قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

ابراهيم بن سعدان بن حمزه شيبانى [1]
معلم علوم ادبى بود. مرزبانى او را در كتاب خود ياد كرده است. ابو الحسن العنزى [2] از او اخبار و اشعار نيكو روايت كرده است. ابراهيم بن سعدان [3] معلم مؤيّد بن متوكل بود. و نزد او مقامى ارجمند داشت. از ابراهيم روايت كرده اند كه مى گفت دو كلمه اند كه جمعا 24 نقطه دارند تتقتقت يعنى از كوه بالا رفتم و تبشبشت (از بشاشت) يعنى شادمان شدم و كلمه اى است در قرآن كه از ده حرف تشكيل شده و آن ليستخلفنّهم است در سوره نور.
(آيه 55) ابو العيناء گويد: روزى متوكل مرا گفت [4] به من خبر رسيده كه تو رافضى هستى. گفتم: چگونه رافضى توانم بود و حال آن كه شهر من بصره است و پرورشگاهم مسجد جامع بصره است و استادم اصمعى است و خاندانم از باهله است ... گفت: ابن سعدان گفته است. گفتم: كدام ابن سعدان؟ به خدا سوگند او ميان امام و مأموم فرق نمى نهد و تابع از متبوع نمى شناسد. خردك تازيانه اى در دست دارد و معلم اطفال است. در برابر آموختن قرآن مزد مى ستاند. گفت: چنين مگوى او معلم مؤيّد است. گفتم: ولى براى رضا خدا درس نمى دهد، بلكه به خاطر مالى است كه تو به او مى بخشى. ابن سعدان گفت: اى ابو العيناء آنچه امير المؤمنين گفت راست نبود. سپس به متوكل رو كرد و گفت: يا امير المؤمنين تو همواره مى خواهى كه مجلست به گونه اى كه خود دوست مى دارى پايان پذيرد. چون ابو العيناء از مجلس بيرون رود از من خواهد بريد. متوكل خنديد.

زیرنویسها:
[1] تاريخ بغداد 6: 99، الوافى 5: 350- 351 به نقل از ياقوت و بنگريد به إنباه الرواة 1: 169، بغية الوعاة 1: 413، شرح حال او در نور القبس نيامده است.
[2] حسن بن عليل بن حسين عنزى ابو على، اديب لغوى و اخبارى، به سال 260 در سرمن رأى در گذشت. إنباه 1: 317- 318.
 [3] پدر او سعدان بن مبارك نحوى نابينا بود و به سال 220 در گذشت.
[4] نثر الدّر 3: 228.


منبع: ترجمه معجم الادباء، اثر ياقوت حموى (وفات مؤلف: 626 هـ. ق)، مترجم عبد المحمد آيتى، چاپ اول، انتشارات سروش، تهران، 1423 هـ ق.