و مدعيان طرفداري امام حسين را نقل مي‌كند، مي‌نويسد: آنان بيعت‌شان را شكستند و دست از حمايت امام كشيدند و بر پيمانشان ثابت نماندند و عهد شكني كردند. آن حادثه يكي از رسواترين حوادث و ضايع‌كننده‌ترين حقوق و افتضاح‌ترين و زشت‌ترين كاري بود كه كردند و در نتيجه او و يارانش را تسليم نمودند و جنگ بين او و دشمن درگرفت، و در پي آن به مقام و منزلتي عظيم شهادت دست يافت. در آن حادثه دشمن از هر طرف بر او هجوم آورد و او را محاصره كرد و او تنهاي تنها بود و يار و ياوري نداشت… [79]  

خبر دردناك
عباس قمي گويد: سپس امام حسين رضي الله عنه تا سحر منتظر ماند و آن وقت به خدمتكاران و جوانان دستور داد آب زيادي بر دارند؛ آب برداشتند و حركت كردند و رفتند تا به محلي بنام «زباله» رسيدند كه خبر عبدالله بن يقطر به او رسيد، لذا يارانش را جمع كرد و نامه اي را در آورد و خواند. در آن نامه نوشته شده بود: 

بسم الله الرحمن الرحيم

اما بعد: خبر دردناكي به ما رسيده! مسلم بن عقيل و هاني بن عروه و عبدالله بن يقطر را كشتند! و فرمود شيعيان ما دست از ياري ما برداشتند و ما را تنها گذاشتند، لذا هر كس دوست دارد؛ بر گردد باكي نيست و مورد سرزنش واقع نخواهد شد.  

بنابر اين كساني كه به طمع مال و مقام آمده بودند پراكنده شدند تا اين كه تنها با خانواده‌اش و ياراني باقي ماند كه با ايمان و يقين از او پيروي كرده بودند.[80]

 

مبحث ششم: فرود آمدن حسين رضي الله عنه به سرزمين كربلا

عبدالرزاق موسوي مقرم گويد: امام حسين در دوم محرم سال 61 هجري به كربلا فرود آمد.[81]

و عباس قمي گويد: «در مورد روز ورود امام حسين به كربلاء اختلافاتي وجود دارد ، صحيحترين قول اين است كه در دوم محرم سال 61هجري وارد كربلاء شده و چون به آن‌جا رسيد، پرسيدم نام اينجا چيست؟ گفتند: كربلاء، گفت: «خداوندا ! از كرب (مشكل) و بلاء (آزمايش) به تو پناه مي‌برم».[82]

محمد تقي آل بحر العلوم مي‌گويد: سيره نويسان گفته‌اند: آنگاه كه حسين رضي الله عنه به كربلاء فرود آمد، ياران و اهل بيتش را جمع كرد و سخنراني نمود، پس از حمد و ثناي خداوند گفت: 

از خبرهاي كه به ما رسيده، مي‌بينيد كه كار ما به كجا كشيده است! دنيا از ما روي برگردانده و خوبيهاي آن به ما پشت كرده و هم‌چنان دورتر مي‌شود. دوره‌ي زندگاني به آخر رسيده و از آن جز تري آب ظرفي كه خالي شده، بر جاي نماند، آن‌هم همانند گياهي كه بر زباله روييده، مگر نمي‌بينيد كه به حق عمل نمي‌شود و از عمل به باطل باز نمي‌آيند، اگر مؤمن به ملاقات پروردگارش رغبت كند، رواست و من مرگ را چيزي جز سعادت و زندگي با ظالمان را جز هلاكت و محنت و بلا نمي‌دانم».[83]

دكتر احمد راسم نفيس شيعي فراخوان و دعوت امام حسين[84] رضي الله عنه از شيعيان و يادآوريش از دعوت آنان كه از امام خواسته بودند بيايد و وعده داده بودند كه نصرتش كنند. اما سرانجام او را تنها گذاشتند، نقل مي‌كند و مي‌گويد: آنان ـ اهل كوفه و مدعيان طرفداري اهل بيت ـ بر مزاحمت و ناراحتي ابي عبدالله الحسين رضي الله عنه اصرار كردند تا نتواند پيامش را ابلاغ و حجتش را تمام كند، لذا امام با خشم و ناراحتي به آنان گفت: «شما را چه شده، چرا ساكت نمي شويد؟ آيا سخنانم را نمي‌شنويد؟ فقط من شما را به راه هدايت مي‌خوانم ، هر كس از من اطاعت كند از هدايت‌يافتگان است و هر كس نافرماني كند از هلاك شوندگان است همه ي شما مرا نافرماني كرديد و به سخنانم گوش نداديد، اموالتان از حرام جمع شده و و شكمهايتان پر از حرام است، لذا خداوند بر دل‌هايتان مهر نهاده؛ واي بر شما چرا سكوت كرديد؟ مگر نمي‌شنويد؟ گويد: مردم سكوت كردند. امام گفت: «واي بر شما؛ هلاك و نابود شويد، آنگاه كه ما را به ياري طلبيديد و اكنون خوار و زبونيد؛ ما با آمادگي تمام به ياريتان آمديم، اما شما شمشيرهايتان را براي گردن زدن ما، از نيام كشيديد و بر ما آتش فتنه‌اي را برافروختيد كه دشمن ما و شما دست به جنايت مي‌زند، شما، دوستانتان را تحريك كرديد و سرانجام با دشمنانتان عليه آنان دست به يكي شديد؟! و اين امر به نا حق در ميانتان منتشر شده و شما كساني هستيد كه در ميانتان آرزويي جز حرام و مسائل دنيوي نيست و فقط همين عايدتان مي شود و لذت محدودي از زندگي دنيا نصيبت‌تان خواهد شد. چنين زندگي‌اي برايتان زشت‌باد! كه طواغيت امت ـ اسلامي ـ ، تكروان ـ خارج شوندگان از دين ـ و پشت‌كنندگان به قرآن، دستياران شيطان، جماعت گنه‌كار و جنايت‌كار با قرآن و نابودكنندگان سنتها و قاتلان فرزندان پيامبر هستيد».[85]

اين لفظی است که اين شخصيت شيعه آن را ذکر کرده است و اصل خطبه ی بالا شيخ ايشان علی بن موسی بن طاووس در (اللهوف ص58) و عبدالرزاق مقرم در (مقتل الحسين ص234) و فاضل عباس الحياوی در (مقتل الحسين ص16) و هادی النجفی در (يوم الطف ص28) و حسن الصفار در (الحسين و مسؤولية الثورة ص61) و محسن الأمين در (لواعج الأشجان ص97 و ما بعد آن) و در آن چيزی ذکر شده که می رساند ايشان نه با او صحبت می کردند و نه به ايشان گوش می دادند، . و عباس قمی در ( منتهی الآمال ص 1/487) و ديگران که بسيار هستند.[86]

قابل توجه است كه امام حسينu، كساني را كه ادعاي پيروي از او را داشتند به القابي چون؛ اموالتان از حرام جمع‌آوري شده، شكمهايتان از حرام پر شده، خداوند بر قلب‌هايتان مهر نهاده و قابل توجه است كه امام مي‌گويد: «شما شيعيان ماييد كه ما را به ياري طلبيديد و اكنون خوارمان كرديد ..‌. . و آتش فتنه را شما بر ما افروختيد، آري! اين‌ها بودند كه ادعاي پيروي اهل بيت را داشتند و ابي عبدالله در توصيف آن‌ها مي‌گويد: «شذاذ الاحزاب»: گروه‌هاي منحرف «نبذة الكتاب» :به قرآن پشت كننده. «عصبة الاثام» :جماعت گنه‌كار هستيد. «مجرموا الكتاب» :جنايت‌كاران به قرآن. «مطفئوا السنن» :سنتها را نابود مي‌كنيد. «قتله الاولاد الانبياء» :قاتلان فرزندان پيامبرانيد؟؟؟

 

مبحث هفتم: حسين رضي الله عنه را چه كسي به شهادت رساند؟

محمد بن علي بن ابي طالب معروف به ابن الحنفيه، برادرش حسين رضي الله عنه را قبل از حركت به سوي كوفه نصيحت كرد و گفت: «برادر! تو مي‌داني كه كوفيان به پدر و برادرت خيانت كردند، و اكنون بيم دارم كه حال تو نيز مانند آناني باشد كه پيش از تو بودند.[87]

 فرزدق شاعر معروف در ملاقاتي كه با ابوعبدالله داشت، در پاسخ امام كه از او پرسيده بود، حال شيعيان ما چگونه است؟-اين در حالي بود كه امام قصد رفتن به آن‌جا را داشت- در پاسخ گفت:

قلبهايشان با تو است و شمشيرهايشان عليه تو و قضا و قدر به دست خداست و هر چه خداوند بخواهد، همان خواهد شد.[88] 

حسينu گفت: راست گفتي، آينده به دست خداوند و هر روز او را كاري است، اگر تقدير بر آن رفته باشد كه ما دوست داريم و بدان خشنوديم كه خداوند را بر نعمتهايش سپاس مي‌گوييم و او بر اداي شكر ياري دهنده است، و اگر تقدير بر خلاف ما باشد، باز هم هر كس نيتش بر حق و با تقوا باشد، نجات خواهد يافت.[89]

 آن‌گاه كه امام حسين رضي الله عنه خطاب به آن‌ها سخنراني و به سابقه‌ي‌شان اشاره كرد و آن‌چه با پدر و برادرش كرده بودند، به آن‌ها تذكر داد و گفت: «..‌. اما اگر پيمان خود را بشكنيد و دست از ياري من برداريد، به جانم سوگند كه اين از شما شگفت‌انگيز نيست، كه اين برايتان منكر محسوب نمي‌شود، شما چون پيش از اين، اين كار را با پدر، برادر و پسر عمويم مسلم كرديد و فريب خورده كسي است كه فريب شما را بخورد و به شما دل ببندد».[90] 

 و امام حسينu قبلاً گفته بود كه من از نامه‌هايشان مشكوكم و گفته بود: «اين‌ها مرا مي‌ترسانند و اين نامه‌هاي كوفيان است و خودشان هم مرا مي‌كشند».[91]  

 در مناسبتي ديگر فرمود: «پروردگارا! بين ما و بين اين قوم داوري كن كه ما را دعوت كردند و وعدة ياري دادند، اما حالا خودشان با ما مي‌جنگند و ..‌.».[92] 

آري! مدعيان طرفداري حسينu، او را دعوت كردند كه ياري دهند، اما با او جنگيدند و او را كشتند.!!! 

حسين كوراني گويد: «اهل كوفه به تنها گذاشتن حسين بسنده نكردند بلكه نتيجه‌ي چندرنگي‌هايشان، اختيار موضع ثالثي بود و همان‌هايي بودند كه با شتاب به كربلا رفتند، تا با امام حسينu بجنگند و در كربلا براي به ثبت رساندن اعمالي كه شيطان را خوشنود و خداوند رحمان را ناراحت مي‌كرد، از يكديگر سبقت گرفتند، به عنوان مثال: مي‌بينيم عمر بن حجاج كه ديروز در كوفه همچون پروانه‌اي در اطراف اهل بيت و به دفاع از آن‌ها قيام كرده بود و سپاهي را فرماندهي مي‌كرد كه آن شخصيت بزرگ يعني: هاني بن عروه را نجات دهد، امروز به كلي موضع‌گيري ظاهريش عوض شده، به همين دليل امام حسينu را به خروج از دين متهم كردند، شايسته است در عبارت زير تأملي داشته باشيم، عمرو بن حجاج به يارانش مي‌گفت: «با آناني كه از دين خارج و از جماعت مسلمانان جدا شده‌اند، بجنگيد..‌.».[93]

و نيز كوراني مي‌گويد: «در موضع‌گيري ديگري مشاهده مي‌كنيم كه بر نفاق كوفيان دلالت دارد، آن اينكه عبدالله بن حوزه تميمي در برابر امام حسين مي‌ايستد و فرياد مي‌زند، آيا حسينu در ميان شماست؟

 اين فرد از اهل كوفه و از شيعيان ديروز علي عليه السلام است و حتي ممكن است از گروه شبث كساني باشد كه به امام حسين نامه نوشتند... . 

سپس مي گويد : اي حسينu تو را آتش مژده باد ....[94]

و مرتضي مطهري درطرح سؤالي مي گويد ، چگونه كوفيان از عهد و پيمان امام بيرون شدند؟

 سپس در پاسخ مي گويد: جواب اين است كه رعب و وحشتي كه بر اهل كوفه از زمان زياد و معاويه چيره شده بود و با آمدن عبيد الله كه فورا اقدام به كشتن ميثم تمار ، رشيد ، مسلم و هاني كرد، بر اين وحشت افزود و علاوه بر اين عامل تطميع و حرص بر مال و ثروت و مقام هاي دنيوي، آن طور كه بر عمر بن سعد چيره شده بود موجب گرديد كه دوستان و محبان امام به جنگ او بيايند، اما سران و بزرگان كوفه را ابن زياد، در همان روز اول ورودش، ترسانده و با مال فريبشان داده بود، آنگاه كه همه را جمع كرد و گفت هر كس از شما با مخالفان باشد من بخشهاي بيت المال را از قطع مي كنم، آري اين عامر بن مجمع عبيدي يا مجمع بن عامر است كه مي گويد، به رؤسايشان رشوه هاي بزرگي داده شد و غريزه هايشان را اشباع نمود.[95]

كاظم احسائي نجفي مي گويد: «سپاهي كه به جنگ امام حسين آمده بودند 300 هزار نفر بودند كه همه از اهل كوفه بودند كه در ميانشان شامي، حجازي، هندي، پاكستاني، سوداني، مصري و آفريقايي نبود، بلكه همه يشان از اهل كوفه بودند كه از قبايل مختلف گرد آمده بودند ». [96]

حسين بن احمد براقي نجفي كه يكي از مؤرخان شيعه است. مي نويسد:

قزويني گويد: از آنچه مي توانيم درباره اهل كوفه بگوييم اين است كه آنان پس از اينكه از امام حسين خواسته بودند بيايد، او را مورد طعنه قرار داده و سر انجام كشتند.[97]

مرجع تقليد شيعيان، آيت الله عظمي محسن امين، مي گويد:

 «سپس 20 هزار نفر از عراقيها با امام حسين بيعت نمودند و در حالي به جنگ او آمدند كه بيعتش در گردنشان بود و او را كشتند ».[98]

جواد محدثي مي گويد:

  همة اسباب و شرايط مذكور موجب شد كه امام آن حوادث تلخ را از آنان تجربه كند و با خيانتشان روبرو شود و اهل كوفه مسلم را مظلومانه كشتند و حسين عليه السلام در نزديكيهاي كوفه تشنه لب بدست سپاه كوفه به شهادت برسد.[99]

از بزرگان و شيوخ شيعه مانند: ابو منصور طبرسي، ابن طاووس، امين و ديگران از علي بن حسين بن علي ابن ابي طالب معروف به زين العابدين نقل مي كنند كه ايشان از پدرانش در توبيخ و سرزنش شيعيانشان كه پدرش را تنها گذاشته و او را كشتند، مي گويد:

اي مردم! شما را به خدا قسم مي دهم، آيا بياد داريد كه به پدرم نامه نوشتيد و سپس فريبش داديد و با او عهد و پيمان بستيد، بيعت كرديد و سپس با او جنگيديد و خوار و ذليلش نموديد، واي بر شما و آنچه براي خود پيش فرستاديد، واي بر شما و رأي و نظر بدتان، با چه چشمي به رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم نگاه مي كنيد؟ 

آنگاه كه بگويد: اهل بيتم را كشتيد، پرده ي حرمتم را دريديد؛ لذا از امت من نيستيد.

 در ادامه ميگويد كه در اين جا فرياد، گريه و شيون زنان از هر طرف بلند شد و به يكديگر گفتند: با آنچه از اعمالتان بياد داريد، هلاك شويد. 

امام ادامه داد كه خداوند به آن كس كه به نصيحتم گوش دهد و سفارشم را در اطاعت از الله، رسول واهل بيتش حفظ كند، رحم نمايد. و بدانيد كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم الگوي نيكوي ماست همه گفتند: سخنانت را شنيديم و اطاعت مي كنيم و حقوق تو را رعايت خواهيم نمود و تنهايت نمي گذاريم وبه تو پشت نمي كنيم، خداوند تو را مورد لطف و رحمتش قرار دهد، به هر چه مي خواهي، دستور بده! با هركس بجنگي، مي جنگيم و با هر كس صلح كني، صلح مي كنيم و قطعا يزيد را خواهيم گرفت و از كساني كه به تو و ما ظلم كنند، اعلام بيزاري مي كنيم.

در اين جا بود كه امام زين العابدين گفت: هيهات ! هيهات ! اي خيانتكاران مكار، آيا بين شما و شهوتتان مانعي وجود دارد؛ آيا مي خواهيد با من همانطور رفتار كنيد كه پيش از اين با پدرانم كرديد ؟

 هرگز! قسم به پروردگار شهيدان كه اين زخم خوب نخواهد شد و التيام نمي يابد ، ديروز پدرم و خانواده ام به همراهش كشته شدند و دست و پا زدن پدرم در جلوي رويم و تلخي عزايش در حنجره و حلقم و غصه اش در اعماق قلب و سينه ام را نمي توانم فراموش كنم ...» .[100]

 وآنگاه كه امام زين العابدين از كنار كوفيان عبور مي كرد و ديد كه نوحه و گريه مي كنند؛آنان را توبيخ كرد و گفت : « آيا براي ما نوحه و گريه مي كنيد؟! ، پس چه كسي ما را كشته است؟! .[101] 

و در روايتي ديگر از او كه با صداي ضعيف كه بر اثر بيماري ضعيف شده بود ، گفت: « اينها براي ما گريه مي كنند؟! پس چه كسي ما را كشته است ؟[102]

ام كلثوم، دختر علي، رضي الله عنهما، مي گويد:

 « اي اهل كوفه! واي بر شما! شما را چه شد كه حسين را خوار و ذليل كرديد و كشتيد و اموالش را غارت و تقسيم كرديد و زنان تحت تكلفش را اسير نموديد و دست از بيعت و حمايت او كشيديد، واي بر شما ! واي بر شما ! چه خيانتي بود كه مرتكب شديد؟ و چه گناه بزرگي بدوش كشيديد؟ وچه خونهايي كه ريختيد؟ و چه كرامت و شرافتي بود كه نابود كرديد؟ و چه حقي بود كه زير پا كرديد؟ و چه اموالي بود كه غارت كرديد و بهترين مردان پس از پيامبر را كشتيد و رحم و رحمت از دلهايتان رخت بر بسته است».[103] 

و طبرسي، قمي، مقرم، كوراني، و احمد راسم از زبان ام كلثوم رضي الله عنها براي ما نقل مي كنند كه او در حالي كه خطاب به خيانتكاران، پيمان شكنان و رسوا كنندگان سخنراني مي كرد.گفت: 

« اما بعد، اي اهل كوفه، اي خيانتكاران پيمان شكنان، رسوا كننندگان و مكاران ، بدانيد كه عبرت بودن كارتان هميشه خواهد ماند و تنفر و بيزاري از شما ادامه خواهد يافت، شما همانند آن زني هستيد كه نخهايش را پس از ريسيدن پنبه كرد، قسمهايتان را وسيله اي براي نيرنگ و خيانت قرار مي دهيد، كسي جز خود ستان و خود پسند، درغگو، دل بسته با زنان و آغوش گيرنده ي دشمنان در ميان شما نيست؟ شما مانند چراگاه گنديده و نقره اي در قبرستانيد.

بدانيد كه آنچه براي خودتان پيش فرستاديد، بد چيزي بوده، و آن اين است كه : خداوند متعال بر شما خشم خواهد گرفت و عذابي است كه هميشه در آن مي مانيد، آيا براي برادر من گريه مي كنيد؟! آري بخدا! پس بسيار گريه كنيد و كم بخنديد كه به عار و ننگش مبتلا شديد و هرگز از َآن نجات نخواهيد يافت؛ چگونه نجات مي يابيد در حالي كه نسل خاتم پيامبران، معدن رسالت، سردار جوانان بهشت، محل استقرار صلح و پناه دهنده و مرجع حل اختلافات و حجت تان را كشتيد، بدانيد كه آنچه براي خود پيش فرستاديد، بسيار زشت است و آنچه هنگام برانگيخته شدن بدوش مي كشيد، بسيار بد است؛ پس هلاكت بر شما، هلاك شويد، به پشت پاهايتان برگشتيد بيگمان كه تلاشتان در خسران و زيان است و دستهايتان خاك آلود باد، در بيعت تان زيان كرديد و به خشم خداوند بازگشتيد و مهر ذلت و خواري بر شما زده شد، واي بر شما! آيا مي دانيد چه جگر گوشه اي از محمد را نابود كرديد؟ و چه پيماني را شكستيد؟ و چه شرافت و احترامي را نابود كرديد؟ و چه خوني را ريختيد؟ يقيناً كار منكري مي كرديد كه نزديك است آسمانها از شدت منكر بودنش تكه تكه و پاره پاره شود و كوهها تكه و پاره شده و از بين برود. آبرو ريزي و پيمان شكني كرديد كه همسان با بزرگی زمين و آسمان است»[104].

اسد حيدر نويسنده شيعي از زينب، دختر علي، رضي الله عنه نقل مي كند كه خطاب به آناني كه با شيون و گريه به استقبالش آمده بودند، در حالي که آنان را سرزنش مي كرد، گفت: «آيا براي ما گريه مي كنيد و اظهار محبت مي نماييد؟ 

آري بخدا! بايد بسيار گريه كنيد و كم بخنديد كه عار و ننگش با شماست و هرگز نميتوانيد آن را از خود دور كنيد، چگونه اين ممكن است، در حالي كه نسل خاتم پيامبران را كشتيد...»[105] 

 و در روايتي ديگر آمده كه زينبل، سرش را از كجاوه بيرون كرد و به اهل كوفه گفت: «اي كوفيان! خفه شويد مردانتان ما را مي كشند و زنانتان براي ما گريه مي كنند ، خداوند در ميان ما وشما در روز قيامت داور است و قضاوت خواهد نمود».[106]

 

مبحث هشتم : چه كساني از اهل بيت با امام حسين رضي الله عنه به شهادت رسيده است؟

يكي از نشانه هاي محبت و دوستي امير المؤمنين علي نسبت به خلفاء اين است كه ايشان سه تا از پسرانش را بنامهاي خلفای راشدين يعني ابوبكر، عمر و عثمان نام گذاري كرده است كه همه با برادرشان حسين رضي الله عنه در كربلاء به شهادت رسيده اند، در حالی که مداحان شيعه نامی از آنها را ذکر نمی کنند تا اينکه عوام شيعه تحت تأثير قرار نگيرند که دشمنی آنها با خلفاء تغيير کند و جالب تر اينکه مؤرخان شيعه اين نامها را در كتابهايشان ذكر كرده اند از جمله:

 نام ابوبكر بن علي بن ابيطالب را شيخ مفيد در « الارشاد » 248 و طبرسي در « اعلام الوري /203 » و اربلي در « كشف الغمه 1/440 » و قمي در « منتهي الآمال 1/528 » و باقر شريف در « حياة الامام الحسين 1/270 » و هادي نجفي در «يوم الطف 174ـ171 » و صادق مكي در « مظالم اهل بيت ص 258 »و ابن شهر آشوب در « مناقب آل ابيطالب 3/305 » ذكر كرده اند. 

 ونام عمر بن علي بن ابيطالب را شيخ مفيد در «الإرشاد /186 » و طبرسي در « اعلام الوري /203 » وابن آشوب در « مناقب آل ابيطالب 3/304 » و اربلي در « كشف الغمه 1/440 » و نجفي در « يوم الطف ص188 » ذكر كرده اند.

 و نام عثمان بن علي بن ابيطالب محمد بن النعمان ملقب به مفيد در «الإرشادص186»، و ابن شهر آشوب در مناقب آل أبي طالب3/304»، وطبرسي در «اعلام الوري203، و اربلي در «كشف الغمه1/440» ، و قمي در«منتهي الامال1/526-527»، و قرشي در «حياة الحسين»3/262»،و هادي نجفي در «يوم الطف»175-179»، و صادق مكي در« مظالم اهل بيت257» ذكر كرده اند.

و نام ابوبكر بن حسن بن علي بن ابيطالب را شيخ مفيد در «الإرشاد» 186/248، وطبرسي در «اعلام الوري» 212، اربلي در «كشف الغمه»1/575-580، قمي در «منتهي الامال»1/526، قرشي در «حياة الحسين» 3/254، هادي نجفي در «يوم الطف167»، و ‏صادق مكي در « مظالم اهل بيت ص 258» آورده اند.

و نام عمر بن الحسن بن علي بن ابيطالب را شيخ مفيد در «الإرشاد ص197» وطبرسي در «اعلام الوري112»، و ‏صادق مكي در « مظالم اهل بيت254» آورده اند.

 بزرگواران مذكور، طبق نقل شيعياني كه در اين مختصر ذكر كرديم، در كربلاء به شهادت رسيدند، خداوند همه ي آنان و پدرانشان را رحمت كند و ناگفته پيداست كه اين نامگذاري توسط امام علي و اهل بيت نشانه اي از پيوند محبت آميز اهل بيت و خلفاي سه گانه است و گفتني است كه تنها امام علي و امام حسين نبودند كه فرزندانشان را بنام خلفا نامگذاري كرده اند.

 وامام زين العابدين ، امام چهارم شيعيان اماميه، «دوازده امامي» پسري بنام عمر داشته كه شيخ مفيد نام او را در « الارشاد» ذكر كرده است. و حر عاملي درباره او مي گويد:

 شخصيتي فاضل و بزگوار است كه صدقات بنام پيامبرغ و امير المؤمنين را جمع آوري كرده و فردي پرهيزگار و با تقوايي بوده است .[107]

 مرتضي عسكري كه به علامه ، محقق و فردي آگاه شهرت دارد، در كتابش « معالم المدرستين 3/127 » اسمهاي سه پسر علي بن ابيطالب كه نامشان به ابوبكر، عمر وعثمان است را ذكر كرده و ترديدي نيست كه انسان براي فرزندانش محبوبترين نامها را انتخاب مي كند ، لذا مي توانيم ادعا كنيم محبوبترين نامها نزد امام علي ، ابوبكر ، عمر و عثمان بوده است . 

   

فصل چهارم : شعائر حسيني

مبحث اول : شعائر حسيني رسومي هستند كه درزمان ائمه نبوده است . آنچه از عزاداري و اعمالي مانند: بر سر وصورت و بدن زدن ، نوحه كردن و ... ، هر ساله انجام مي شود ، به اعتراف علماي شيعه در زمان ائمه نبوده است . ابو القاسم نجم الدين معروف به محقق حلي ، ياد آور شده كه گرفتن مجلس عزاداري از صحابه و ائمه ، نقل نشده است يعني : چنين مراسمي در ميان ائمه و صحابه وجودي نداشته است و برگزاري چنين جلساتي با راه و روش سلف مخالف است .[108] 

 آيت الله عظمي جواد تبريزي در پاسخ سؤالي که از ايشان پرسيده بودند نظر شما درباره شعائر حسيني عزاداري و... چيست؟ و در جواب آناني كه مي گويند ، اينها رسوم و عاداتي هستند كه در زمان ائمه ي اطهار نبوده ، لذا هيچ مشروعيتي ندارد چه مي گوييد ؟

در پاسخ مي گويد: «شيعيان در زمان ائمه با تقيه زندگي مي كردند و عدم وجود شعائر در زمان آنها به عدم مشروعيت آن دلالت ندارد و اگر شيعيان در آن زمان مثل الآن امكان اظهار شعائر و انجام آن را مي داشتند، انجام مي دادند، مانند: اينكه پرچم سياه بر دروازه هاي حسينه ها و حتي خانه ها براي اظهار غم و اندوه ، نصب كنند». [109]

از آيت الله العظمي علي حسيني فاني اصفهاني مي پرسند كه: « اين امور ـ مسائل عزاداري ـ در زمان معصومين عليهم السلام نبوده ، در حالي كه آنان خانواده ي صاحب مصيبت بودند و به عزاداري بر حسين اولويت داشتند ودرهيچ روايتي از آنان ثابت نشده كه به عزاداري دستور داده باشند، امّا شيعيان اين مسائل را از خودشان ساختند و شعائر مذهبي ناميدند و در روايات آمده كه تمام بدعتها و فرجام همه ي آنها گمراهي وآتش است، آيت الله فاني اصفهاني در جواب مي گويد:  

پاسخ بسيار واضح است ؛ چون هر چيز جديد بدعت نيست، بدليل اينكه، بدعتِ منفور و مردود، آنست كه حكمي جديد از احكام تشريعي كه از دين نبوده در دين بوجود بيايد، و منظور از رواياتي كه در آنها بدعت و بدعتگذار مذمت شده اين است كه حكمي تشريعي به دين افزوده شود، اين امر به حكم عقل، زشت و قبيح است ؛ چون حكمي شرعي را آورده كه از شارع نبوده و آن را حكم شرعي و الهي قرار داده كه از وحي آسمان گرفته شده ، و اگر چنين نيست، شبهات حكميت كه در روايات از آنها بيزاري شده كجا و حكم عقل به قبح مجازات و عذاب بر آنها كجا؟

  روشن است كه شعائر حسيني اينگونه نيست ؛ چگونه مي تواند چنين باشد در حالي كه به گريستن دستور[110] داده شده ايم و آن عملي و واكنشي است كه نياز به سبب دارد، كه سبب مي تواند قولي مانند ذكر مصيبتها و سرودن مرثيه ها و يا عملي مانند اعمال اهل مصيبت باشد؛ لذا فقيه مي تواند به جواز اين شعائر فتوا دهد[111]. 

حسن مغنيه مي گويد: در دوران آل بويه در قرن چهارم هجري اين روز آزاد شد ـ عزاداري و سينه زني و ...- بنابر اين مراسم عزاداري بوسيله آل بويه پايه گذاري شده است و همانطور كه شايسته بود در بغداد، عراق، خراسان، ماوراء النهر و تمام دنيا آشكار شد و همه ي شهر سياه پوش مي شد و مردم با كاملترين صورتي كه حادثه دردناكي را، عزاداري مي نمودند و به عزا مي نشستند، عزاداري كردند.

 در زمان حمداني در حلب، موصل و ديگر مناطق به همين صورت بود، امّا در زمان فاطميان مراسم عزاداري حسيني در عاشوراء، تابع بغداد بود و به مراسم ساده اي كه هم اكنون در تمام جهان اسلام بويژه ايران، عراق، هند، سوريه و ... برگزار مي شود، محدود مي شد. و اين جلسات نوحه خواني و عزاداري براي عبرت گرفتن بر پا مي شد. بنابراين شعائر حسيني به نمادي از مظاهر خدمت به حق و حقيقت تبديل شد.[112] » [113]  

آيت الله شيرازي در بحث دوران و مراحل شعائر عزاداري در گذر زمان در حالي كه از ظلمي كه مانع ميشد شيعيان اين شعائر را اظهار كنند ، شكايت دارد مي گويد: «شيعيان در حالي كه در ستمهاي بني اميه و بني عباس محاصره شده بودند ، نمي توانستد اينگونه با جرأت عزاداري كنند ، فقط شرايط سخت گيري و آسان گيري همچون گل در بخشهاي مختلف و متفاوت بوده؛ لذا شكلها و صورتهاي عزاداري متفاوت و مختلف بوده است».[114] 

پس از اين شيرازي پنج دوره يا مرحله را ذكر مي كند : 

دورره ي اول: شيرازي مي گويد: «عزاداري شيعيان در اين دوره منحصر به جمع شدن تعدادي از آنان در منزلي از شيعيان و سرودن يكي از آنان ابياتي از شعر يا خواندن چند روايتي در رثاي اهل بيت و گريستن ديگران با نهايت پنهان كاري و پوشيده بودن آن از ترس اينكه مبادا حكومتهاي ظالم ، همچون ديوا نه بر آنان بپرند و آنان را دستگير كنند».[115] 

شايان ذكر است كه اين سخن آقاي شيرازي مدرك و سندي ندارد و هيچ يك از منابع معتبر شيعه به چنين مراسمي اشاره نكرده اند.

مرحله ي دوم : عصر بني عباس است كه از اين دوران شكايت دارد؛ امّا باز هم مي گويد: در اين دوران مجالس عزاداري بر امام شهيد وسعت پيدا كرد و مرثيه خواني بر روي منابر كشيده شد؛ ليكن در چارچوبه اي محدود كه مانع حركت شيعه مي شد». [116] 

ظاهرا اين دوره نيز دوره اي نبوده كه شيعيان بتوانند عزاداري كنند ؛ چون خود شيرازي مي گويد : در چارچوبه اي محدود كه مانع حركت شيعه مي شد! پس به اين دوره نمی توان استشهاد كرد.

و پس از آن شيرازي درباره ي دوره ي سوم مي گويد: دوره سوم ، دوره آل بويه، ديلميها و فاطميهاست، بويژه زمان حكومت معز الدوله ديلمي، آناني كه جو ترس و اختناق را از بين بردند و شيعيان را آزاد گذاشتند و به آنان اجازه دادند كه مجالس عزاداريشان را از خانه به خيابانها و مراكز اجتماعات و ميادين عمومي ببرند و روز عاشوراء را عزاداري رسمي اعلان كنند و بازارها را تعطيل كنند و هيئتهايي تشكيل دهند و در خيابانها و ميادين بچرخند. 

و سپس در خصوص دوره چهارم مي گويد:

 دوره صفويها، دوره چهارم بوده، بويژه در اين دوره علامه مجلسي كه شيعيان را بر انجام مراسم عزاداري و شعائر حسيني تشويق مي كرد، توانستند با آزادي عزاداري كنند و نمايش دادن صحنه هاي حادثه را نيز براي مجسم نمودن مصيبت از خودشان ساختند و بر آن افزودند.[117]

 در مورد دوره پنجم مي گويد:

 اين دوره ، عصر فقهاي متأخري بود كه در رأس آنها ، شيخ مرتضي انصاري و آيت الله دربندي بودندكه شيعيان بيشتر هيئتها و دسته هاي سينه زني را تشكيل دادند.[118]

پس از ذكر اين مراحل ، شيرازي نيز همانند تبريزي و فاني اصفهاني مي پذيرد كه اين مراسم عزاداري در زمان ائمه نبوده و مي گويد: اگر شيعيان در زمان ائمه آزادي كامل مي داشتند ، شعائر امروزي و حتي بيشتر از اينها را بر پاي مي داشتند ، امًا آنان آزادي كافي نداشتند كه با احساس كامل در تمام عصرها عزاداري كنند.[119]

از اين نقل قولها و ديگر شواهد موجود مي توان گفت: عزاداري حسيني در زمان ائمه سابقه نداشته و از مسائلي است كه بعدها بوجود آورده اند .

قبل از اينكه اين مبحث را تمام كنيم شايسته است خوانندگان با سبب ايجاد و ساخت حسينيه ها آشنا شوند، محمد حسين فضل الله در پاسخ سؤالي در خصوص تأسيس حسينيه ها مي گويد: حسينيه ها را ائمه اهل بيت كه در خانه هايشان جلساتي برگزار مي كردند و كساني را دعوت مي نمودند كه اشعاري به ياد مصيبت حسين براي تحريك عواطف بخوانند تأسيس نمودند. [120] 

 به مناسبت تأسيس مراكز عزاداري حسيني مي گويد: بعيد نيست كه تأسيس حسينيه ها از تفكر و انديشه ي احترام به مسجد سرچشمه گرفته باشد؛ چون مردم به شنيدن عزاي حسيني يا موعظه و ارشادها نياز دارند و از طرفي افراد جنب و حيض نيز در ميانشان هست و از طرفي بايد مسجد را از نجس بودن حفظ كنند، لذا مشاهده مي شود كه بسي اوقات در كنار مساجد، حسينيه جاي مسجد را بگيرد و كسي هم چنين گماني نداشته كه حسينيه جاي مسجد را بگيرد ، بلكه فقط براي اين ساخته شد. كه از پاكي و نظافت مساجد ، حمايت شود و فرصت شنيدن سخنراني براي همه فراهم شود تا همه بتوانند در اين جلسات شركت كننند هر چند منجر به نجس شدن آن شود ، ما نمي دانيم كه از چه زماني ساخت و تأسيس حسينيه ها آغاز شده است .[121] 

گفتني است كه مي بينيم اول شيخ محمد فضل الله مي گويد: ائمه حسينيه ها را تأسيس نموده و دوباره مي گويد ما نمي دانيم اين حسينيه ها از چه زماني تأسيس شده است.

مبحث دوم : نوحه خواني و زدن به سر صورت و ... از مسائل نو پيدا است. 

 برخي از كساني [122] كه معتقد به نوحه خواني و ديگر اعمالي كه در اصل نبوده و بعدها بوجود آمده، در دفاع از عزاداري به شيوه هاي جديد مي گويند: پيامبر به سبب وفات فرزندش ابراهيم گريسته است، آري اين درست كه پيامبر اشك ريخته ، امّا آيا اشك ريختن پيامبر با عزاداريهاي كنوني شباهت دارد؟ و آيا پيامبر به مناسبت وفات همه عزيزانش و حتي شهادت سيد الشّهداء حمزه رضي الله عنه مراسم عزاداري برگزاري كرده و مردم را بخاطر اينگونه مناسبتها جمع كرد و به گريه و شيون و زدن به سر و صورت و ... وا داشته است؟

چرا عبدالحسين در در اينجا قياس مي كند، در حاليكه قياس در مذهب شيعه حرام است؟

می گويد: «سيرت ائمه بر ندب بودن عزاداری و ماتم بر حسين نسل اندر نسل به ما رسيده است». [123] در حاليكه بر مخالفين و عيبجويان بر شيعه مي تازد, مي نويسد : اگر اين معترض احمق بداند که عزاداری و گريه بر امامان و مراسم حزن و اندوه چقدر شيعه را زنده نگه می دارد و حب آل بيت را در قلبها ثابت نگه داشته و دشمنی با دشمنان آنان را نيرومند ت مي كند هرگز بر اين مراسم اعتراض نمي كرد.

دكتر هادي فضل الله موضعگيري علماي شيعه را در عزاداري و به سر و صورت زدن به دو دسته تقسيم كرده است :

 1ـ مدرسه اصلاحي : اين دسته آن طور كه محسن امين مي پندارد، در تلاش بوده كه برخي از امور ناجايز و حرام مانند: ضرر وارد كردن به خود و حتي زخمي نمودن و بيان روايات جعلي و دروغ و اجراي نمايشنامه ـ اجراي تئاتر براي نمايش دادن صحنه ي خونين كربلاء ـ اجتناب شود.[124]

2ـ مدرسه ي محافظه كار: اين دسته آنطور كه عبد الحسين صادق مي گويد: بر اين باورند كه تمام چيزها حتي اگر منجر به آزار و اذيت بدني هم بشود، مباح است؛ بشرطي كه كه نصي بر حرمت آن نباشد، لذا چيزهايي كه به باور مدرسه ي اصلاحي حرام است، از نظر اينها حرام نيست.[125] 

پس از اين هادي فضل الله مي گويد: 

مفكر ما ـ عبد الحسين شرف الدين موسوي ـ تأكيد دارد كه عزاداري حسيني با تمام مظاهر و اشكالش حرام نيست؛ چون قاعده ي شرعي است كه اصل اشياء مباح بودن است نه تحريم؛ لذا او هيچ چيز را بر خلاف مدرسه ي اصلاحي حرام نمي داند ...» .[126] 

حسن مغنيه مي گويد: امّا آنچه مربوط به اقامه ي شعائر حسيني در عاشوراء است ، مي بينيم وقتي محرم مي شود، مساجد فعال مي شود و سر و صدا ازحسينيه به گوش مي رسد، خيابانها و كوچه ها با پارچه نوشته هاي سياسي آراسته ( غم بار ) مي شود كه نشانه هاي همدردي و عزادار از آنها پيداست و چهره هاي مجريان و محركان غمگين و دلها گرفته و قلبها جزع و فزع دارند كه از غم و اندوه مصيبت كربلاست، در هر جا و هر سو واويلا و گريه و نوحه است كه قلب و دل انسان را بدرد مي آورد ...[127]

  مي گويد: «در صبح روز دهم ، دهها هزار نفر از فرزندان نبطيه و ... براي شركت در مراسم احياي ياد حسين به نبطيه مي آيند و در آنجا جلسه برگزار مي كنند با خواندن اشعاري در خصوص كشته شدن حسين در حسينيه نبطيه تحتا در ساعت 8 صبح خوانده مي شود و تا ساعت 30/9 ادامه دارد، آن وقت نمايشنامه كشته شدن حسين اجرا مي شود كه در اين نمايشنامه كشته شدن حسين اجرا مي شود كه در اين نمايشنامه فرزندان بزرگ وكوچك ، زن و مرد نبطيه شركت مي كنند و حادثه ي طف را با حضور بيش از 000/50 نفر از مؤمنان اجرا مي كنند . اين نمايشنامه در فضايي آكنده از شور و حماسه اي ديني به پايان مي رسد و پس از آن عده اي از جوانان و كودكان با بدني نيمه عريان در حالي كه شمشير و خنجر به سرشان و با زنجير به پشت شان چنان مي زدند كه سرشار از تأسف و اندوه مي شود ... .[128] 

دكتر احمد وائلي كه در ميان قومش بسيار معروف و مشهور است و او را به كبير خطباء المنبر الحسيني لقب داده اند، در پاسخ به سؤالي كه پرسيده بودند؛ چرا شيعيان در روز عاشوراء خودشان را مي زنند و زخمي مي كنند؟

 مي گويد: «قبلاً علما پاسخ اين سؤال را داده اند و گفته اند:

اگر اين زدن به بدن ضرر وارد كند حرام است ، واگر ضرر وارد نكند حرام نيست و تنها اظهار محبت براي حسين است .[129]

عبد الهادي عبد الحميد صالح ـ شيعي ـ مي گويد: «در صورت عدم آزار و اذيت بدن ، زدن جايز است و نوعي تعبير ظاهري از آنچه در درون انسان است، وجود دارد كه حالت فطري انسان در برابر احساساتش كه بروز مي كند، و گاهي از خوشحالي از جايش بلند مي شود يا كف مي زند بشرطي كه ضرر عميقي به بدن نداشته باشد . و برخي از علمائ شيعه فتوا داده اند كه زدن حرام است ويا حداقل زخمي كردن بدن را جائز قرار نداده اند، به هر حال بنظر من اين مسئله به محيط اجتماعي بستگي دارد.كه اين عمل را صحيح يا غير صحيح مي دانند و واضح است كه اين از اصل عقيده نيست» .[130]

مهدي محمد سويج مي گويد: «مي بينيم كه دسته هاي زنجير زني و ... در عزاداري حسين عواطفي را كه در درون آنان مي جوشد، به نمايش مي گذارند و از طرفي دوستي صادقانه ي شان را اظهار مي كنند و همان طور كه در قسمتي خشمشان را بر ظالمان با همين زدن آشكار مي كنند و از اين شروع مي كنند و با آن به پايان مي رسانند و اين عمل تا رسيدن به هدف ادامه دارد؛ چون در هر زمان يزيد و ابن زياد وجود دارد. و در هر زمان ضعيفاني هستند كه با به سر وصورت زدن نسبت به ظلمي كه به آنها واقع شده مردم را آگاه می کنند.» [131].  

فردي را كه استاد محقق، طالب خرسان مي نامند، مي گويد:

 «به همين سبب و امثال اين است كه مراسم نوحه خواني در پايتختهاي اسلامي بر پا مي شود تا براي حسين و آناني كه با او كشته شده اند، عزاداري كنند » [132].

 دكتر عبد علي محمد حبيل از استادش حسن دمستاني نقل مي كند كه مي گفت: «نوحه خواني براي حسين فرض عين است».[133] يعني: بر تك تك مسلمانان فرض است كه نوحه خواني كنند.

و آيت الله خامنه اي مي گويد:

 «مسائلي وجود دارد كه مردم با آنها به خداوند نزديك مي شوند و چنگ زدن به اين امور بر ايشان اهميت پيدا مي كند و مراسم تقليدي و شركت در مجالس حسيني و عزاداري براي امام حسين و گريه ي به خاطر او وسينه زني در دسته هاي عزاداري ، سفارش شده است . اينها از مسائلي هستند كه احساسات خود جوش افراد بخاطر اهل بيت را ارزش مي دهد ... آري ! به سر وسينه زدن از همين مراسم است.[134] 

آيت الله خميني، خطاب به سخنرانان شيعه مي گويد: «مرثيه خواني وظيفه سخنرانان و خطيبان بزرگوار است و وظيفه ي مردم اين است كه با دسته هاي شگفت انگيز، و جالب سينه زني ... بيرون شوند، ليكن لازم است، دسته ها با سينه زني حركت كنند و همان كارها و اعمال گذشته را انجام دهند ... » .[135]

ونيز مي گويد: «اين دسته هاي سينه زني ماست كه رمز ياري نمودن ما را به نمايش مي گذارد؛ لذا بايد مجالس ماتم عزاداري حسيني در تمام شهرها برگزار شود و خطيبان مرثيه هايشان را بخوانند و مردم هم گريه كنند و دسته هاي سينه زني و هيئت ها بايد شعارهاي حسيني كه در گذشته تكرار مي شد ، را تكرار كنند و بدانيد كه زندگي اين ملت در گرو همين مراسم و مرثيه خوانيها و تجمعات و دسته هاست».[136]

 

مبحث سوم: علماي بزرگ شيعه، نوحه خواني، به سر وصورت و سينه زدن و ... راجايز مي دانند . 

آيت الله عظمي شيخ محمد نائيني كه يكي از علماي بزرگ شيعه است و او را رئيس الفقهاء، امام و محقق لقب ميدهند، در پاسخ سوالي در همين موضوع مي گويد:

 اول: بيرون شدن دسته هاي عزاداري در دهه عاشورا و مانند آن به خيابانها و كوچه ها از مسائلي است كه بدون شبهه جايز است و ترجيح دارد و اين كه اين عمل از آشكارترين مصاديق عزا داري براي مظلوم است و از آسانترين وسيله ها براي تبليغ دعوت حسيني به افراد دور و نزديك به شمار مي رود، البته لازم است اين شعار بزرگ از آنچه شايسته عبادتي مثل آن است مانند: موسيقي و استفاده از ابزار و آلات موسيقي و سر گرمي و فشار وارد كردن براي جلو و عقب رفتن افراد و امثال اين، عاري باشد و اگر از اين موارد در آن باشد، حرام است. و فقط مختص كساني است كه مرتكب اين حرام شده اند و حرام بودنش به دسته هاي عزاداري سرايت نمي كند و مانند اين مي ماند كه شخصي بسوي زن بيگانه ي در حاليكه نماز مي خواند نگاه کند که نماز آن باطل نمي شود.  

دوم : زدن با دست به سر وصورت وسينه در حدي كه بدن سرخ و سياه شود؛ جايز است و جايز بودن اين عمل، جواز بر شانه و پشت زدن در همين حد را تقويت مي كند، اما زخمي و خوني شدن را بيشتر تقويت مي كند، و اما زخمي و خوني نمودن پيشاني با شمشير و قمه ها، قول قويتر اين است كه هر چه ضرر نداشته باشد، جايز است و فقط اين در همين حد باشد كه خون از پيشاني بيرون آيد و به استخوان صدمه اي وارد نشود و خارج شدن هم ضرري درپي نداشته باشد، و بديهي است افراد آگاه و كساني كه تمرين كرده اند، مي دانند چگونه بزنند و اگر در هنگام زدن عادتاً ضرري وارد نشود ، اما اگر بيرون شدن در حدي شد كه ضرر وارد كند، اين هم موجب حرمت نمي شود و مانند اين است كه وضو مي گيرد غسل مي كند و يا روزه مي گيرد و از ضرر آن در امان است. اما اگر بعدا متوجه ضررآن مي شود، احتياط و حتي بهتر است كه بجز افراد آگاهي كه هميشه تمرين كرده اند كسي اين كار را نكند، بخصوص جوانان بي باكي كه بخاطر بزرگي مصيبت و پری قلبها يشان از دوستی حسين نمي دانند كه چه كار مي كنند خداوند ايشان را در دنيا و آخرت ثابت قدم بگرداند، تا از اين كارها را اجتناب كنند.

سوم: ظاهراً اعمال و نمايشنامه هايي كه شيعيان اماميه در مراسم عزاداري و گريه از قرنها پيش انجام مي دهند اشكالي ندارد و اگر مردان لباسهاي زنان را بپوشند، باز هم جايز است؛ چون قبلاً ما بر اين مسئله اشكالي وارد كرده بوديم و جواز نمايشنامه را در فتوايي چهارسال پيش، مقيد كرده بوديم، اما از اين مسئله رجوع كرديم و براي ما روشن شده است كه پوشيدن لباس زنان زماني براي مردان ناجايز است كه اساسا: مرد از پوشش مردانه اش خارج شود، اما اگر در زماني مشخص ومحدود بدون تغيير پوشش، لباس زنان را پوشيد، همانطور كه در نمايشنامه ها انجام مي دهند، جايز است وما اين را در پاورقي عروة الوثقي درج كرديم. 

آري ! لازم است ـ اين جلسات ـ از محرمات شرعي نيز پاكسازي شود، هر چند فرض بر اين باشد كه در صورت وقوع تشبيه حرمتش به ديگران سرايت نمي كند، واين را قبلا تذكر داديم. 

چهارم : وسايلي كه در اين دسته ها مورد استفاده قرار مي گيرد، تاكنون براي ما حقيقت آن روشن نشده است، امّا اگر استفاده ي آن براي عزاداري و در هنگام درخواست اجتماع و به هدف آگاه نمودن كساني باشد كه مي خواهند در دسته هاي سينه زني شركت كنند كه طبق قول راجح جايز است. و نبايد آلاتي كه براي لهو و خوشحالي استفاده مي شود مورد استفاده قرار گيرد، همانطور كه در نجف اشرف نزد ما معروف و مشهور است.[137] 

اين فتوا را بسياري از علما و مراجع شيعه تائيد كرده اند، كه برخي به شرح ذيل هستند:

1ـ آيت الله عظمي ميرزا عبد الهادي شيرازي مي گويد: «آنچه در اين ورقه ـ ورقه ي فتوا ـ نوشته شده ، انشاء الله صحيح است « مقتل الحسين /147 » 

2ـ آيت الله محسن حكيم طباطبايي در « مقتل الحسين /147 » تاييد كرده است.

3ـ آيت الله ابو القاسم خوئي مي گويد : « آنچه استاد ما در پاسخ اين سؤالهاي بصري گفته، صحيح است و عمل به آن ايرادي ندارد .... ». 

4 ـ آيت الله امام محمود شاهرودي « مقتل الحسين /148 »

5 ـ آيت الله شيخ محمد حسن مظفر « مقتل الحسين /149 »

6 ـ آيت الله عظمي حسين حمامي موسوي « مقتل الحسين /149 »

7 ـ آيت الله محمد حسين آل كاشف الغطاء« مقتل الحسين /149 »

8 ـ آيت الله عظمي محمد كاظم شيرازي « مقتل الحسين /150 »

9ـ آيت الله جمال الدين گلپايگاني « مقتل الحسين /150 »

10ـ آيت الله كاظم مرعشي « مقتل الحسين /150 »

11ـ آيت الله مهدي مرعشي « مقتل الحسين /151 »

12ـ آيت الله علي مدد موسوي فايني « مقتل الحسين /151 »

13ـ آيت الله شيخ يحيي نوري « مقتل الحسين /152 »

و مرتضي عياد مي گويد: «گروه بسياري از علما و فقهاي شيعه در خصوص موضوعي كه ذكرش گذشت، پاسخهايي نوشتند كه مجالي براي ذكر همه آنها نيست.[138] 

پس از اين مرتضي فتاواي گروهي از علماي شيعه را نقل كرده است كه اين عمل را كه در واقع خودشان ساخته اند، جايز مي دانند، و ما در اينجا فقط يك مورد از فردي كه وي را علامه ي كبير، زاهد با تقوا، محدث آيت الله شيخ خضر بن شلال عفكاوي مي نامند، نقل مي كنيم. 

ايشان مي گويند: «..... از برخي نصوصي كه بر جواز زيارت امام حسين ـ هر چند با ترس بر جان باشد ـ دلالت دارد ، استنباط مي شود كه به سر وصورت زدن و شيون و زاري كردن به سبب مصيبت وارده به هر شكلي كه باشد، جايز است؛ هر چند فرد بداند در همان وقت خواهد مُرد». 

اين را مرتضي عياد در كتابش « مقتل الحسين/ 153 چاپ 1996 نقل كرده است، اين چاپ از چاپ علويه در نجف است، و اما وقتي به چاپ دار الزهراء در بيروت سال 1991 مراجعه كردم، ديدم فتواي مذكور را بصورت مختصر در /154 آورده كه عين عبارتش چنين است: «آنچه از مجموع اخبار و رواياتي كه در خصوص جواز زيارت حسين است، هر چند با ترس بر جان باشد، استنباط مي شود كه بر سر و صورت زدن، شيون و گريه كردن بر حسين به هر صورت كه باشد جايز است، حتي اگر بداند كه او در همان حالت خواهد مرد.

آيت الله مرتضي فيروزآبادي مي گويد:

 «سينه زني و مانند آن از مسائلي است كه سيرت و رفتار شيعيان در عصر هاي گذشته و زمان هاي پيش بر آن بوده كه در آن مراسم بزرگان و اكابر فقهاي گذشته ي شيعه و متأخرين حضور دارند و هرگز شنيده نشده كه كسي از آنان اين امر را منكر بداند و منع كرده باشد و اگر فرض كنيم كه كساني بدليل شبهات پيش آمده يا به خاطر فهم نادرست، از سينه زني و امثال آن نهي كرده كه اينها هم نادر و كم هستند و نادر همانند معدوم است و اعتباري ندارد. [139]

محمد حسين فضل الله مي گويد:

در خصوص آنچه شعائر حسيني ناميده مي شود، ما معتقديم كه اينها شيوه هاي مختلف به نمايش گذاشتن اظهار غم و اندوه است، و شيوه هاي ابراز احساسات دروني در زمان هاي مختلف ، متفاوت و مختلف مي شود؛ لذا گريه كردن يك شيوه ي ابراز غم و اندوه انساني است و به سر و صورت زدن آرام هم اسلوبي انساني در تعبير اندوه است.[140]

البته شايان ذكر است كه اينها نص شرعي نيست و نيز مي گويد:

 «بنابراين ما مي گوييم، ممكن است انسان بر حسب دوستي و محبتش به سر و صورت بزند، بشرطي كه زدن براي بدنش مضر نباشد»[141]. 

و مي گويد: « زدن به همان صورت كه در جلسات عزا به سينه مي زني و هر چيزي كه تعبير از اندوه باشد، بدون اينكه به بدن ضرر وارد كند، جايز است».[142]

 

مبحث چهارم: در زمان هتك حرمت تشيع، زنجير زني و قمه زني و ... جايز نيست.

شيعيان به خاطر فريب دادن مخالفينشان و زيبا جلوه دادن چهره ی تشيع در مقابل آنان از هر چيزی که باعث رسوايي مذهب آنان می شود آنان فرار می کنند اگر چه هم در مذهبشان جايز باشد. و بزرگترين مثال بر اين گفتار سخن آيت الله عظمي خوئي است که مي گويد: «در صورتي كه حرمت تشيع در خطر افتد و موجب تمسخر مذهب شود، زدن به سر و صورت و زنجير زني جايز نيست.

 محمد حسين فضل الله مي گويد: «حتي سيد خوئي در كتاب مسائل شرعي كه جماعت اسلامي در امريكا و كانادا منتشر كرده است، در پاسخ سؤالي مي گويد: زدن به سر وصورت و زنجير زني در صورتي كه موجب هتك حرمت تشيع شود، حرام است، گفتند: در چه صورتي ؟ مي گويد در صورتي كه موجب شود مردم شيعيان عزادار را تمسخر كنند.[143] 

گويا چنان بنظر مي رسد كه فتوا و مذهب از نظر فقهاي شيعه با استفتاء كننده، متفاوت و متغير مي شود.

 البته بايد توجه داشت كه اندكي پيش موضع آيت الله خوئي را در تاييد فتواي شيخ و آيت الله عظمي محمد حسين نائيني كه هر نوع به صورت و سينه زدن تا حدي كه سرخ شود و زدن با زنجير بر شانه ها و پشت و.... را جايز دانسته بود، نقل كرديم.

بنابراين بر آن چه که علمای شيعه فتوا به جواز يا عدم جواز می دهند نمی توان اعتماد کرد، برای اينکه نزد شيعيان تقيه و پنهان کردن حقيقت که از اصول مذهبشان می باشد، تدليس و دروغ را در مقابل مخالفانشان جايز می دانند.

اگر کسی از اهل سنت از آيت الله خوئی درباره ی حکم زنجير زني و قمه زني و غير اينها از بدعتهايشان سوال کند، ايشان با تقيه جواب می دهند که اين کارها به علت هتک حرمت شيعه حرام است نه اينکه در واقع و حقيقت شرع حرام است!.

در گذشته از علمايشان در مورد حکم زنجير زني و قمه زني و به سر و صورت زدن می پرسيدم و جواب می دادند که اين کارهای عوام الناس است و حرام است. باز تعجب می کردم از حضور آنها در حسينيات و عزاداری در حالی که مردم به زنجير زني و قمه زني و به سر و صورت زدن مشغول بودند و ايشان هيچ گونه انکاری نمی کردند، پس به يقين رسيدم که اين رافضيان عمدا با مخالفانشان به طور صريح جوابگو نيستند و عجيب تر اينکه وقتی که رسوا می شوند و رازشان فاش می شود خجالت هم نمی کشند.

 

فصل پنجم: شعائر حسيني در كتابها و منابع شيعه حرام است

مبحث اول: نوحه خواني جايز نيست و حرام است :

آنچه از زدن به سر و صورت، نوحه خواني، پوشيدن لباس سياه، سينه زني و ...، تحت عنوان شعائر حسيني انجام مي شود، طبق ادله اي كه در منابع و و مصادر شيعيان از رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم و ائمه ي اهل بيت آمده، جايز نيست. محمد علي بن حسين بن بابويه قمي كه به شيخ صدوق معروف است، مي گويد:

 «يكي از رواياتي كه از پيامبر ثابت و قبلاً گفته نشده، اين است كه رسول اللهu فرموده: «النياحة من عمل الجاهلية[144]»: ( نوحه خواني از اعمال جاهليت است).

 از محمد باقر مجلسي با لفظ : « النياحة عمل الجاهليه»[145]: (نوحه خواني رفتار و عمل جاهليت است).

پس نوحه خوانی که شيعيان نسل اندر نسل آن را انجام می دهند از رفتار و عمل جاهليت است همانطور که پيامبر غ به ما خبر داده اند.

آنچنانکه فرموده اند: نوحه خوانی از جمله آوازهای ملعون است که خدا و رسول آن را ناپسند می دانند.

مجلسي، نوري و بروجردي از رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم روايت مي كنند كه فرمود: «صوتان ملعونان يبغضهما الله اعوال عند مصيبه و صوت عند نغمة يعنى النوح و الغناء»[146].: (دو آوازند كه لعنت شده اند و خداوند را به خشم مي آورند؛ آه و واويلا كردن در هنگام مصيبت و آواز خواندن با موسيقي).

شيعيان بايد از فريب خوردن از حضور در اين حسينيات و عزاداری ها که در آن آواز ملعونی است که خدا و رسول آن را نمی پسندند اجتناب کنند.

از جمله رواياتی که شيعيان را از حضور در اين محافل نهی می نمايد، در نامه اي كه امير المؤمنينu به رفاعة بن شداد نوشته، آمده است:

 «و اياك و النوح علي الميت ببلد يكون لك به سلطان»[147]: تو را بر حذر مي دارم كه در شهري كه حاكم آن هستي، بر مرده اي نوحه شود. وپيامبرغ مي فرمايد: « .... و اني نهيتكم عن النوح و العويل»: [148] (ومن شما را از نوحه خواني و شيون و واويلا كردن، نهي مي كنم).

جابر بن عبد الله رضي الله عنه روايت مي كند كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم فرمود: «و اني نهيت عن النوح و عن صوتين احمقين فاجرين صوت عند نعمة لهو و مزامير شيطان و صوت عند المصيبة خمش وجوه و شق جيوب ورنة الشيطان»: [149] من از نوحه خواني و دو آواز احمقانه ي فاجر شما را نهي مي كنم؛ آواز هنگام خوشي و شادي كه آواز شيطان است و آواز هنگام مصيبت كه همراه با زدن و خراشيدن صورت و چاك كردن گريبان است وآواز شيطان است .

از علي عليه السلام روايت شده است: «ثلاث من اعمال الجاهلية لا يزال فيها الناس حتي تقوم الساعة: الاستسقاء باالنجوم و الطعن في الانساب و النياحة على الموتى »[150] (سه چيز از اعمال جاهليت است كه هميشه مردم تا قيامت به آنها مبتلا هستند؛ طلب باران با ستارگان، طعنه زدن در نسب و نوحه خواني بر مردگان ) .

و نيز كليني از امام صادق روايت مي كند كه فرمود: «لا يصلح الصياح على الميت و لا ينبغى ولكن الناس لايعرفون»:[151]. داد و فرياد زدن بر شخص مرده جايز و شايسته نيست و لکن مردم نمی دانند.

و همچنين كليني از امام صادق روايت مي كند كه فرمود: «لا ينبغى الصياح على الميت و لا تشق الثياب»[152] (شيون و زاري كردن و پاره نمودن لباس بر ميت شايسته نيست).

از امام موسي بن جعفرu درباره ي نوحه خواني بر ميت سؤال شد، آن را ناپسند و مكروه دانست.[153] 

محمد باقرمجلسي از عليu روايت مي كند كه گفت: وقتي ابراهيم پسر رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم وفات نمود، به من دستور داد كه او را غسل بدهم و رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم او را كفن كرد و خوشبويي زد و به من گفت، او را بردار من او را برداشتم به بقيع آوردم و بر او نماز خواند ... وقتي او را بدون حركت نقش بر زمين ديد، گريست و مردم با او گريستند تا جايي كه صداي مردان از صداي زنان بلندتر شد، پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم آنان را از گريستن بشدت نهي كرد و گفت: چشم اشك مي ريزد و قلب اندوهگين است و چيزي نمي گوييم كه پروردگار را به خشم آورد، و به مصيبت تو ـ اي ابراهيم ـ گرفتاريم و به خاطر تو اندوهگين هستيم ... [154]

قابل ذكر است كه پيامبر در اين روايت، گريه ي با آواز بلند را بشدت انكار مي كند و از آن منع مي نمايد، لذا بايد توجه داشته باشيم كه در هنگام مصيبتها از اين نهي شديد رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم ، غفلت نورزيم، اما گريه ي بدون آواز ايرادي ندارد. و پيامبر از بلند كردن آواز در هنگام مصيبت و نوحه خواني و گوش دادن به اين گونه آوازها نهي كرده است.[155] 

كليني از فضل بن ميسر روايت مي كند كه در خدمت ابو عبد اللهu بوديم كه مردي آمد و از مصيبتي كه بر او وارد شده بود، شكايت مي كرد، ابو عبد الله به او گفت: اگر صبر كني به تو پاداش داده مي شود و اگر صبر نكني ، آنچه خداوند برايت مقدر كرده، بر تو خواهد گذشت و تو گناه كار مي شوي.[156] 

از امام صادق u روايت است: «صبر و مصيبت براي رسيدن به مؤمن سبقت مي گيرند، اگر به مصيبت گرفتار شد صبر و شکيبائي ميكند و مصيبت و بي صبري براي رسيدن به كافر سبقت مي گيرند، به مصيبت كه گرفتار مي شود، بي صبري و جزع و فزع مي كند».[157] 

محمد بن مكي عاملي ملقب به شهيد اول مي گويد: «شيخ در المبسوط و ابن حمزه، نوحه خواني را تحريم كرده اند و شيخ ادعا كرده كه نوحه خواني به اجماع ـ شيعيان ـ حرام است».[158] 

منظور از شيخ ابو جعفر محمد بن حسن طوسي ملقب به شيخ الطائفه است كه نوحه خواني را حرام دانسته و ادعا كرده نوحه به اجماع حرام است. يعني: تا زمان طوسي شيعيان بر حرام بودن نوحه خواني اجماع داشته اند. 

شما را به خدا قسم بين اين و آنچه که علمای شيعه فتوی مي دهند مقايسه کنيد.

آيت الله عظمي محمد حسين شيرازي مي گويد: «ليكن از شيخ طوسي در المبسوط و ابن حمزه ثابت است كه نوحه خواني را مطلقاً حرام دانسته اند».[159] 

 شيرازي مي گويد: «در جواهر ادعا شده كه به سر و صورت زدن و شيون و واويلا نمودن قطعا حرام است».[160]

و محقق حلي متوفي 676 هـ مي گويد:

 شيخ ـ طوسي ـ به دليل اجماع مي گويد: گرفتن مجلس عزا مكروه است؛ چون از هيچ يك از ائمه ثابت نشده كه به خاطر عزاداري جلسه گرفته باشند. لذا مجلس عزاداري با سنت و راه و روش سلف مخالف است. [161] 

 

محمد بن مكي عاملي مي گويد: 

شيخ نقل كرده است كه نشستن دو يا سه روز براي تعزيه به اجماع مكروه است و ابن ادريس او را رد كرده كه اين جمع شدن و ملاقات يگديگر است و محقق، شيخ را بر حق دانسته؛ چون از كسي از صحابه و ائمه نقل نشده كه براي عزاداري جلسه گرفته باشند؛ بنابر اين جلسه ي عزاداري با سنت و راه وروش سلف مخالف است، اما به حد تحريم نمي رسد.  

از روايات مذكور در اين باره مي توان استنباط نمود، لذا لازم دانستن استدلال به ملاقات با يگديگر امري بي معناست و گواهي بر اثبات مقدم است ...».[162]

يوسف بحراني در تعليق بر روايات تحريم نوحه خواني مي نويسد: 

بيشتر سخن اصحاب ما بر اساس اعراض و روي گرداني از اين اخبار است و اين اخبار را تأويل مي كنند و حتي سخن شيخ را تأويل مي كنند، كه منظور نوحه اي است كه در آن امور ممنوعه باشد، همانطور كه از ظاهر سياق حديث اول فهميده مي شود، در « الذكري» پس از نقل قول شيخ و ابن حمزه مبني بر تحريم نوحه خواني آورده است كه مقصود نوحه خواني است كه در آن امور باطل و حرام باشد، همانطوركه در النهايه تحريم نوحه را مقيد كرده است و سپس دسته اي از روايات نهي از نوحه خواني را نقل كرده مي گويد: پاسخ اين است كه ما آن را حمل بر نوحه خواني مي كنيم كه در آن امور منهيه باشد تا كه بين روايات جمع كرده باشيم و چون كه نوحه خواني جاهليت غالباً اينگو نه بوده و بدليل اينكه اخبار و روايات ما خاص است و خاص بر عام مقدم است. 

 در ادامه مي گويم: احتمال دارد روايات اخير را بتوانيم حمل بر تقيه كنيم؛ چون نظريه تحريم نوحه خواني را صاحب « المعتبر » از بسياري از محدثين و جمهور نقل كرده است».[163]

 نتيجه سخن اينكه: شيخ طوسي وقتي مي گويد: نوحه خواني به اجماع علماي شيعيان حرام است، و مقيد كردن و توجيه و احتمال آوردن امري معقول بنظر نمي رسد.

ای عاقلان شيعه بعد از اين منتظر چه چيزی هستيد؟.

 

مبحث دوم: به سر وصورت زدن جايز نيست.

امام محمد باقر u مي گويد: «بدترين نوع بي صبري فرياد كشيدن با واويلا و زدن به سر وصورت و سينه، وكشيدن موي پيشاني است و هر كس نوحه خواني كند قطعا بي صبري كرده و از راه وروش ما خارج شده است».[164] 

امام صادقu مي فرمايد: «هر كس در هنگام مصيبت دستش را به رانش بزند، پاداشش از بين مي رود و نابود مي شود». [165] 

بديهي است كه وقتي با زدن به پا و ران اجر و پاداش مصيبت زده از بين برود، زدن به سر وصورت و سينه به طريق اولي موجب از بين رفتن اجر و پاداش خواهد شد.

پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم مي فرمايد: «ليس منا من ضرب الخدود و شق الجيوب»: هر كس به صورت بزند و گريبان چاك كند، از جماعت ما مسلمانان نيست.[166]

تيجاني مي گويد:

 از باقر صدر درباره ي صحت و سقم اين حديث سؤال كردم، گفت: شكي نيست كه اين حديث صحيح است.[167]  

از يحيي بن خالد روايت مي كنند كه مردي به خدمت پيامبر آمد و گفت:

 چه چيز موجب نابودي اجر و پاداش در مصيبت مي شود؟ 

فرمود: اينكه مرد هر دو دستش را بهم زند، و صبر حقيقي آن است كه در اولين مصيبت و يا آغاز مصيبت، صبر كني و هر كس به مصيبت راضي باشد، خداوند از او راضي است و هركس خشمگين و ناراضي باشد، همان نارضايتي نصيب او خواهد بود و پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم مي فرمايد:

 «از كسي كه به خاطر مصيبت، سر و موهايش را بتراشد و صدايش را بلند كند، بيزارم».[168]

 جعفر بن محمدu از پدرانش از پيامبر روايت مي كند كه پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم از بلند كردن آواز در هنگام مصيبت و نوحه خواني و گوش دادن به اين آواز نهي كرد و نيز از زدن به سر وصورت نهي كرده است.[169] 

محمد مكي عاملي مي گويد: «زدن به سر و صورت و خراشيدن صورت و كندن مو، به اجماع شيعيان حرام است، اين را در مبسوط گفته است، چون اين اعمال نشانه ي عدم رضايت از قضا و قدر الهي است».[170]

شيرازي مي گويد: «در هنگام مصيبت، زدن به صورت و كندن مو حرام است»[171] 

تيجاني سماوي ـ شيعي ـ با اشاره به گريه كردن پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم بر عمويش ابوطالب، حمزه رضي الله عنه و همسرش خديجه، مي گويد: «پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم در تمام حالات اشك رحمت مي ريخت ....» 

اما از اينكه فرد مصيبت زده، اندوهش را به حدي برساند كه به سر و صورت بزند و گريبانش را بدرد، نهي كرده اند، وقتي از اين نهي كرده، حال آن كسي كه بدنش را با آهن و زنجير مي زند تا جايي كه از آن خون جاري مي شود ، چگونه است؟! [172] 

و نيز تيجاني مي گويد: «امير المؤمنين علي عليه السلام، آنچه عوام شيعه امروزه بنام عزاداري انجام مي دهند انجام نداده اند و امام حسن رضي الله عنه حسين رضي الله عنه و سجادu نيز انجام نداده اند[173].

  تيجاني در خصوص امام سجاد رضي الله عنه مي گو يد:

 «او شاهد صحنه اي بوده است¤كه كسي از مردم آنچنان صحنه اي را نديده اند،آري فاجعه ي غم انگيز كربلاء را با چشمانش مشاهده كرد كه در آن پدر، عموها و تمام برادرانش كشته شدند، و مصيبتهايي ديد كه از ديدنشان كوهها نابود مي شد. و در تاريخ نيامده كه كسي از ائمه چيزي از اين ـ عزاداريها را انجام داده باشد و يا به پيروان و شيعيان دستور داده باشد كه به اين صورت عزاداري كنند.[174] 

و نيز مي گويد: «اغلب اهل سنت و جماعت از كارهايي كه شيعيان در عاشوراء انجام مي دهند؛ مانند: زنجير زني، قمه زني و ديگر انواع عزاداري، انتقاد مي كنند، علي رغم اينكه شيعيان در هند و پاكستان بيشتر از جاهاي ديگر اين كارها را انجام مي دهند، اما رسانه هاي نمايشگر مانند تلويزيون فقط بر بخش عزاداريهاي كه در ايران مي شود، متمركزند.و آن هم بخاطر حاجتي كه در دل يعقوب است كه تمام افرادي كه حوادث را دنبال مي كنند و به امور اسلام و مسلمانان اهميت مي دهند، از آن آگاه هستند».[175] 

 تيجاني اضافه مي كند كه حق را بايد گفت: آنچه برخي از شيعيان انجام مي دهند، در دين هيچ جايگاهي ندارد، هر چند تلاش گران براي ديني معرفي كردن آنها تلاش نمايند و يا مجتهدان، اجتهاد كنند و فتوا دهندگان فتوا دهند، تا آنرا در ثواب بزرگ و پاداش عظيمي قرار دهند، اينها فقط عادات و رسوم و عواطفي است كه افراد را به طغيان كشانده و از حالت عادي خارج نموده و در نتيجه به يكي از رسوم ملي كه فرزندان از پدران به ارث مي برند، تبديل شده كه كور كورانه و بدون درك، تقليد مي كنند و حتي برخي از عوام گمان مي كنند كه ريختن خون با زدن موجب نزديكي به خداوند مي شود، و برخي بر اين باورند كه هر كس اين كارها را نكند، حسين را دوست ندارد» .[176]

 تيجاني مي گويد: «اين صحنه هاي ناراحت كننده كه انسان قلبا از آنها بيزار و عقل سالم از آنهامتنفر است،[177] مرا قانع نمي كند، و آن زماني است كه فردي خودش را نيمه عريان مي كند و آهني بدست مي گيرد و با حركاتي ديوانه وار خودش را مي زند و با آواز بسيار بلند فرياد مي زند حسين! حسين! حيسن!، آنچه در اين موضوع شگفت انگيز شك بر انگيز است اين است كه مي بيني آنها از حالت عادي خارج مي شوند و گمان مي رود كه سراپا وجودشان را غم فراگرفته، اما اندكي بعد از عزاداري مي بيني كه مي خندند و حلوا، شربت و ميوه مي خورند و به مجرد تمام شدن كار دسته ها و رسيدن به مقصد، همه چيز تمام مي شود و شگفت انگيزتر اين كه بيشتر اينها به دين پايبند نيستند، به همين دليل به خودم اجازه دادم كه بارها مستقيما از آنها انتقاد كنم و به آنان گفتم آنچه انجام مي دهيد، يك رسم ملي و تقليد كور كورانه است. [178] 

شيخ حسن مغنيه نيز سخنان و حرفهايي شبيه، حرفهاي تيجاني دارد و مي گويد:

 واقعيت اين است كه با خنجرها و شمشيرها به سر زدن و خون ريختن، در هيچ جاي اسلام جايي ندارد و هيچ نص صريحي در اين مورد نيست، ليكن عواطفي با ارزش است كه در دل مؤمنان به خاطر خونهاي پاكي كه در كشتارگاه فاجعه ي كربلاء ريخته شده، مي جوشد.[179]

گفتني است كه جمع كردن بين دو مقوله ي: زدن با خنجرها و شمشير به سر و.... در اسلام جايگاه ندارد و هيچ نص صريحي در اين اين مورد نيست». 

 اين كه مي گويد: «ليكن عواطف ارزشمندي است ...» امري غير ممكن است و اين دوبا هم هيچ تناسبي ندارد.

 

مبحث سوم : پوشيدن لباسهاي سياه در عاشوراء

  بديهي است كه در ايام عاشوراء و عموم عزاداريها پوشيدن لباس سياه براي بسياري نماد عزاداري محسوب مي شود، اما اينكه آيا اين عمل ريشه ي شرعي داردياخير؟بايد به روايات و مصادر و منابع رجوع نمود.

از امام صادقu سؤال شد كه پوشيدن كلاه سياه چگونه است؟ فرمود: با آن نماز نخوان كه لباس دوزخيان است.[180]

 و نيز روايت است امير المؤمنين علي رضي الله عنه در ميان چيزهايي كه به يارانش آموزش مي داد، فرمود:

 «لا تلبسوا السواد فانه لباس فرعون»: لباس سياه نپوشيد كه لباس فرعون است.[181]

از رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم روايت است كه پوشيدن لباس سياه مكروه است؛ بجز سه لباس: عمامه، موزه و چادر»[182] 

روايت است جبرئيلu با قبايي سياه و خنجري در غلاف به نزد رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم آمد، پيامبر پرسيد اين چه لباسي است؟ گفت: اين لباس پسر عمويت عباس است، واي بر فرزندانت كه از نسل پسر عمويت عباس متولد مي شوند، لذا پيامبر به نزد عباس رفت و گفت:

اي عمو! واي بر فرزندانم كه از نسل فرزند تو متولد مي شوند عباس گفت: آنچه قرار است بشود، قلم نوشته است.[183]  

محمد رضا حسيني حائري مي گويد: 

«در ميان اصحاب ما ـ شيعيان ـ بسيار مشهور و حتي ادعا شده به اجماع پوشيدن لباس سياه در نماز و حتي مطلقا مكروه است، همانطور كه در «الخلاف» ذكر شده بجز موزه، عمامه و چادر (كساء). و در «المعتبر» فقط جواز عمامه و موزه استثناء شده است. و در «الشرايع» و «القواعد» و «الارشاد» و در «الدروس» نقل است كه مفيد، سلار و ابن حمزه فقط بر استثنا ي جواز عمامه، بسنده كردند ودر «الذكري» گويد:

 عدم استثناء از قول بسياري از اصحاب ثابت است و در «كشف اللثام» آورده كه چادر (كساء) را كسي از اصحاب استثناء نكرده بجز ابن سعيد»[184].

 و حائري در انتهاي سخنش مي گويد:  

اينها رواياتي هستند كه اصحاب با استدلال به آنها مي گويند:

 پوشيدن لباس سياه در نماز مكروه است، افزودن بر اينكه ادعا شده بر اين حكم اجماع مشهور است. حال با توجه به اين روايات و اين اجماع، چه بايد كرد؟[185].

اگر اين روايات، روايات ايشان است، و اين اجماع، اجماع ايشان است، پس چرا شيعيان امروز لباس سياه در ايام محرم می پوشند؟

چرا شيعيان روايات و اجماع علمايشان را مورد تقدير و احترام قرار نمی دهند؟!.

 

مبحث چهارم: سخني با مداحانی كه نوحه خواني و زدن به سر و صورت را مباح مي دانند.

فقيه بزرگ شيعه، محمد بن مكي عاملي ملقب به شهيد اول، مي گويد:

 «شيخ طوسي در مبسوط و ابن حمزه نوحه خواني را تحريم كرده اند و شيخ ادعا كرده كه نوحه خواني به اجماع حرام است»[186].

آيت الله عظمي، محمد حسيني شيرازي مي گويد: «ليكن شيخ -در المبسوط- و ابن حمزه گفته اند: نوحه خواني مطلقا حرام است»[187]

 و مي گويد: «در الجواهر ادعا شده كه به سر و صورت زدن و شيون و واويلا كردن، قطعا حرام است». [188]

شهيد اول مي گويد: « زدن به سر و صورت وكندن مو به اجماع حرام است. در المبسوط گفته شده: چون در عدم رضايت به تقدير خداوند وجود داد».[189]

و شيرازي مي گويد: از «المنتهي» روايت است كه: «زدن به سرو صورت و كندن مو حرام است».[190] 

هاشم هاشمي در گفتگويش با فضل الله مي گويد: آري شيخ اين را گفته اند. نوحه خواني حرام است و شيخ ادعا كرده كه نوحه خواني به اجماع حرام است».به المبسوط رجوع شود.[191] 

و نيز مي گويد: «آري! نهي از نوحه خواني در عموم روايات آمده است ....». [192]

برادران! اينها روايات اهل بيت و سخنان و ديدگاههاي علماي شما است كه ما فقط به مشتي نمونه از خروار اشاره كرديم، آيا جايز است به اين همه روايات و اجماع و اتفاق نظر مجتهدان ـ بي توجهي كنيم ؟! 

آيا رواست كه اين موضوع را همين طور بدون تحقيق و بررسي سر بسته بگذاريم؟! 

چه نيكوست كه به رفتار و سيره اهل بيت توجه داشته باشيم و آن بزرگواران را الگوي عملي خويش قرار دهيم، ببينيد چگونه اهل بيت رضی الله عنهم اصحاب خويش را به صبر و شکيبايي دعوت می کنند و بر اين اساس ياران خودشان را تربيت می کنند و آنها را از نوحه خوانی و سينه زنی بر حذر می کنند در حالی که امروزه شيعيان به در حسينيات و مآتم خودشان به اين مسائل بی توجه هستند.

 به روايت زير توجه كنيد:

ازامام موسي بن جعفر رحمه الله روايت است، خبر مرگ اسماعيل بن جعفركه بزرگترين فرزند امام جعفر صادقu بود، در حالي به او داده شد كه مي خواست غذا بخورد، در همين حال، تسليت گويندگان نيز جمع شده بودند، اما تبسم كرد و دستور داد، غذا آوردند، با تسليت گو يندگان نشست و شروع به خوردن نمود و از روزهاي ديگر نيكو تر و با اشتهاتر مي خورد و جلوي تسليت گو يندگان نيز غذا گذاشت، آنها از اينكه اثر اندوه را در چهره ي امام نمي ديدند، شگفت زده شده بودند، پس از اينكه امام غذا خورد! گفتند: اي فرزند رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم ! امروز چيز شگفت انگيزي ديديم!

تو به مصيبت فرزندت مبتلا شدي و حالت اينگونه است؟!

 فرمود: چرا چنين نباشم در حالي كه در روايت از راستگوترين راست گويان آمده كه من مي ميرم و شما نيز مي ميريد، همانا گروهي مرگ را شناخته اند و آنرا جلوي چشمشان مي بينند و هر كسي را كه مرگ مي ربايد، نا پسند نمي دارند و انكار نمي كنند و تسليم امر خالق عزوجل شان هستند».[193].

ببينيد چگونه اهل بيت بيزاری خودشان را از آنچه که در حسينيه های امروزی می گذرد اعلام می کنند.

 

مبحث پنجم: زنان و حسينيه ها

رواياتي كه ذكر شد مردان را به شمول زنان از امور مذكور نهي كرده است، اما شايسته ديديم رواياتي كه زنان را به صورت خاص از زدن به سر و صورت و عزاداري بر نهي مي كند، در اينجا ذكر كنيم؛ باشد كه زنان بدانند و آگاه شوند.

امام حسين رضي الله عنه ـ در كربلاء ـ خطاب به خواهر بزرگوارش زينب كه با شنيدن سخنان امام پس از اين كه ديده بود به صورتش زد و مي خواست گريبان چاك كند و بيهوش افتاد، فرمود:

 «اي خواهر! از خدا بترس و همانطور عزاداري كن كه خداوند دستور داده و بدان كه تمام زمينيان و ساكنان آسمان مي ميرند و تمام چيزها هلاك مي شوند، بجز خداوند متعال كه مخلوقات را با قدرتش آفريده و دوباره بر مي گردhند و او تنها خواهد ماند، پدر، مادر و برادرم از من بهتر بودند و همه وفات كردند و رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم براي من و تمام مسلمانان الگوست؛ بنابراين مانند آنها عزاداري كن.

 و سپس خطاب به خواهرش گفت: «خواهرم! تو را سوگند مي دهم و از تو مي خواهم به سوگندم عمل كني و مرا حانث نكني كه هرگاه كشته شدم، هرگز به خاطر من گريبان چاك مكن و به سر و صورتت نزن و چهره ات را نخراش و دعاي هلاكت و نابودي نكن».[194] 

و در روايتي ديگر امام حسين رضي الله عنه مي فرمايد: «اي خواهر! اي ام كلثوم! اي فاطمه! اي رباب! مواظب باشيد، آنگاه كه كشته شدم، هرگز گريبانتان را ندريد ـ لباستان را (از شدت ناراحتي) پاره نكنيد و به صورتتان نزنيد و چهره هايتان را نخراشيد».[195] 

و در روايت ديگري مي گويد: «خواهرم! من سوگند خوردم، سوگندم را نشكن و پس از مرگم گريبان چاك مكن و روي مخراش و دعا هلاكت و نابودي نكن».[196]

 

 

 

صدوق و كسان ديگر از ابومقدم روايت مي كنند كه مي گفت: از ابو الحسن و ابو جعفر شنيدم در تفسير آيه ي: «ولايعصينك في معروف»: (و تو را در معروفي نافرماني نمي كنند). مي گويند همانا رسول الله به فاطمه سلام الله عليها فرمود:آنگاه كه من وفات كردم، بر من روي مخراش و موي پراكنده مكن و آه و واويلا ننما و بر من مجلس نوحه خواني نگير. 

گويد: سپس گفت: اين همان معروفي است كه خداوند متعال فرموده: «و لا يعصينك في معروف»[197]

از ابو عبد الله روايت است، در تفسير آيه ي: «و لا يعصينك في معروف» مي گفت از معروف اين است كه گريبان چاك نكنند و به سر و صورت نزنند و دعا به هلاكت و نابودي ننمايند وبر سر قبر ننشينند».[198]

ابو سعيد رضي الله عنه روايت مي كند كه رسو ل الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم نوحه خوان و كسي كه به نوحه خواني گوش مي دهد، را لعنت كرده است».[199]

قطب راوندي در لب اللباب[200] روايت مي كند كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم چهار نفر را لعنت كرده است: 

«زني كه به شوهرش در مال و خودش خيانت مي كند، زن نوحه خوان، زني كه شوهرش را نافرماني مي كند و كسي را كه پدر و مادرش عاق كرده اند». 

هنگامي كه امير المؤمنين علي رضي الله عنه آواز گريه ي زنان بر كشته گان صفين را شنيد و حرب بن شرحبيل شامي كه از بزرگان قوم بود، به سوي امام آمد، امام به او گفت: 

آن طور كه مي شنوم، زنان بر شما غلبه كردند؟ آيا آنان را از اين كار شيطاني باز نمي داريد؟! [201]

از ابو عبد الله عليه السلام روايت است:

 خداوند به هر كس نعمتي داد و او در هنگام رسيدن به نعمت از ساز و آواز استفاده كند، كفران نعمت كرده است و هر كسي به مصيبتي گرفتار شد و نوحه خواني كرد، قطعا ناسپاسي كرده.

  در روايتي ديگر آمده، قطعا پاداش آن را نابود كرده است».[202] 

از جعفر بن محمد از پدرانش رضي الله عنهم روايت مي كند كه پيامبرغ در وصيتش به علي فرمود: اي علي! هر كس مطيع زنش باشد، خداوند او را واژگون به جهنم مي اندازد، عليu گفت: آن اطاعتي كه موجب اين مسئله مي شود چيست؟ 

فرمود: به زنش اجازه مي دهد كه به حمامهاي عمومي، عروسيها، نوحه خوانيها برود و لباس نازك بپوشد[203].

صدوق و ديگران از جعفر بن محمد از پدرانش از علي روايت مي كنند كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم فرمود:

 «چهار چيز از جاهليت است كه تا قيامت در امتم باقي خواهد ماند، افتخار به نسب و ثروت، طعنه زدن در نسب ديگران، طلب باران بوسيله ستارگان و نوحه خواني، اگر نوحه خوان قبل از مرگ توبه نكند، در روز قيامت در حالي از قبر بيرون مي شود ـ بر مي خيزد ـ كه شلواري از مس گداخته و لباسي از آهن گداخته بر تن دارد».[204]

از ابو جعفر محمد ثاني از پدرش روايت است كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم فرمود: 

وقتي مرا به آسمانها بردند، زني را ديدم كه به شكل سگي بود و آتش از عقبش وارد شكمش مي شد و از دهانش بيرون مي شد و ملائكه با گرزهاي آهنين آتشي به سر و بدنش مي زدند، از رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم پرسيدند: آن زن چه گناهي مر تكب شده بود، فرمود: او ترانه مي خوانده، نوحه خواني مي كرد و حسود بوده است.[205] 

از جعفر بن محمد روايت است در احتضار مرگش وصيت كرد و گفت:

 هرگز به خاطر من به سر وصورتتان نزنيد و گريبان را چاك نكنيد كه هيچ زني نيست كه گريبانش را پاره كند مگر اينكه در جهنم برايش جايي باز مي شود و هر چه اين عملش را بيشتر انجام دهد، جاي او در جهنم بيشتر خواهد شد. [206]

از عليu روايت است كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم از زنان عهد و پيمان گرفت كه نوحه نخوانيد، روي نخراشيد و بامردان در خلوت ننشينيد».[207]

 

 

 

مبحث ششم: سخن كدام يك دروغ است؛ محمد باقر صدر يا تيجاني؟

تيجاني از آيت الله محمد باقر صدر نقل مي كند كه به من گفت: «آنچه از به سر و سينه زدنها و جاري نمودن خون مي بيني، كار عوام و جاهلان است و كسي از علما اين كار را نمي كند و حتي همواره مردم را از اين كار منع مي كنند و اعلام مي كنند كه حرام است».[208]

شگفتا! آيت الله مرتضي فيروز آبادي ـ همانطور كه ذكرش گذشت ـ مي گويد:

 «سينه زني و امثال آن از اعمالي است كه در سيره ي شيعه بوده ...و هرگز شنيده نشده و كسي نشنيده كه كسي از آنان ـ علماي شيعه ـ مردم را از اين كار ها منع كند ....». 

تيجاني به نقل از باقر صدر مي گويد:

همواره علماي شيعه اين اعمال را تحريم كرده و مردم را از آن منع مي كنند، آيا حقيقتا باقر صدر چنين سخني گفته است؟ يا اين كه اين افترائي است كه تيجاني بنام باقر صدر بافته است؟! 

آنچه از سياق و سباق گفتار تيجاني بنظر مي رسد، اين است كه اين سخن را تيجاني از خودش بنام باقر صدر گفته است، چون خودش مي گويد:

 در ملاقاتي كه در نجف با آقاي صدر داشتم، از او پرسيدم: «چرا شيعيان گريه مي كنند و خودشان را مي زنند، تا خون از بدنشان جاري مي شود، در حالي كه اين در اسلام حرام است و رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم فرمود: هر كس به صورتش بزند و گريبان چاك كند و دعاهاي جاهلي نمايد، از ما ـ مسلمانان ـ نيست.

 آقاي صدر گفت: بدون شك اين حديث صحيح است، اما بر عزاداري كه به خاطر ابوعبدالله گرفته مي شود، منطبق نيست؛ چون آن كسي كه فرياد داد خواهي حسين رضي الله عنه را بر مي آورد و به دروازه اش مي رود، دعوتش دعوت جاهليت نيست، وانگهي شيعيان بشرند، در ميانشان عالم و جاهل وجود دارد وبراي خودشان عواطف و احساساتي دارند، هرگاه عواطفشان طغيان مي كند و آنان به ياد شهادت ابو عبد الله وآنچه بر او و خانواده و يارانش گذشته، مي افتند و اينكه به چه صورت كشته و مورد هتك حرمت واقع شدند و به اسارت گرفتار آمدند؛ اين كارها را مي كنند، لذا نياتشان براي خداست».[209] . [210].

 حال با توجه به اينكه باقر صدر حديث فوق را تاييد مي كند و صحيح مي داندوآن را توجيه و تاويل مي كند واز سياق سخنش چنين بر مي آيد كه اعمال مذكور ايرادي ندارد و به افرادي كه چنين مي كنند، هرچند مخالف دستور رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم است، باز هم پاداش داده مي شود!!! اما تيجاني ادعا مي كند كه علماي شيعه اين اعمال را حرام مي دانند، چه كسي دروغ مي گويد؟( علماي شيعه يا تيجاني؟!) 

 

مبحث هفتم: تيجاني دوباره ادعايش را تكرار مي كند.

تيجاني مي گويد:

 «پوشيده نيست كه بسياري از علما مانند: محسن امين و امروزه آيت الله خامنه اي و محمد حسين فضل الله و بسياري از علما به عدم جواز اين اعمال ـ زدن و خون جاري نمودن ـ فتوا داده اند».[211] 

می گویم (مؤلف): دروغهایی که تیجانی به آن عادت کرده وآنها را در دیگر مؤلفاتش نیز - که از آن مطلع شده ایم- ذکر کرده است، فقط از باب تقیه است که شیعیان اعتقاد دارند که بر آن مأجور هستند و ثواب می برند، زیرا او می خواهد تصویر تشیع را در نزد مسلمانان قشنگ و براق بکند، به دلیل اینکه کتابهای او به طور بسیار زیادی در بین اهل سنت و جماعت توزیع می شود[212]، پس این حرفی که او در اینجا ذکر می کند دروغ است. 

پيشتر از محمد حسين فضل الله و آيت الله خامنه اي نقل كرديم كه فتواي جواز اعمال عزاداري را داده بودند و فضل الله، زدن آرام را در فتوايش قيد كرده بود.

 اما اينكه تيجاني مي گويد: بسياري از علما به عدم جواز فتوا داده اند، دروغ آشكاري است، چون با رفتار عملي شيعيان و اينكه آيت الله مرتضي فيروز آبادي مي گويد: هرگز شنيده نشده و كسي از آنان ـ علماي شيعه ـ نشنيده كه اين اعمال را منكر بدانند و منع كنند ...» پس آیا ما تیجانی را باور کنیم در حالی که نصوص و فتاوی او را تکذیب می کند یا اینکه علمای بزرگ آنها را قبول داشته باشیم؟!

 

مبحث هشتم: شيعيان روزه ي روز عاشوراء را قبول ندارند و انكار مي كنند.

شيعيان روزه ي روز عاشوراء را قبول ندارند و امويها را متهم مي كنند كه روايات فضيلت روز عاشوراء را جعل كرده اند، يكي از شيعيان بنام جمال الدين بن عبد الله كتابي تحت عنوان روزه ي عاشوراء نوشته و در آن روايات و احاديثي كه در خصوص امر يا نهي روزه ي عاشوراء است را مورد بحث قرار داده و تلاش نموده مذهبش را اثبات كند، اما توفيقي نداشته است.

من تعدادی از این روایتها را برای شما نقل خواهم کرد ، این روایات به لطف خداوند متعارض و متناقض هستند و همدیگر را نفی و تکذیب می کنند.

يكي ازآن روايات اين است:

 روايت كرده اند كه از امام رضاu پرسيدند:

 جريان روزه ي عاشوراء و آنچه مردم در اين باره مي گويند، چيست؟ 

گفت: از روزه ي پسر مرجانه مي پرسي؟

 آن روزه اي است كه ادعا كنندگان از خانواده ي زياد در آن روز به خاطر قتل حسينu روزه گرفتند، در حالي كه آن روزي است كه مرد، شيعه بود نشان را نسبت به آل محمد اظهار مي كنند و مسلمانان در آن اعلان طرفداري مي كنند، نبايد روزه گرفت و به آن تبرك جست و روز دوشنبه روز نحسي است كه خداوند در آن پيامبرش را قبض روح كرده .... لذا هر كس اين دو روز را روزه بگيرد يا متبرك بداند، خداوند را در حالي ملاقات مي كند كه قلبش مسخ شده وبا كسي حشر خواهد شد كه سنت روزه گرفتن اين روز را پايه گذاري كرده و اين دو روز را متبرك دانسته است.[213]

از زيد نرسي روايت كرده اند كه گفت:

 «شنيدم عبيد بن زراره از ابو عبد اللهu درباره روزه ي روز عاشوراء سؤال مي كند، در پاسخ گفت:

 هر كس اين روز را روزه گيرد بهره اش از آن همان بهره ي پسر مرجانه و آل زياد است. 

گويد: گفتم: بهره اش از آن روز چيست؟ گفت:

 آتش، خدا ما را از آتش و عملي كه ما را به آتش نزديك مي كند، پناه دهد. [214]

از ابو جعفر و ابو عبد اللهu روايت است كه گفتند:

 در روز عاشوراء و روز عرفه در مكه روزه نگير. [215]

از نجيه روايت است از ابو جعفرu پرسيدم:

 روزه ي روز عاشوراء چگونه است؟

 گفت: روزي است كه با نزول حكم رمضان ترك شده، و متروكبدعت است.

 نجيه گويد: به من همان جوابي را داد كه پدرش داده بود وسپس گفت:

 بدانيد كه آن روزه اي است كه خداوند در قرآن بر آن چيزي نازل نكرده و در سنت به آن عمل نشده، بجز سنت آل زياد به خاطر قتل حسينu بن علي[216]. بايد توجه داشت كه در اين روايت تصريح مي كند كه روزه ي روز عاشوراء روزه اي است كه آل زياد آن را روزه گرفته اند.

 و همين مؤلف در روايت ديگر از جعفر صادقu آورده كه: 

پس از اين كه حسينu كشته شد، مردم در شام خودشان را به يزيد نزديك كردند و برايش اخبار كشته شدن حسينu را توصيف كردند و براي اين كارشان جوايزي دريافت نمودند؛ لذا اين از عواملي بود كه موجب شد 

تا اين روز را گرامي بدارند و اين برايشان روز بركت بود تا مردم را از بي تابي، گريه، مصيبت و اندوه باز دارند و به خوشي و شادماني سرگرم كنند».[217]

اگر كسي دقت كند، اين روايات با هم در تضاد و تناقض هستند؛ چون در برخي مي گويند اين روز را آل زياد از خودشان ساختند و به مناسبت شهادت امام حسينy براي خودشان عيد گرفتند و در برخي ديگر از روايات مي گويند:

 اين روزه ي آل ابو سفيان و عيد آنهاست. و در نوع سوم رواياتشان مي گويند:

 اين روزه پيش از رمضان بوده و با آمدن رمضان متروك شده و متروك بدعت است، حال اين سؤال به ذهن مي رسد كه آيا واقعا ائمه ي بزرگوار اينگونه با تناقض گويي پاسخ مردم را مي دادند؟!!! 

مانند آن دو، روایت دوم و سوم است و اما روایت چهارم دو روایت گذشته را از بیخ بر می کند و نابود می سازد زیرا ثابت می کند که روزة روز عاشورا قبل از واجب شدن روزة ماه رمضان بوده است یعنی روزة عاشورا قبل از به شهادت رسیدن حسین وجود داشته است.

خوانندة گرامی! توجه داشته باشید که چگونه باطل، باطل دیگری را از بین می برد.

و تيجاني روزه ي اين روز را به امويها نسبت داده و مي گويد:

 «و سماوي مي گويد براي ما روشن شد كه اهل سنت و جماعت، روز عاشوراء را جشن مي گيرند چون از سنت يزيد بن معاويه رضي الله عنه و بني اميه كه در آن روز بر امام حسينu پيروز شدند و انقلابش را كه هستي آنان را تهديد مي كرد، خاموش كردند و به گمان خودشان سر و صدا را از بين بردند.... لذا علماي سوء اهل سنت به خاطر نزديك شدن به آنان احاديثي جعل كردند كه حكايت از فضيلت عاشوراء دارد و مي گويند:

 اين روزي است كه خداوند توبه ي آدم را قبول كرده و كشتي نوحu بر قله ي كوه جودي فرود آمد و در همين روز آتش نمرود بر ابراهيمu سرد شد و يوسفu از زندان آزاد گرديد و يعقوبu بينايي اش را باز يافت و موسيu بر فرعون پيروز شد و از آسمان به عيسيu سفره اي آورده شد ... 

 و بر درغگويي ادامه دادند تا جايي كه گفتند: 

 در همين روز پيامبر غ به مدينه هجرت كرد و ورودش با روز عاشوراء مصادف بوده است،‌ و ديدكه يهوديان مدينه روزه دارند. وقتي سبب را جويا شد؟

 گفتند: اين همان روزي است كه موسي بر فرعون پيروز شد؛ لذا پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم فرمود: ما از شما به پيروي از موسيu سزاوارتريم و سپس به مسلمانان دستور داد در عاشوراء و تاسوعا روزه بگيرند تا با يهوديان مخالفت كرده باشند و اين دروغي رسوا است».[218]

تيجاني در مخالفت با اهل سنت به خاطر روزه ي عاشوراء به اهل سنت حمله كرده و بر اين باور است كه روزه ي عاشوراء سنت امويهاست كه به هدف نابودي نام و يادواره ي امام حسين اين رسم را بپا كردند، تيجاني اين سخنان را كه در نواري كاست ضبط شده، مي گويد: او در اين نوار بحثي طولاني دارد و از جمله مي گويد:

 «اين در حالي است كه روايات اهل بيت عليهم السلام، روزه ي عاشوراء را تحريم مي كنند».

حال با توجه به سخنان تيجاني و رواياتي كه ذكرشان گذشت به سراغ كتب و منابع اصلي و مورد قبول شيعيان مي رويم تا ببينيم واقعا اهل بيت در خصوص روزه ي عاشوراء چه گفته اند.

ابو جعفر محمد بن حسن طوسي كه مطلقا شيخ طائفه است، در دو كتاب «تهذيب الاحكام» و در «الاستبصار» كه از كتابهاي اصول چهارگانه ي شيعه است كه عبد الحسين شرف الدين عاملي[219] در خصوص آنها مي گويد: «كافي، تهذيب، استبصار من لا يحضره الفقيه، متواتر هستند و مضامين آنها بصورت قطعي صحيح اند». [220] 

از ابو عبد اللهu از پدرش روايت مي كند كه عليu فرموده: 

«روز عاشوراء را روزه بگيريد، نهم و دهم را چون روزه اين دو روز گناهان يك سال را محو مي كند».[221]

از ابو الحسن عليه السلام روايت است كه فرمود: رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم روز عاشوراء را روزه گرفت»‌.[222]

از جعفر از پدرش روايت است كه فرمود: «روزه ي عاشوراء موجب كفاره ي گناه يك سال مي شود».[223]

از صادق رحمه الله روایت است که می فرماید: «هر کس که بتواند ماه محرم را روزه بگیرد، این روزه او را از هر بدی و پلیدی محافظت می کند».

ازپيامبر روايت است: «بهترين نماز پس از نمازهاي فرض، نماز در دل شب است و افضلترين روزه پس از ماه رمضان روزه ي، ماه خداوند است كه آن را محرم مي نامند».[224]

در اينجا اين سؤال به ذهن مي رسد كه آيا باز هم براي فرد و يا افرادي مجال اين هست كه بگويند، روزه ي روز عاشوراء را آل زياد، آل ابو سفيان و ..... از خودشان ساخته اند؟!!

آيا اين ادعا بي جا نيست كه مي گويند: اهل بيت از روزه ي، روز عاشوراء نهي كرده و آن را تحريم نموده؟

 از علي روايت است كه فرمود: «عاشوراء را روزه بگيريد، نهم و دهم آن را بطور احتياط روزه بگيريد، چون گناهان سال قبل خواهد بود و حتي اگر كسي از شما بي خبر بود كه اين روز عاشورا است و چيزي خورد، پس از اينكه خبر شد، ديگر نخورد تا آن روز را به پايان ببرد. [225]

اي دروغگو! آيا توجه داري كه چگونه امير المؤمنين علي رضي الله عنه بر روزه ي اين روز ـ عاشوراء ـ كه تو و امثال تو، تلاش مي كنيد مسلمانان را از اجر آن محروم نماييد، حريص بوده است. پس بدان كه امير المؤمنين امر كرده كه حتي اگر كسي در اين روز غذا خورد، روزه اش را بگيرد و تمام كند.  

و از ابن عباس رضي الله عنه روايت است كه: هرگاه هلال ماه محرم را ديدي، خودت را آماده كن و چون روز نهم شد روزه بگير. راوي گويد: پرسيدم:

 آيا رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم به همين صورت روزه مي گرفت؟ گفت: آري[226]

تيجاني ادعا كرده بود كه علماي اهل سنت روايات روزه ي عاشوراء را بنام پيامبر جعل كرده اند و فضايلي براي آن بافته اند، مبني بر اينكه اين روزي است كه خداوند در آن توبه ي آدم را پذيرفته و كشتي نوح بر كوه نشسته است .........

 اين ادعا دلالت بر جهل و ناداني گوينده دارد ويا آگاهانه خودش را به بي خيري مي زند، چون شيخ طائفه ابو جعفر محمد بن حسن طوسي از ابو جعفر روايت مي كند كه فرموده: «در روز عاشوراء كشتي نوح بر جودي نشست بنابر اين نوح به جنها و انسانهايي كه با او بودند دستور داد، روزه بگيرند و ابو جعفر گفت: آيا مي دانيد اين روز چه روزي است؟ اين روزي است كه خداوند در آن توبه ي آدمu و حوا را پذيرفت و در همين روز دريا براي بني اسرائيل شكافته شد و فرعون و كساني كه با او بودند غرق شدند و موسي بر فرعون غلبه كرد و در همين روز ابراهيم متولد شد و خداوند توبه ي يونس و قومش را پذيرفت و عيسي بن مريم در آن متولد شد[227].

رضی الدین ابوالقاسم علی بن موسی بن جعفر بن طاووس شیعه آن را روایت کرده است، چنانکه می گوید:« و اخبار بسیار زیادی که تشویق بر روزه محرم می کند را آورده و ذکر کرده ام[228]».

و این روایت را حر عاملی[229] و نوری طبرسی[230] و حسین بروجردی[231] و یوسف بحرانی[232] ذکر کرده اند.

نوري طبرسي از جعفر بن محمد روايت مي كند كه فرمود: كشتي در روز عاشوراء بر جودي فرود آمد، نوح به آناني كه از جن و انسانها با او بودند دستور داد روزه بگيرند و در اين روز خداوند توبه آدم را قبول كرد».[233]

آيا اينها هم روايت اهل سنت است؟ اينها را چه كسي يا چه كساني جعل كرده اند؟ 

و صدوق در «المقنع» روايت مي كند كه در روز عاشوراء خداوند توبه آدم را قبول كرد و كشتي نوح بر جودي فرود آمد و موسي از دريا عبور كرد و عيسي بن مريم متولد شده و خداوند در آن يونس را از شكم ماهي بيرون نموده و در همين روز خداوند يوسف را از چاه بيرون كرده است و توبه ي قوم يونس را پذيرفته و داود، جالوت را كشته، لذا هر كس اين روز را روزه بگيرد، گناهان هفتاد سالش بخشيده مي شود و اعمال پوشيده يا گناهان پوشيده اش بخشيده مي شود».[234] 

و در حديثي، زهري از علي بن حسين uروايت مي كند كه ايشان فرمودند:

 روزه ي عاشوراء از روزهايي است كه فرد در گرفتن و نگرفتن آن صاحب اختيار است.[235] 

ودر الفقه الرضوي مانند اين روايتي آورده است.[236] 

تیجانی بعد از این چه می گوید؟!

خوب است که تیجانی بداند روایات روزه عاشورا با اسانید معتبر و صحیحی از طریق شیعه روایت شده است در حالی که روایات نهی کننده از روزة عاشورا با اسانید ضعیفی روایت شده است همچنانکه شیخ شیعه حاج سید محمد رضا حسینی حائری در کتابش «نجاه الأمه فی اقامه العزاء علی الحسین و الأئمه» صفحه 145، 146، 168 چاپ قم در ایران سال 1413هـ به این امر اعتراف کرده است.

پس تیجانی بعد از این چه می گویند؟

 سيد محمد رضا حسيني در كتاب «نجاة الامة في اقامة العزاء علي الحسين و الائمة» در صفحه ي 145/146/148 چاپ سال 1413 هـ. مي گويد: رواياتي كه مؤيد و مشوق روزه ي عاشوراء است با سند هاي معتبر از طرق شيعه روايت شده، اما سند رواياتي كه روزه گرفتن را نهي مي كند، همه ضعيف هستند.

 

و اين حقيقت، نظريه ي دكتر احمد راسم نفيس را رد مي كند كه گفته است:

 «ابزار تبليغاتي دستگاه امويها، حقايق را عوض كرده و روز مصيبت بزرگ را به روز عيد و خوشحالي تبديل نمود و اين همان است كه تا امروز ادامه دارد و متداول است.[237] 

شايان ذكر است كه هيچ كس از اهل سنت روز عاشورا را عيد نمي گيرد و عيد نمي داند، چگونه فردي كه خودش را پيرو سنت پيامبر و پيروان راستينش كه بي شك امام حسينu يكي از افضل ترين آنهاست، مي داند، باز در روز شهادتش اظهار سرور و خوشحالي كنند؟!

هرگز چنين نيست.

و آيا شيخ طوسي، صدوق، حر عاملي، نوري طبرسي، ابن طاووس وتمام مراجع و علماي شيعه كه روايات روزه ي روز عاشوراء را روايت كرده اند، از مزدوران و ترويج دهندگان تبليغات امويها هستند كه حقايق را منقلب كرده اند؟؟؟

بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه روايات تشويق به روزه ي عاشوراء را هم اهل سنت وهم شيعيان از رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم و ائمه روايت كرده اند و از نظر هر دو گروه اين روايات صحيح اند و آنان با اقتدا به پيامبرشان اين روز را روزه مي گيرند.

برخي اعتراض مي كنند كه چرا اهل سنت همانند شيعيان روز عاشوراء را عزا نمي گيرد؟

با توجه به آنچه گفته شد پاسخ از دو جهت روشن است: 

اول اينكه: پيامبر به اتفاق اهل سنت و شيعيان، روزه گرفتن اين روز را سنت قرار داده است و الحمد لله، اهل سنت به پيروي از پيامبر و ائمه اين روز را روزه مي گيرند.

دوم اينكه: پيامبر دستور نداده كه اين روز ويا روز مخصوص ديگر را روز عزا، نوحه و غم و اندوه قرار دهيم و حتي طبق روايات صحيحي كه از طريق اهل سنت و شيعه نقل شده، از اين اعمال نهي فرموده و مي فرمايدكه:

 «النياحة من عمل الجاهلية» مورد اتفاق هر دو گروه است و به علاوه روايات ديگري نيز وجود دارد كه ما در مبحث «ناجايز بودن نوحه خواني» آورديم.

وانگهي، بزرگترين مصيبت براي مسلمانان، مصيبت از دست دادن رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم است؛ چون خود رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم آن را بزرگترين مصيبت معرفي كرده است و فرمود:

 «من أصيب بمصيبة فليذكر مصيبته بي فانها اعظم المصائب»: [238]هر كس به مصيبتي گرفتار شد، بايد به ياد مصيبتش بيافتد كه بخاطر از دست دادن من به آن گرفتار شده، چون اين بزرگترين مصيبتها ست».

علي رغم اين باز هم مسلمانان و حتي اهل بيت در طول زمانه ي گذشته بويژه سه قرن اول، در سالگرد وفات رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم ، عزا نگرفتند و نوحه خواني نكردند.

و سؤال اينجاست كه آيا امام عليu و امام حسينu هر سال به مناسبت وفات رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم عزاداري مي كردند و جلسات نوحه خواني برپا مي كردند و آن روز را تعطيل مي نمودند آن چنانکه شيعيان امروزی انجام می دهند؟

و همچنین مسلمانان سالروز وفات ابوبکر صدیق و شهادت عمر فاروق و عثمان ذی النورین و علی مرتضی رضی الله عنهم أجمعین را روز ناراحتی و نوحه خوانی قرار ندادند، آنچنانکه شیعه این کار را هر ساله انجام می دهند.

چرا شیعه در روز وفات پیامبر عظیم الشأن اسلام عزاداری نمی کنند؟ مگر این مصیبت از شهادت حسین رضی الله عنه بزرگتر نیست ؟!.

چرا حسن و حسین رضی الله عنهما هر ساله برای پدرشان علی رضی الله عنه عزاداری نمی کردند؟!.

مگر منزلت علی رضی الله عنه از حسن و حسین بالاتر نیست؟![239].

در اين بحثي نيست كه ائمه ي بزرگوار چنين كارهايي نكرده اند. این در حالیست که خود شیعیان، حسین را دعوت کردند سپس خلف وعده کرده ,ایشان را حمایت نکردند و در نهایت هم خودشان ایشان را به شهادت رساندند، این فرموده حسین رضی الله عنه است که خود شیعیان روایت کرده اند:

"بسم الله الرحمن الرحیم

أما بعد:

خبر بسیار درد آور کشته شدن مسلم بن عقیل و هانئ بن عروه و عبدالله بن یقطر به ما رسیده است و شیعیان ما، ذلیلمان کرده اند پس هر ککدام از شما دوست داشت که برگردد ,برگردد و هیچ ذمتی بر ایشان نیست، سپس تمام مردم متفرق شدند و هر کدام به سمتی رفتند و ایشان را رها کردند تا اینکه فقط یارانش که با ایشان آمده بودند باقی ماندند.(تعداد بسیار کمی که به ایشان گرویده بودند)[240]"

پس شیعیان پیشین بودند که حسین را رها کرده و ایشان را خوار و ذلیل کردند.

 

مگر شما نگفته بودید:« .... شیعیان مسلمان هستند... منصفان به کتابهای عقیدتی شیعیان برگردند تا از افکار و عقایدشان اطلاع یابند نه اینکه کتابهای مخالفین را بخوانند که در آن بر ما افتراء و دروغ بسته شده است که هیچ صاحب دیانتی به آن راضی نمی شود و هیچ عاقل منصفی آن را قبول نمی کند"[241].

ما حرف شما را قبول کردیم و از کتابهای مخالفین هم استدلال نکرده ایم بلکه تمام روایتها را از کتابهای خودتان ذکر کرده ایم و همین کتابهای عقیدتی شماست که روزه ی عاشورا را ثابت کرده و از نوحه خوانی منع می کند در حالی که شما با آن مخالفت می کنید.

 همه این روایتها از کتابهای خودتان است در حالی که شما به دروغ آن را به امویان نسبت می دهید!.

 

مخالفان شیعه برای رد خرافات شیعه به کتابها و سخنان علمای شیعه استناد کرده و می کنند، به عنوان مثال اتهام قول به تحریف قرآن کافی است، زیرا دلیل مخالفین برای نسبت دادن قول به تحریف قرآن به شیعه روایتهای متواتری است که علمای شیعه آن را به صراحت اعلام کرده اند که جزو ضروریات دین شماست و رد و عدم پذیرش این همه روایات و اخبار وارده در کتابهایتان, مستلزم مردود دانستن تمامی روایات وارده در این کتابهاست و گمان نمی کنم شما متوجه این مسأله نباشید.

متأسفانه یکی از مشکلات تشیع هم تقیه است که امام شما خمینی در این باره می گویند: «اگر تقیه نبود مذهب شیعه در معرض نابودی و انقراض قرار می گرفت»[242].

و همچنین جعفر صادق رحمه الله فرموده اند:- البته از دیدگاه ما این سخنان به ایشان نسبت داده شده است و ایشان از چنین گفتاری مبرا هستند-« شما بر دینی هستید که اگر آن را پنهان کنید خداوند شما را عزیز می گرداند و اگر آن را پنهان نکنید خدا شما را خوار و ذلیل می کند»[243].

و در روایتی دیگر - که به ایشان نسبت داده اید - :«کسی که تقیه نکند از شیعة علی نیست»[244].

همچنین کلینی و کاشانی از ابوعبدالله (جعفر صادق) روایت کرده اند که فرموده است:« کسی که روزش را با افشا کردن سر و راز ما شروع کند خداوند گرمی آهن و تنگی مجالس را بر او مسلط می کند»[245].

در روایتی دیگر از صادق:« کسی که خود را ملزم به تقیه نکند از ما نیست»[246].

آیا این اخلاق کسیست که در گفتارش راستگوست؟

ممکن است علمای شما توجیه کنند که جایز بودن تقیه فقط در وقت خطر بر جان و خطر مرگ است ولی امام شما خمینی حتی در حالت عادی هم آن را جایز دانسته اند.

امام شما خمینی گفته اند:«جایزبودن تقیه، بلکه واجب بودن آن فقط در هنگام ترس نیست حتی مصلحتهای خیلی کوچک هم سبب واجب شدن تقیه در مقابل مخالفین می شود . اگر چه در امن و امان باشید و از کسی هم ترسی نداشته باشید[247].

حال خودتان قضاوت کنید چگونه می شود ما بدانیم که شما تقیه (نفاق) می کنید یا راست می گویید؟!

آیا می توانید جواب این سؤال را که هر انسان عاقلی به حیرت می اندازد,را بدهید؟!.

آیا ممکن است سر و راز این پنهان کاری که در مذهب شما واجب است برای مسلمانان بیان کنید؟!.

آیا این روایات از کتابهای شماست یا از کتابهای مخالفان؟

آیا شما می دانید چه کسی اولین بار شیعیان را به نوحه خوانی و گریه و زاری و برگزاری عزاداری بر حسین رضی الله عنه در کوچه و بازار و حسینیه امر کرده است؟

آیا می دانید اولین بار چه کسی شیعیان را به تبریک گفتن در روز غدیر امر کرده است؟.

عالم شیعی به اسم معز الدوله که در زمان آل بویه می زیسته است برای اولین بار شیعیان را به این خرافات و گمراهی کشاند و نه اهل بیت رضی الله عنهم[248].

و قطعا اهل بيت بر خلاف حديث پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم كه مي فرمايد: «نوحه خواني از اعمال جاهليت است». عمل نميكنند.

 واينكه پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم به فاطمه رضي الله عنها فرموده:

 وقتي من مُردم بر من روي مخراش و مو پراكنده نكن و آه و واويلا و مجلس نوحه خواني بر پا مكن .....»[249]. رفتار نكرده اند؛ چون اهل بيت از همه به پيروي از حديث رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم سزاوارتر ند.

مگر شيخ شيعيان ابو جعفر طوسی اجماع بر تحريم نوحه خوانی و مداحی را نقل نکرده اند.[250]؟؟!

علي رغم آنچه گفته شد، گفتني است كه در نقل اخبار و حوادث، مبالغه و تناقض گويي فراوان شده، بطور مثال احمد حسين يعقوب مي گويد: «بخاطر كشتن امام حسين و نابودي اهل بيت، ابن زياد 000/30 سي هزار جنگجو گرد آورد»[251]. و در جاي ديگر از قول امام حسين نقل مي كند كه در شب عاشوراء كه صبحش به شهادت رسيد، خطاب به همرا هانش گفت:

  «اي خانواده و شيعيانم! اين شب را براي خود شتري بحساب آوريد و خودتان را نجات دهيد كه هدف اينها كسي غير از من نيست و اگر مرا بكشند، در فكر نابودي شما نيستند،خداوند به شما رحم كند، خودتان را نجات دهيد كه شما از بيعت من آزاديد».[252] 

در اين روايت مشاهده مي كنيد كه امام حسينu تصريح مي كند كه هدف مخالفانش نابودي شخص امام است. در حالي كه آقاي احمد حسين مي گويد:

عبد الحسين حلي با اشاره به موضوع تحريف تاريخ و تناقض گوييها مي گويد:

 آري! راست بودن اين اخبار روشن نيست و به همين صورت تمام روايات بدون استثناء به دو دسته هستند؛ دسته دروغ بودنشان روشن است و دسته ي ديگر راست بودن آنهامشخص و قطعي نيست و اگر مردم بر خودشان لازم بگيرند كه كسي از آنها بجز از فرد راستگو و كسي كه راستگويي اش مشخص است روايت نكند هر چند با شيوه آشكار و معروف در كتابهاي اصول و حديث، با اقوال مورخان باطل مي شود».[253]

و نيز اينكه نقل مي كند كه امام حسينu شب عاشوراء را خطاب به همراهان و خانواده اش گفت: «اي خانواده ام و اي .... اين شب را شتري به حساب آوريد برويد ....‌»

 با روايتي كه آقاي دكتر احمد راسم نفيس و كسان ديگر نقل كرده اند كه امام حسين ، خطاب به محمد بن حنيفه[254].از جدش رسول الله ع و ديگران كه او را از بردن زنان وخانواده اش منع مي كردند، گفت: 

«همانا خداوند خواسته كه زنانت را اسير ببيند». در تناقض است؛ چون وقتي امام حسين ـ‌آن طور كه ادعا مي شود ـ مي دانست خداوند خواسته زنانش را اسير ببيند ، چگونه خطاب به آنها مي گفت: «ای اهل و شیعة من این شب را بیدار باشید در عبادت کردن....».

و نيز عبد الحسين حلي مي گويد: 

 «حوادث طف به ما نرسيده تا اينكه ما آنها را بوسيله شيخ مفيد و شيخ سعيد و شيخ طوسي و سيد و امثال اينها بصورت مرسل (حديثی که منقطع باشد) از آنها گرفتيم و از همه ي مورخان، ابن جرير طبري بيشتر روايات مرسل را از ابو مخنف نقل كرده كه كه از همه موثقتر است و ابو مخنف هم در حادثه حضور نداشته است».[255]

 

فصل ششم : ثواب زيارت قبر امام حسين و مسئله ي ساختن بارگاه ها بر روي قبرها

مبحث اول : ثواب زيارت امام حسين

 

روايت مي كنند ابو الحسن ماضي مي گويد:

 هر كس حسينu را زيارت كند در حالي كه حقش را بشناسد، خداوند گناهان گذشته و آينده اش را مي بخشد.[256]

از ابو عبد اللهu روايت است:

 «هر كس حسين عليه السلام را زيارت كند، خداوند برايش 80 حج مقبول مي نويسد».[257] 

از ابو عبد اللهu روايت است: هر كس به زيارت قبر حسينu در حالي بيايد كه حقش را بشناسد؛ مانند اين است كه با رسول الله سه حج انجام داده است»..[258]

از ابو عبد الله روايت است: هر كس به زيارت قبر حسين برود در حالي كه حقش را بشناسد؛ ماننداين است كه صد حج انجام داده است. [259]  

 ازحذيفه بن منصور روايت است كه ابو عبد اللهu به من گفت: چند حج انجام دادي؟

 گفتم /19 تا، گفت: 

اگر آن را /21 حج كامل كني برايت ثواب كسي نوشته مي شود كه يك بار به زيارت حسين رفته باشد.[260]

 

و از محمد بن مسلم از ابی عبدالله روایت است که فرمود: «کسی که قبر حسین را زیارت کند در حالی که حق او را می داند، ثواب هزار حج مقبول برای او نوشته خواهد شد و تمام گناهانی که انجام داده و انجام خواهد داد، بخشیده خواهد شد».

درباره ي سجده بر خاك كربلاء رواياتي دارند: 

از آيت الله عظمي محمد حسين شيرازي پرسيدند:

 مي گويند زمين كربلاء از زمين مكه افضل تر است .... آيا اين صحيح است؟

ايشان در پاسخ مي گويند: آري[261] 

 محمد حسين كاشف الغطاء، شعر زير را به همين موضوع ذكر كرده است: 

و من حديث كربلاء و الكعبه لكربلاء بان علوالرتبه لكربلاء بان علو الرتبه[262]

سخن مقايسه ي كربلاء باكعبه است كه رتبه كربلاء بالاتر و آشكارتر است، بالاتر بودن رتبه اش آشكار شد.

آيت الله دستغيب مي گويد: 

«خداوند با عبادت قبر حسينu در عوض عبادت بيت الله لطفي كرده تا هر كس توفيق زيارت بيت الله الحرام را نداشته باشد، به زيارت حسينu برود و حتي براي برخي از مؤمناني كه شرايط زيارت را رعايت مي كنند، ثواب بيشتر از حج داده مي شود. همان طور كه در بسياري از روايات وارده در اين موضوع تصريح شده است».[263]

 در روايتي كه به رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم نسبت مي دهند، آمده كه فرمود:

 «كربلاء پاكترين نقطه ي زمين است و حرمتش بسيار بزرگ است و آن از بطحاي بهشت است».[264] 

لازم است بدانيم كه زيارت حسين رضي الله عنه از دين نيست و دين قبل از وجود ضريح امام كامل شده است و زيارت امام حسينu پس از ترويج اين روايت بوجود آمده، خداوند متعال مي فرمايد: «اليوم اكملت لكم دينكم و اتممت عليكم نعمتي و رضيت لكم الاسلام دينا» امروز دينم را بر شما كامل و نعمتم را بر شما تمام نمودم و اسلام را بعنوان دين براي شما پسنديدم.

وبديهي است كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم به امير المؤمنين علي، رضي الله عنه حسن رضي الله عنه ، حسين رضي الله عنه ، ابوذر رضي الله عنه ، مقداد بن اسود رضي الله عنه ، عمار بن ياسر رضي الله عنه ، و حذيفه بن يمان رضي الله عنه ، ابو سعيد خدري، و ديگر اصحاب، چنين دستوري نداده است ضمن اينکه از چنين فضيلتی محروم شده اند!.

شايد گفته شود اينهايي كه شما مي گوييد قبل از شهادت امام حسينu زيسته اند، روايات فضيلت زيارت حسينu را ائمه ي معصومين -كه پس از او بوده اند- روايت كرده اند.

آري اين درست است كه امير المؤمنين رضي الله عنه و صحابهu پيش از شهادت حسين زيسته اند، اما آنهايي هم كه پس از شهادت امام حسينu زيسته اند از آنها رواياتي در دست است كه مخالف اين رسوم است كه ما مشاهده مي كنيم:

 بطور مثال از امام صادق روايت است: حنان بن سدير مي گويد: به ابو عبد اللهu گفتم درباره ي زيارت قبر حسين چه مي گويي؟ چون شنيديم برخي ازشما گفته اند زيارت حسين با يك حج و عمره برابر است، فرمود: اين روايت چقدر مشكل است، با اينها برابر نيست؛ ليكن زيارتش كنيد و به او جفا نكنيد؛ چون او سردار جوانان بهشت است ....».[265]

 

مبحث دوم:ساختن بارگاه و ساختمان بر قبر ها از دين نبوده و از امور نو پيدا و بدعت است.

شيعيان با ساختن گنبد و بارگاه بر قبر ايشان مرتکب گناه و بدعتی شده اند که خودشان هم به اين مسأله اعتراف دارند. شيرازي مي گويد:

 شيعيان معتقدند، ساختن ضريحها، قبه ها و بارگاهها بر مرقدهاي پيامبران، أئمه و شخصيتهاي اسلامي از افضل ترين مقربات ـ عوامل نزديكي ـ به خداوند است.[266] 

رواياتي كه در كتب و منابع اصلي شيعه آمده، ديدگاه مذكور را رد مي كند. به روايات زير توجه كنيد:

از ابو عبد اللهu روايت است:

 رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم نهي كرده كه بر قبر ها نماز خوانده شود، يا بر آن بنشينيد و يا ير آن بنايي بسازند.[267] 

روايت است رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم از اينكه در قبر ها گچ بكار برده شود يا بنايي بر آن بسازند و يا بر آن بنشينند، نهي كرده است.[268]

به همين دليل مي بينيم كه ائمه اين نهي را نقل كرده اند؛ از امام صادقu روايت است كه فرمود:

 هفت چيز حرام است: رشوه خوردن در قضاوت، پولي كه زن زنا كار در برابر عمل زشت دريافت مي كند، پولي كه جادوگر و كاهن در يافت مي كنند، پول فروش سگ و پولي كه براي ساختن بناهايي كه بر قبر ها ساخته مي شود[269].

از علي بن جعفر روايت است: 

به ابو الحسن موسي بن جعفرu گفتم آيا ساختن بارگاه بر قبر ها و نشستن بر قبور درست است؟

گفت: درست نيست بر قبرها بنايي ساخته شود، بر آنها بنشينند، گچ به كار ببرند و يا از گل استفاده كنند.[270]

بنابراين بر همة مسلمانان واجب است كه به رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم و امير المؤمنين و أئمه اقتدا كنند و شكي نيست كه سعادت و نيك بختي در پيروي از رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم و پيروان بر حقش است.

و از سماعه بن مهران روايت است كه از ابو عبد الله در خصوص زيارت قبر و ساختن مساجد بر قبر ها سؤال كردم، فرمود: زيارت قبور ايرادي ندارد اما نبايد بر كنار قبر ها مساجد ساخته شود.

و پيامبر صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم مي فرمايد: «لا تتخذوا قبري قبلة و لا مسجدا فان الله عزوجل لعن اليهود و النصاري حيث اتخذوا قبور انبيائهم مساجد»[271] قبر من را قبله و مسجد قرار ندهيد، كه خداوند يهود و نصاري را آنگاه كه قبور پيامبران خود را مساجد قرار دادند، لعنت كرد».

 از امير المؤمنين علي yروايت است، از رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم شنيدم مي گويد: 

«لا تتخذوا قبرى مسجداً و لا بيوتكم قبورا و صلوا علَي حيثما كنتم فان صلاتكم و سلامكم يبلغني» و في رواية: «لا تتخذوا قبوركم مساجد»[272] قبر مرا مسجد قرار ندهيد و خانه هايتان را به قبرستان تبديل نكنيد ـ با خواندن قرآن آن طور كه در روايت ديگر آمده ـ و هر جا بوديد بر من درود وسلام بفرستيد كه هر جا باشيد، درود و سلام شما به من مي رسد.

 در روايتي ديگر آمده: قبرهايتان را مسجد قرار ندهيد.

شايان ذكر است كه محمد حسيني آل كاشف الغطا در مسأله ساختن بارگاه بر قبرها در كتاب: «نقض فتاوي الوهابيه /27» هيچ اشاره اي به اين همه رواياتي كه در كتابهاي شيعه آمده، نكرده و جاي سؤال است كه چرا ايشان اين كار را نكرده اند؟ شايد به اين دليل باشد كه در ذهن خوانندگان اين توهم را ايجاد نمايد كه اين روايات فقط از طرق اهل سنت روايت شده و فقط در كتابهاي اهل سنت است؛ چون بعيد بنظر مي رسد كه فردي مانند كاشف الغطا از وجود اين روايات در كتابهايش بي خبر باشد؟!

و محمد حسين كاشف الغطاء در كتاب مذكور حديثي را كه مسلم از علي رضي الله عنه روايت كرده است: كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم به من دستور داد كه هيچ قبر مشرفي يعني: ساخته شده و بلند شده از زمين را رها نكنم مگر اينكه با زمين برابر و يكسان كنم».

 او به ديگر رواياتي كه به صراحت از ساختن و بلند كردن قبرها نهي مي كند و از طرق فريقين نقل شده، هيچ اشاره اي نكرده، و این قطعا دلیل محکمی است که ثابت می کند علمای این طائفه (شیعه) عمدتا برای نصرت و پیروزی مذهبشان دروغ می گویند و مردم را گمراه می کنند. 

و بعد از این دلائل، صداقت خمینی ثابت می شود هنگامی که گفت: «اگر تقیه نباشد مذهب شیعه در معرض نابودی و انقراض قرار می گیرد». 

از اين عمل كاشف الغطاء چنين بر مي آيد كه عده اي هستند كه نمي خواهند مردم از بسياري از رواياتي كه از رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم ، امير المؤمنين و ائمه ثابت است، باخبر شوند؛ زيرا اگر باخبر شوند، سليقه ها و نظريات شخصي شان زير سؤال مي رود.

گفتني است كه: دو روايت از طرق شيعه آمده كه روايت مسلم را تاييد مي كند. 

اول: كليني و حر عاملي از ابو عبد اللهu روايت مي كنند كه فرمود:

 امير المؤمنين فرموده است، رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم مرا به مدينه فرستاد و دستور داد: هيچ عكس و مجسمه اي نگذارم مگر اينكه نابودش كنم و هيچ قبر ساخته شده اي نگذارم مگر اينكه با خاك يكسان كنم و هيچ سگي را نگذار مگر اينكه بكشم».[273] 

دوم: كليني و حر عاملي از ابو عبد اللهu روايت كرده اند كه فرمود: «امير المؤمنين رضي الله عنه فرموده : رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم مرا براي نابودي قبرهاي ساخته شده و شكستن مجسمه ها فرستاد».[274]

فرد ديگري بنام حسن سعيد روايت صحيح مسلم را كه از علي رضي الله عنه است، ذكر كرده و سپس روايت ديگري از مسلم و ترمذي آورده كه رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم از استفاده كردن گچ براي قبور و ساختن بناء بر قبور نهي كرده است پس از ذكر اين روايتها ادعا مي كند كه امت بر ساختن بناء بر بارگاه و قبور و نوشتن بر آنها اجماع كرده اند، اين ادعايي بيجا و نادرست است، وانگهي اجماع در صورت نبود نص معتبر است، با وجود نص اجماع اعتبار ندارد.

برای اطلاع بيشتر به کتاب (تحذير الساجد من إتخاذ القبور مساجد) نوشته محدث ناصر الدين آلبانی مراجعه کنيد.

 و ادامه داده اند: 

اثنا عشري بر اين امر اجماع داشته اند، دليل اين رواياتي است كه خود اماميه از ائمه نقل كرده اند و ما برخي از آنها را ذكركرديم.

 

نظريات و آراء فقهاي اماميه:

شيخ يوسف بحراني مي گويد:

 گروهي از اصحاب به كراهيت استفاده از گچ براي قبور و ساختن بنا بر قبرها تصريح كرده اند و ظاهرا در روايت «التذكرة» آورده كه بر مكروه بودن اين مسئله اجماع است و شيخ در«النهايه» مي گويد: 

 استفاده كردن گچ براي قبور و آراستن قبرها مكروه است.

 در المبسوط مي گويد: گچ كردن قبرها و ساختن بنا بر آنها در جاهاي مباح، مكروه است.[275]

ملامحمد باقر سبزواري مي گويد: بنا كردن ساختمان ـ بارگاه ـ بر قبرها مكروه است.

  مصنف در «التذكرة» نقل كرده كه بر مكروه بودن اين مسئله اجماع شده است و شيخ هم اين اجماع را ذكر كرده است.

در الذكري مي گويد: بنا كردن ساختمان بر قبر و مسجد قرار دادن آن مكروه است ....

 در الذكري پس از نقل اين اخبار مي گويد: اين اخبار را صدوق، شيخان و جماعتي از متأخرين در كتابهايشان نقل كرده اند و هيچ قبري را استثناء نكرده اند.[276]

 محمد جواد حسيني عاملي مكروه بودن ساختن بارگاه و بنا بر قبور را نيز با اجماع نقل كرده است.[277]

با اين حال سبزواري از قول شهيد اول نقل مي كند كه اماميه بر مخالفت با اين اجماع، اتفاق كرده اند! اجماعي كه شيخ طائفه ابوجعفر طوسي و علامه حلي و ديگر علماي[278] شيعه نقل كرده اند، علاوه بر اين در نوحه خواني و سينه زني و..... نيز بر خلاف اجماع شان عمل مي كنند؟؟؟

 

سخن آخر : نتيجه ي بحث

در پايان اين بحث خلاصه ي نتايج بدست آمده به شرح زير است:

 1ـ اهل كوفه بودند كه به امام حسينu نامه نوشتند و از آن بزرگوار خواستند به كوفه و (عراق) بيايد، اما طولي نكشيد كه عهد و پيماني كه با فرستاده ي امام، مسلم بن عقيل بسته بودند، را شكستند و به مسلم خيانت كردند و در نهايت مسلم به شهادت رسيد و پس ازآن با امام حسين همين كار را كردند و امام حسين را خودشان كشتند و آنها تنها به امام حسينu خيانت نكردند بلكه پيش ازامام حسين به پدر و برادر بزرگوارش نيز خيانت كردند و حتي بعد از آنها به ديگر ائمه اهل بيت نيز خيانت نمودند.

2ـ علي رضي الله عنه و اهل بيت با صحابه ي رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم رابطه ي دوستانه و آنها را دوست داشتند تا جايي كه نامهاي آنها را براي فرزندانشان انتخاب مي كردند. پر واضح است كه هر كس براي فرزندانش نامهايي را انتخاب مي كند كه دوست دارد.

3ـ آنچه امروز بنام شعائر حسيني رواج دارد در زمان أئمه نبوده بلكه در قرون اخير پس از ائمه بوجود آمده است لذا مي بينيم كه نوحه خواني و به سر وصورت زدن و پوشيدن لباس سياه به اجماع اماميه حرام است و اين را از علماء و كتابهايشان بطور مستند نقل كرديم.

4ـ شيعيان اين زمانه روزه ي روز عاشوراء را قبول ندارند و آن را به امويها نسبت مي دهند، ديديم كه روزه‌ي روز عاشوراء در كتابها و منابع شيعه ثابت است. 

5ـ امروزه شيعيان بنا كردن ساختمان بر قبرها را جايز مي دانند، در حالي كه ديديم رسول الله صلي الله عليه و آله و صحبه و سلم آن طور كه در كتابهايشان آمده از اين كار نهي كرده و طبق روايات و اجماع علني خودشان اين مسئله مكروه و ممنوع است.  

 

در پايان اين بحث شايسته بنظر مي رسد كه اين نكته را توضيح دهيم كه خمس فقط از مال غنيمتي كه در جنگ عليه كفار بدست مي آيد، داده مي شود؛ زيرا از ائمه اهل بيت روايت است و بس.

 اما به دو سبب دادن خمس از مال شخصی به نائب امام براي شيعيان جايز نيست: 

اول : خمس فقط از مال غنيمتي كه در جنگ عليه كفار بدست مي آيد، از عبدالله بن سنان روايت است كه: شنيدم ابو عبد الله عليه السلام مي گويد: «ليس الخمس إلا في الغنائم خاصة» خمس نيست مگر خاص در اموال غنيمت».[279]

و از ابو عبد الله و ابو الحسن عليهما السلام روايت است: «خمسي نيست مگر در اموال غنيمت».[280]

سبب دوم: ائمه خمس را براي شيعيان مباح اعلام كردند از ضريس كناسي روايت است:

 ابو عبد الله u گفت: آيا مي داني از كجا زنا در ميان مردم رواج يافت؟

 گفتم: خير.

 گفت: از آنجا كه خمس ما اهل بيت را ندادند، بجز شيعيان پاك ما؛ چون خمس براي آنان و اولادشان حلال است».[281]

از ابو جعفر روايت است كه گفت:

 امير المؤمنين آنان، شيعيان ـ را از دادن خمس معاف كرد تا فرزندانشان پاك باشند.[282]

در اين مورد روايات زيادي در كتب شيعه وجود دارد كه شيعيان را از دادن خمس معاف مي كند و ما به خاطر طولاني شدن مطلب از نقل آنها صرف نظر كرديم.

 شيخ طائفه محمد ابن حسن طوسي گويد:

 در حالت غيبت به شيعيانشان اجازه دادند كه در حقوقشان ـ اهل بيت ـ و آنچه مربوط به خمس و غيره كه ناگزير بايد انجام دهند مانند: ازدواج، تجارت و مسكن تصرف كنند.[283] 

 محقق حلي در الشرائع الاسلام و محمد باقر سبزواري در «ذخيرة المعاد» و ملا محسن فيض كاشاني در

« مفاتيح الشرائع» و ديگر علماي مورد اعتماد اماميه فتوا يي شبيه فتواي مذكور داده اند، لذا براي شيعيان دادن خمس الزامي نيست و ادله ي معتبر و مورد اعتماد اماميه خلاف آن را ثابت مي كند.

این نوشته ایست که خداوند نگارش آن را برای من میسر گرداند و از خداوند عز و جل مسألت دارم که با این کتاب به مردم نفع برساند و شکر و سپاس فراوان برای خداوند و درود و صلوات بر پیامبر گرامی اسلام و اصحاب و خاندان پاک اوست.

  و صلي الله علي محمد و علي آل محمد باحسان الي يوم القيامه والسلام

 

 

 

 


 
--------------------------------------------------------------------------------
 
[1] -صحيح مسلم با شرح نووي، كتاب فضائل صحابه، باب فضائل علي 15/188 حديث/2408

[2] -النهاية لابن الأثير 2/140

[3] -صحيح بخاري با فتح الباري، كتاب فضائل صحابه،باب مناقب علي7/70 ش/1-37 و صحيح مسلم، كتاب فضائل صحابه، باب فضائل علي4/1872 حديث/3406

[4] -صحيح بخاري با فتح الباري، فضائل صحابه7/105. 

[5] - ترمذي كتاب المناقب باب مناقب حسن و حسين (5/661) حديث (3782) و گويد: حسن و صحيح است و آلباني صحيح دانسته، ترمذي 3/226

[6] - مسند احمد 3/3 و ترمذي: كتاب المناقب 5/656 حديث 3768 ومى گويد: حسن و صحيح است وحاكم درمستدرك3/166-167 ودر روايتي ديگرو(ابوهما خير منهما)‌ وابن خزيمة في صحيحه 2/206والهيثمي في مجمع الزوائد 9/184 و طبرانی هم روایت کرده است که اسناد آن حسن است و آلباني در الاحاديث الصحيحه 2/448.

[7] - الحليه 3/138

[8] - الحليه 3/141 و تهذيب التهذيب 7/305

[9] - طبقات كبري 5/222

[10] - طبقات كبري 5/324

[11] - الوافي بالوفيات 4/102

[12] - سير اعلام النبلاء 4/413

[13] - تذكرة الحافظ 1/166

[14] -الجرح و التعديل2/487

[15]- مختصر العلو/148

[16]-الجرح و التعديل4/139 

[17] -منهاج السنه4/57

[18]-ميزان الاعتدال4/202 

[19] -سير اعلام النبلاء9/387

[20] -منهاج السنه4/68

[21] - عبدالقاهر بن طاهر بن محمد بن عبدالله تميمي بغدادي اسفرايني فقيه شافعي، اصولي، اديب، در بغداد تولد يافت و درسال 429هـ در اسفرئين وفات نمود.نگا: وفیات الاعیان 3/203 و الاعلام 4/48

[22]-الفرق بين الفرق/360 

[23]- طاهر اسفرائيني شافعي مشهور به (ابومظفر) امام اصولي، فقيه، مفسر، در سال 471هـ در طوس وفات نمود. نگا:طبقات الشافعية 3/175

[24] - التبصير في الدين. 196

[25] - رجوع شود به العقيده في اهل بيت، سحيمي.

[26] - بقره: 155 -156-157

[27] - مجموع الفتاوي 4/511

[28] - حياة الامام الحسين 3/12/13

[29] -حياة الامام الحسين 3/12/13 

[30] -اعراف الحق 161

[31] - موسوعه عاشورا 59

[32] - موسوسه‌ي عاشورا 59

[33] - في رحاب كربلا 53

[34] - موسوعه‌ي عاشورا /60

[35] - حياة الحسين 2/370

[36]-نهج البلاغه 1/187-189 

[37]-بايد توجه داشت كه اينان قاتلان عثمانند كه علي را هم تهديد به قتل مي‌كنند؟؟ آيا رافضي بودن چيزي جز فتنه است؟! 

[38] - علي خطي الحسين 35-34

[39] - نهج البلاغه 1/119-118 و1/20

[40] نهج البلاغه 1/70

 

[41]-علي خطي الحسين/38 

[42]- علي خطي الحسين/39

[43] - علي خطي الحسين 39-40

[44] - لقد شيعيني الحسين 279

[45] - اعيان الشيعه 1/26

[46] - كل الحول عند آل الرسول 123-122

[47] - الندوة 3/208 و في رحاب اهل بيت/ 270

[48] - الاحتجاج طبرسي 2/10 و اين عين عبارتي است كه حسن مغنيه در ص20 آداب المنابر آورده است.

[49] - محاوره عقايديه 123-122

[50] - لقد شيعني الحسين هامش الصفحه/ 283

[51] - رجال الكشي 131

[52] - رجال الكشي 134

[53] - رجال الكشي 142

[54] - براي آگاهي بيشتر از زتدگي نامه‌ي اين افراد به كتب رجالي شيعه رجوع شود.

[55] - رجال الكشي 254

[56] - رجال الكشي 253

[57] - الكافي 8/228 و مجموعه ورام 2/152

[58] - وسائل الشيعه 1/441

[59] - عاشوراء 85 و تظلم الزهراء 141

[60] - علي خطي 94

[61] - فاجعة الطف6

[62] منتهي الامال 1/430

[63] - منهي الامال 1/430 و علي خطي الحسين/93 و اللهفوف لابن طاووس22 و المجالس الفاخرة58/59

[64] - منتهي الامال 1/430 اللهوف/22 و المجالس الفاخره/58

[65] - الشيعه و عاشوراء/167

[66] - سيره الائمه الاثني عشر2/57-51

[67] - المجالس الفاخره/61

[68] - مقتل الحسين مقرم/147 و ماساة احدي و ستين/24

[69] - منتهي الامال 1/436

[70] - منتهي الامال 1/437

[71]-منتهي الآمال1/453 و خير الاصحاب/33 

[72]-علي خطي الحسين/99-100 و الشيعه و عاشورا/178 بايد توجه داشت كه در اين جا نقل مي‌كنند كه امام مي‌گويد: «اگر تقدير بر آن شد كه ما دوست داريم...» و اين با آن چه عباس قمي نقل كرده بود: «گويا مي‌بينم كه اعضاي بدنم تكه تكه مي‌شود...» تناقض دارد؟؟  

[73]-اللهوف بن طاووس/47 المجالس الفاخرة/87  

[74]-واقعه الطف بحر العلوم/191-192 

[75] - عباسي قمي در منتهي الامال 1/466 و در پاورقي ص177 از نفس المهموم .

[76] - سيرة الائمه الاثني عشرة2/61

[77] - فاجعه الطف ص 7 ، و شيبه اين در تظلم الزهراء/149 و به سفير الحسين مسلم بن عقيل صفحه‌ي 50 به بعد و صفحه‌ي 113.

[78] - ماساة احدي و ستين/27

[79]-المجالس الفاخرة/62 

[80] -منتهي الآمال1/462، نفس المهموم/167، بحار الانوار44/374، لواعج الاشجان/67 محسن امين و المجالس الفاخرة/85 ، خير الاصحاب/37و107 نوشته‌ي عبدالهادي الصالح، شبهاي پيشاور /585 سلطان الواعظين ، معالي السبطين1/267، معالم المدرستين3/67 مرتضي عسكري، مع الحسين في نهضته/163 اسد حيدر، دايرة المعارف الشيعه8/264 و كربلاء الثورة و المأساة/244 محامي احمد حسين يعقوب.

[81] - مقتل الحسين/193

[82] - منتهي الامال/1/471

[83] - مقتل الحسين بحر العلوم/263

[84] - اصل اين روايت در الاحتياج طبرسي است. 2/24 با اندكي تفاوت.

[85] -علي خطی الحسين130/131

1 - در اين باره رجوع شود به معالم المدرستين 3/100 و كربلاء الثوره و الماساة. احمد امين يعقوب/284-283 

عبارت را احمد راسم نقل كرده و اصل اين سخنراني را علي بن موسي بن طاووس روايت كرده است و عبدالرزاق مقرم و فاضل عباس حياوي و هادي نجفي و حسن صفار و محسن امين از او نقل كرده‌اند

 [87] - اللهوف ابن طاووس/39 ، عاشوراء احسائي /115، المجالس الفاخرة عبدالحسين 75، منتهي الامال1/454 و علي خطي الحسين/96.

[88] - الفتوح 2/874

[89] - المجالس الفاخره/79، علي خطي الحسين/100 و لواعج الاشجان امين/60 و معالم المدرسين3/72

[90] - معالم المدرسين 3/71-72، معالي السبطين1/275،بحرالعلوم194،نفس المهموم172، خيرالاصحاب39، تظلم الزهراء170.

[91] - مقتل الحسين مقرم/175

[92] - منتهي الامال 1/535

[93] - في رحاب كربلا60-61

[94] في رحاب كربلا/61

[95] - الملحمه الحسينيه 3/ 47-48

[96]- عاشوراء/89

[97] - تاريخ الكوفه/113

[98] - اعيان الشيعه 1/26

[99] - موسوعة عاشوراء59

[100] ـ طبرسي اين خطبه را در الاحتجاج 2/32 و ابن طاووس در الملهوف 92 و امين در لواعج الاشجان 158 و عباس قمي درمنتهي الآمال 1/572 و حسين كوراني در في رحاب كربلاء 183 و عبد الرزاق مقرم در مقتل الحسين317 و مرتضي عياد در مقتل الحسين 87 و قزويني در تظلم الزهراء262 ذكر كرده اند .

[101] ـ الملهوف 86 و نفس المهموم 357 و مقتل الحسين مرتضي عياد 83 چاپ سال 1996 و تظلم الزهراء 257 

[102] ـ منتهي الامال 1/570 و الاحتجاج 2/29

[103] اللهوف ص 91 نفس المهموم 363 مقتل الحسين للمقرم ص 316 لواعج الاشجان 157 مقتل الحسين ص86 تظلم الزهراءص 261

[104] ـ الاحتجاج 2/29 منتهد الامال 1/570 مقتل المقرم ص 311 وما بعد آن، في رحاب كربلاء ص146 وما بعد آن، على خطى الحسين ص 138 تظلم الزهراء ص 258.

(1) مع الحسين في نهضته 295 و بعد از آن.

[106] ـ عباس قمي درنفس المهموم 365 و شيخ رضي بن نبي قزويني در تظلم الزهراء 264 

[107] خاتمة الوسائل

[108] المعتبر 94

[109] پيوست جلد دوم از صراط النجاة آيت الله خوئي 562 چاپ 1417هـ

1 ـ احمد بن فهد حلي در عدة الداعي /169 از امام صادق روايت ميكند كه گفت : تمام چشمها در روز قيامت مي گريند ؛ بجز سه چشم ؛ چشمي كه از نگاه به حرامها محافظت شده و چشمي كه در عبادت خداوند شب بيداري كشيده و چشمي كه از ترس خدا در دل شب گريسته است . با توجه به اين روايت ، گريه اي كه شريعت اسلام به آن دستور داده ، گريه به خاطر ترس ازخداست نه چيز ديگري .

[111] ـ مقتل الحسين ، مرتضي عياد /192 چاپ چهارم 

[112] ـ آداب المنابر/192

[113] ـ یعنی این قبل از آل بویه و فاطمیان بوده است که آن هم نشانه ای از حق و حقیقت نیست و ایشان نه ائمه ی معصومین آمده اند و آن را به عنوان نشانه ای از نشانه های حق به مردم نشان داده اند!!.

[114] ـ الشعائر الحسيني /98ـ97

[115] الشعائر الحسيني98

[116] ـ الشعائر الحسيني 98.

[117] ـ الشعائر الحسينيه /99

[118] ـ همان /99

[119] ـ الشعائر الحسينيه /100

[120] ـ الندوة 5/509

[121] ـ الندوة 4/479ـ478

[122] ـ به المجالس الفاخرة صفحه ي 11 به بعد رجوع شود .

[123] ـ به المجالس الفاخرة صفحه ي 17 . إن شاء الله سخان ائمه را ذکر خواهیم کرد که این افتراء را رد می کنند.

[124] ـ ر.ك رائد الفكر الاصلاحي/137

[125] ـ پاورقي رائدالفكر الاصلاحي /138

[126] ـ رائد الفكر الاصلاحي/137

[127] ـ آداب المنابر /176

[128] ـ آداب المنابر /181

[129] ـ مجله ي المراة الامة الكويتيه شماره 1073/16 يونيو 1997

[130] ـ تعال نتفاهم/61

[131] ـ مائة مسئلة مهمه الشيعة /169ـ168

[132] ـ ثورة الطف/15

[133] ـ ثورة الطف/25

[134] ـ فلسفه ي عاشوراء /9ـ8 

[135] ـ نهضت عاشوراء/107

[136] ـ نهضت عاشوراء/108

[137] ـ اين فتوا را مرتضي عياد در مقتل الحسين /146 نقل كرده است .

[138] ـ مقتل الحسين مرتضي عياد از 152

[139] مقتل الحسين /189ـ188 چاپ چهارم 1996 م/170 چاپ دار الزهراء 

[140] ـ الندوه1/289 

[141] ـ الندوه 1/337

[142] ـ الندوه 1/339

[143] ـ الندوه 1/338

[144] ـ من لا يحضره الفقهيه 4/272 ـ271 ، وسائل الشيعه 2/915 ، الحدائق الناضره 4/167 وجامع احاديث الشيعه 3/488 

[145] ـ بحار الانوار 82/103 

[146] ـ بحارالانوار 82/101، مستدرك الوسائل 1/144،جامع الاحاديث الشيعة 3/486 

[147] ـ مستدرك الوسائل 1/144 و جامع احاديث الشيعه 1/144 و البحار 82/101 

[148] ـ جامع احاديث الشيعه 3/372 

[149] ـ مستدرك الوسائل 1/145 و جامع احاديث الشيعه 3/486

[150] ـ بحار الانوار 82/101ـمستدرك الوسائل1/143/144،جامع احاديث الشيعه 3/488،

[151] ـ كافي 3/226،الوافى 13/88،وسائل الشيعه 2/916، جامع احاديث الشيعه 3/483

[152] ـ كافي 3/225،ذكري الشيعه 72، الوافى 13/88، وسائل الشيعه 3/914، الجواهر4/369،جامع احاديث الشيعه 3/483

[153] ـ وسائل الشيعه 12/92 ، توضيح داده اند كه منظور كراهيت در اينجا حرام است همانطوري كه البحراني در الحدائق 4/168 و در 18/139 نقل كرده و بروجردي در الجامع احاديث شيعه 3/488،بحار الانوار 82/105

[154] ـ. بحار الانوار 82/100-101

[155] ـ وسائل الشيعه 2/915 درالبحار الانوار 82/104 ، الحدائق 4/167 الفقه شيرازي 5/253 

[156] ـ كافي 3/225 الذكري /71 و وسائل الشيعه 2/913 

[157] ـ الذكري/71

[158] ـ الذكري/72 و بحار 82/107 

[159] ـ الفقه15/253

[160] ـ الفقه 15/260

[161] ـ المعتبر 94

[162] ـ الذكري /70

[163] ـ الحدائق 4/168

[164] ـ الكافي /222 ، ذكري الشيعه 2/915 ، بحار 82/89 ، الحدائق 4/167 ، جامع احاديث شيعه 3/483ـ484 و جواهر كلام 4/371

[165] ـ كافي 3/225 ذكري الشيعه 71 و الوسائل 2/914

[166] ـ مستدرك الوسائل 1/144 ، جامع احاديث الشيعه 3/489 و جواهر الكلام 4/370 

[167] ـ ثم اهتديت 58

[168] ـ جامع احاديث الشيعه 3/489و مستدرك الوسائل 1/144

[169] ـ صدوق در من لا يحضره الفقيه 4/4_3 ، بحار 82/104 و وسائل الشيعه 12/19 

[170] ـ الذكري 72 و الجواهر 4/367

[171] ـ الفقه 15/260

[172] ـ كل الحلول 151 تیجانی باید این را در هنگام مصیبت بیان کنند و نه اینکه آن را زنده کند. متأسفانه شیعیان نه تنها مخالفت می کنند بلکه آن را نیز زنده نگاه می دارند.

[173] ـ آن چه که شیعیان امروز بنابر فتاوای علمای بزرگشان انجام می دهند و قبل از این هم بعضی از این فتاوی را ذکر کردیم که هیچ گونه انکاری از طرف علمایشان در این مورد صورت نگرفته است بنابر گفتار آیت الله مرتضی فیروز آبادی. مراجعه شود: مقتل حسین: مرتض عیاد ص 170 چاپ دار الزهراء.

[174] ـ كل الحلول151 عند آل الرسول صلی الله علیه وآله وسلم ص 151:« الحمدلله که ایشان اعتراف کردند آنچه را که شیعیان امروزی انجام می دهند در تاریخ ائمه ای که به آنان منتسب هستند ذکر نشده است».

[175] ـ كل الحلول عند آل الرسول 148ـ147

[176] ـ كل الحلول 148

[177] ـ آيت الله مرتضي فيروزآبادي مي گويد:

 «سينه زني و مانند آن از مسائلي است كه سيرت و رفتار شيعيان در عصر هاي گذشته و زمان هاي پيش بر آن بوده كه در آن مراسم بزرگان و اكابر فقهاي گذشته ي شيعه و متأخرين حضور دارند و هرگز شنيده نشده كه كسي از آنان اين امر را منكر بداند و منع كرده باشد و اگر فرض كنيم كه كساني بدليل شبهات پيش آمده يا به خاطر فهم نادرست، از سينه زني و امثال آن نهي كرده كه اينها هم نادر و كم هستند و نادر همانند معدوم است و اعتباري ندارد. مقتل الحسين /189ـ188 چاپ چهارم 1996 م/170 چاپ دار الزهراء. 

معنای این آن است که: علمای بزرگ شما بر جایز بودن آنچه که انسان قلبا از آنها بيزار و عقل سالم از آنهامتنفر است اتفاق دارند.

ای تیجانی: آیا به آنچه که قبلا نوشته اید مراجعه نمی کنید؟؟!.

 

[178] ـ كل الحلول 149

[179] ـ آد اب المنابر 182

[180] ـ من لا يحضره الفقيه 1/162، و مسائل الشيعه 3/281 و نجاة الامة 85

[181] ـ من لا يحضره الفقيه 1/163 ، وسائل الشيعه 3/278 و نجاة الامه 84

[182] ـ من لا يحضره الفقيه 1/163 و نجاة الامه 84

[183] ـ من لا يحضره الفقيه 1/163 و وسائل الشيعه 3/279 نجاة الامه 85 ـ 84 و مستدرك الوسائل 1/208 

[184] ـ نجاة الامة اقامه العزائ علي الحسين و الائمه 83 

[185] ـ همان مصدر 85

[186] ـ الذكري 72

[187] ـ الفقه 15/253

[188] ـ الفقيه 15/260

[189] ـ الذكري 77و الجواهر 4/367

[190] ـ الفقه 15/260

[191] ـ حوار مع فضل الله حول الزهراء 231

[192] ـ منبع قبلي232. یکی از این روایات را ضعیف دانسته اند و فراموش کرده اند که این روایت در کتاب اصول کافی است و ما آن را در مبحث حرمت زنجیر و قمه زنی آورده ایم. و کتاب اصول کافی یکی از کتابهای چهارگانه نزد ایشان است که به آن استناد میشود. و ایشان به سخن عبدالحسین شرف الدین استناد می نمایند در حالی که عبدالحسین به صحیح بودن تمام آن چه در کتب اربعه آمده است اعتقاد دارند و سخن ایشان در کتاب المراجعات ص 110 آمده است که این مطلب را تأیید میکند، عبدالحسین در المراجعات گفته اند:«کافی و تهذیب و استبصار و من لایحضره الفقیه همگی متواتر اند و صحت مضامین آنها به قطعیت رسیده است و کافی قدیمی ترین و بهترین و دقیقترین آنهاست». 

و عجیب تر اینکه عبدالحسین می پندارند که ائمه آنها را به نوحه خوانی و زنجیز زنی و سینه زنی امر کرده است در حالی که نهی از این کارها در همین مصادری که ایشان اعتقاد به صحت آن دارند آمده است!!!.

و موقف ایشان در مورد روایت مجلسی در بحار الأنوار (مجلد6/ص33 و ص219 و مجلد63 ص 99 و مجلد 79 ص247) که از جابر از پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم روایت شده است که فرموده اند:« ابلیس اولین کسی بود که نوحه خوانی کرد و اولین کسی بود که غنا و آواز خواند و اولین کسی بود که عزاداری کرد...؟؟!

و موقف ایشان در مورد دیگر روایت چیست؟؟!.

و رد ایشان بر اعتراف تیجانی که میگوید: آنچه شیعیان در حسینیات و عزاداری انجام می دهند، همه از آن متنفر بوده و عاقلان هم آن را ناپسند می دانند.

[193] ـ عيون اخبار الرضا2/2 ، بحارالانوار 82/128 وجامع احاديث الشيعه 3/511 

[194] ـ ابن طاووس در الملهوف 50 ، منتهي الامال 1/481 و شعائر الحسينيه شيرازي 106 و در الندوة 5/209 و ترجمه ي فارسي تاريخ كامل 5/2234ـ 2232 ترجمه ي دكتر محمد حسين روحاني 

[195] ـ موسوي عبد الرزاق مقرم در مقتل الحسين /218 و قزويني در تظلم الزهراء /190

[196] ـ مستدرك الوسائل 1/144 ، مظالم اهل بيت /264 ، بحرالعلوم در مقتل الحسين /268 ، علي خطي الحسين /116 ، تظلم الزهراء /190 ، اضواء علي ثورة/103 ، عبد الحسين عاملي در السبط الشهيد 67 اين روايت را به اين صورت آورده : اي زينب ، اي كلثوم ، اي سكينه و اي رباب ، شما را بحقي كه بر شما دارم قسم مي دهم وقتي كه كشته شدم ... » 

[197] ـ صدوق در معاني الاخبار /390 ، بحراني در الحدائق الناضرة 4/168ـ167 و حر عاملي در رسائل الشيعه 2/916ـ915 ، نووي در المستدرك الوصائل 1/144 ، شيراز ي در الفقه 15/254 و فضل الله در الندوة 5/72 و بحار 82/76 

[198] ـ نور الثقلين 5/308 ، مستدرك الووسائل 1/144 و بحار الانوار 82/77

[199] مستدرك الوسائل 1/144 ، جامع احاديث الشيعه 3/487 ، بحار82/93

[200] ـ نوري از راوندي در مستدرك الوسائل 2/431 نقل كرده است .

[201] ـ جامع احاديث الشيعه 3/387 و بحار الانوار 82/89 

[202] ـ وسائل الشيعه 12/90 ، الحدائق 18/139 و بحار 82/103 ببینید چگونه علمای شیعه اجر صبر بر مصیبت را بر باد می دهند.

[203] ـ وسائل الشيعه 1/376

[204] ـ الخصال /226 و در الحدائق4/68، آن تكرار كرده 18/139 ، وسائل الشيعه 12/91 ، بحار 22/451 و 58/226 و 73/290 و 82/75ـ74 و بصورت مختصر در ص93 

[205] ـ عيون اخبار الرضا 2/11 ، بحار 82/76 جامع احاديث الشيعه 3/488 ـ 487

[206] ـ بحار 82/101 و جامع احاديث الشيعه 3/490 

[207] ـ همان دو مصدر قبلي 

[208] ـ كل الحلول عند آل الرسول/150

[209] ـ ثم اهتديت تيجاني ص 58 و نيز رجوع شود به ترجمه ي اين كتاب به نام آنگاه هدایت شدم. 

[210] ـ اگر نیت آن در راه رضای خدا بود فرمایشات پیامبر ص را می شنیدند و از ایشان اطاعت و پیروی می کردند هنگامی که آنها و امثال آنها را از این کار باز میدارد و می فرماید: «از ما نیست کسی که به صورت خود بزند و لباسش را پاره کند (در عزا وناراحتی)»، و کلام محمد باقرصدر در اینجا عجیب و شگفت انگیز است، چون که او اعتراف می کند به این که این حدیث صحیح است و هیچ شک و تردیدی بر آن وارد نمی شود. ولی از حرف خود بر می گردد و به حدیثی که اعتراف به صحت آن می کند، پشت می کند و می گوید: «ولی این حدیث بر مرگ و ناراحتی ابوعبدالله مطابقت داده نمی شود». و می گوید که شیعیان بر این عواطف که مخالف نهی پیامبر ص است مأجور هستند و ثواب دارند.

سلامت را در دنیا و آخرت از خداوند مسألت داریم.

[211] ـ كل الحلول عند آل الرسول/153

(1) [212] - و بسیاری از اهل سنت بر تیجانی رد داده اند و با دلیلهای بسیار قوی دروغ و تدلیس او را بیان کرده اند، از جمله شیخ عثمان خمیس در کتاب کشف الجانی (دروغگویان را بشناسید) و شیخ خالد عسقلانی در کتاب بل ضللت (بلکه گمراه شدی) و همچنین دکتر ابراهیم رحیلی در کتاب الانتصار للصحب والآل (دفاع از آل و اصحاب پیامبر در رد تیجانی گمراه و فتنه گر).

[213] ـ صيام عاشوراء /118ـ117

[214] ـ صيام عاشوراء/ 118 

[215] ـ صيام عاشوراء /114

[216] ـ صيام عاشوراء /114

[217] ـ صيام عاشوراء/ 122 و در ص 188 در روايتي ديگر آورده كه از امام صادقu روايت است: «..... همانا بني اميه نذر كردند كه اگر حسين كشته شود، آن روز را عيد بگيرند و به شكرانه ي آن روز، روزه باشند و فرزندانشان در آن اظهار خوشحالي مي كنند، لذا اين موجب شد كه تا امروز ال ابو سفيان اين روز را روزه بگيرند.»

 

[218] ـ الشيعه هم اهل السنة تيجاني /301ـ 302 ، انتشارات شمس المشرق بيروت و مؤسسه الفجر در لندن و باز همين ها را در كتابش فسيروا في الارض /276 تكرار كرده است. 

[219] ـ يكي از مهمترين مراجع مورد قبول شيعه ي اثنا عشر است.

[220] ـ المراجعات المراجعه 110ص 311

[221] ـ طوسي اين روايت را در تهذيب الاحكام 4/299 و در الاستبصار 2/134 آورده است و نيز فيض كاشاني در « الوافي » و حر عاملي در « وسائل الشيعه » 7/337 و بروجردي در « جامع احاديث الشيعه » 9/474ـ475 و جمال الدين در « صيام عاشوراء » 122/آورده اند.

[222] ـ تهذيب الاحكام 4/29 ، استبصار 2/134 ، الوافي 7/13 وسائل الشيعه 7/337 و جامع احاديث الشيعه 9/475 ، حدائق الناضره 13/370ـ371 و در صيام عاشوراء 122.

[223] ـ تهذيب الاحكام 4/300 و استبصار 2/134 و جامع احاديث الشيعه 9/475 و الحدائق الناضرة 13/371 و صيام عاشورا ء122 ، الوافي 7/13 و وسائل الشيعه 7/337 .

[224] -منابع قبلي.

[225] ـ نوري طبرسي اين روايت را در مستدرك الوسائل 1/594 و بروجردي في جامع احاديث الشيعه 9/475.

[226] ـ اقبال الاعمال554، وسائل الشيعة7/347،مستدرك الوسائل1/594،جامع احاديث الشيعة9/475.

[227] ـ تهذيب الاحكام 4/300

[228] - در اقبال الاعمال ص558 چاپ: دارالکتب الاسلامية تهران

[229] -وسائل الشيعه 7/338

[230] -نوری آن را در مستدرک الوسائل ذکر کرده است. 1/594

[231] -جامع احاديث الشيعه 9/475-476

[232] -در الحدائق الناضرة 13/371 آنچنان که شيخ جمال الدين بن عبدالله در کتاب روزه عاشورا ص 112-113 ذکر کرده اند.

[233] ـ مستدرك الوسائل 1/594 مراجعه کنيد تا بدانيد که ايشان چقدر به امانت علمی پايبندی دارند.

[234] _ المقنع /101 و صيام عاشوراء /113 بصورت مختصر آورده است .

[235] ـ الهدايه للصدوق /303 

[236] ـ صيام عاشوراء /113

[237] ـ علي خطي الحسين /106. «علی خطی الحسین» ص 160: توجه داشته باشید به بی پروایی این مرد در افتراء و بهتان! آیا هیچ سنی ای در سطح زمین وجود دارد که روز شهادت حسین را جشن بگیرد.

[238] ـ صحت اين حديث مورد اتفاق فريقين است و كليني آنرا در الكافي 3/220 و عاملي در وسائل الشيعه 2/911 و اين عبارت منبع دوم است و با رجوع به دو منبع مذكور در مي يابيد كه الفاظ در هر دو جا به هم نزديكند.

[239] - به مبحث: "عزاداری حسینی در زمان ائمه نبوده است"مراجعه کنید.

[240] -این را عبدالحسین شرف الدین در کتاب «المجالس الفاخره» ص 85 ذکر کرده است این مطلب را قبلا از ایشان و دیگران ذکر کردیم.

[241] - الطريق إلى مذهب أهل البيت ص 27

[242] - الرسائل، خمينی 2/185

[243] - الکافی 2/222، الرسائل 2/185

[244] - جامع الأخبار للشعيری ص95.

[245] -الکافی 2/372، الوافی 3/159

[246] - وسائل الشيعه 11/466

[247] - الرسائل خمينی 2/201

[248] - آنچنانکه شيخ شما محمد باقر خوانساری در کتاب روضات الجنات 3/139 و محدث شيعيان عباس قمی در کتاب الکنی و الالقاب 2/430

[249] - به فصل النساء و الحسينيات مراجعه كنيد.

[250] - مراجعه کنيد به مبحث: چه کسانی نوحه خوانی را جايز دانسته اند.

[251] ـ كربلاء ثورة و الماساة /280 و نيز به صفحات و269 رجوع كنيد تا بدانيد كه چگونه حوادث تاريخي دستخوش بازي و تحريف شده است .

[252] ـ كربلاء ثورة و الماساة /297 و نيز به صفحات و/295/296 

[253] ـ الشعائر الحسينيه في الميزان الفقهي /29

[254] ـ على خطى الحسين ص 97-101.

[255] ـ علي خطي الحسين 97-101

[256] ـ كامل الزيارات /262

[257] ـ المزار مفيد/47

[258] ـ كامل الزيارات /267

[259] ـ كامل الزيارات /304 و وسائل الشيعه10/350

1ـ وسائل الشيعه10/350 و كامل الزيارات 303-304  

2ـ الفقه العقائد/37

3 ـ الارض و التربة الحسينيه/26

[263] ـ الثورة الحسينيه دستغيب /15 دار التعارف بيروت

[264] السجود علي التربة الحسينيه محمد ابراهيم قزويني /25 و السجود علي الارض آيت الله علي احمد /140

[265] ـ وسائل الشيعه 10/352 اين روايت، و رواياتي ديگري كه شيعيان نقل كرده اند ، را رد مي كند و حقيقت اين است كه اين روايات بي اصل و اساس هستند و اگر واقعا زيارت امام حسين اين قدر ثواب دارد ؛ چرا در قرآن و در سنت صحيح در اين مورد چيزي نيامده و چرا پيامبر به عزاداري هر ساله آن دستور نداده است؟.

[266] ـ الفقه العقايد 365

[267] ـ وسائل الشيعه 2/869 

[268] ـ مستدرك الوسائل 1/127

[269] ـ وسائل الشيعه 2/869 و جامع احاديث الشيعه 3/444

[270] ـ كافي 3/228 ، من لا يحضره الفقيه 1/114 و وسائل الشيعه 2/887  

[271] ـ من لا يحضره الفقيه 1/114 ، علل الشرايع 358 ، الوافي 5/72 و وسائل الشيعه 2/887 و3/455

[272] ـ مستدرك الوسائل 1/225

[273] ـ كافي 6/528 ، وسائل الشيعه 2/869 و جامع احاديث الشيعه 3/445 

[274] ـ كافي 6/528 ، وسائل الشيعه 2/870 و جامع احاديث الشيعه 3/445

[275] ـ الحدائق 4/130

[276] ـ ذخيره المعاد في شرح الارشاد سبزواري /343

[277] ـ مفتاح الكرامة شرح قواعد العلامة عاملي 2/856

[278] ـ ذخيره المعاد في شرح الارشاد سبزواري 344

[279] ـ جامع احاديث الشيعه 10/24،22،17،8 و وسائل الشيعه 6/336 

[280] ـ جامع احاديث الشيعه10/17،8 و وسائل الشيعه 6/342 

[281] ـ جامع احاديث الشيعه 10/88و وسائل الشيعه 6/379 

[282]- جامع احاديث الشيعه 10/88و وسائل الشيعه 6/379

[283] ـ النهاية في مجرد الفقه والفتاوي/200 چاپ دار الكتب العربي ـ بيروت