قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

غزوه بني جذيمه در سال هشتم هجرت

وقتي خالدبن وليد از مأموريت ويران ساختن بتکدة عُزّي بازگشت، در ماه شوال همان سال، يعني سال هشتم هجرت، رسول‌خدا -صلى الله عليه وسلم- او را بسوي بني جَذيمه فرستادند تا آن را بسوي اسلام دعوت کند، نه اينکه با آنان بجنگد. خالدبن وليد به اتفاق سيصد و پنجاه تن از مهاجر و انصار و بني سليم عازم مناطق مسکوني بني‌جَذيمه شدند. با همراهانش آهنگ آنان کرد و رفت تا به نزد آنان رسيد و آنان را به اسلام دعوت کرد. بني جَذيمه نمي‌دانستند که براي اظهار اسلام بايد بگويند: «اَسلَمنا» اسلام آورديم. بجاي آنکه بگويند «اسلمنا» پيوسته مي‌گفتند: صَبَأنا! يعني: ما دينمان را تغيير داده‌ايم! ما از دين سابقمان برگشته‌ايم! خالدبن وليد نيز، عده‌اي از آنان را به قتل رسانيد و عده‌اي ديگر از آنان را به اسارت گرفت، و به هر يک از همراهانش يک اسير تحويل داد. آنگاه، يکروز، دستور داد که هر يک از همراهانش اسير خودش را بکشد. ابن‌عمر و همراهانش از اين فرمان خالد سرپيچي کردند. وقتي به نزد نبي‌اکرم -صلى الله عليه وسلم- بازگشتند، و ماجرا را براي آنحضرت بازگفتند، دستانشان را به دعا برداشتند و دو مرتبه گفتند:

«اللهم إني أبرأ إليک مما صنع خالد». (صحيح البخاري،  ج 1، ص 450، ج 2، ص 622)

«بارخدايا، من به درگاه تو از اين کاري که خالد کرده است برائت مي‌جويم!؟»

کساني که اسيرانشان را کشته بودند، همه از بني سليم بودند. مهاجرين و انصار هيچيک چنين کاري را نکرده بودند. رسول‌خدا -صلى الله عليه وسلم- علي را فرستادند تا خونبهاي کشتگان بني‌جذيمه را به بازماندگانشان بپردارد، و اموالي را که از آنان غارت شده بود، به آنان بازگرداند. فيمابين خالد و عبدالرحمان بن عوف نيز بگومگو و دردسري پيش آمد. خبر به نبي‌اکرم -صلى الله عليه وسلم- رسيد. فرمودند:

(مهلاً يا خالد! دع عنک أصحابي، فوالله لو کان أحد ذهبا ثم أنفقته في سبيل‌الله ما أدرکت غدوة رجل من أصحابي ولا روحته) (تفاصيل اين غزوه و فتح مکه از سيرةابن‌هشام (ج 2، ص 389-437) و

 صحيح بخاري (کتاب فضائل اصحاب النبي، ح 3673) و فتح الباري (ج 8، ص 3-27) وصحيح مسلم (ج 1، ص 437-439، ج 2، ص 102-103، 130) و زاد المعاد، ج 2، ص 160-168 نقل شده است.)

«دست از ياران من بدار، اي خالد! بخدا، اگر کوه احد سراسر زر ناب گردد، و تو همه آن را در راه خدا انفاق بکني، بر ثواب و پاداش يک بامداد يا شامگاهان اصحاب من دست نخواهي يافت!»

(به نقل از: خورشيد نبوّت، ترجمه فارسي «الرحيق المختوم»)