|
|
|
|
قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل». |
|
|
|
فقه>مسائل فقهی>وضو > حکم خروج ادرار بعد از وضو و هنگام نماز
شماره مقاله : 9513 تعداد مشاهده : 382 تاریخ افزودن مقاله : 17/1/1390
|
|
در مورد مسئله خروج ادرار بعد از وضوء و هنگام نماز، ممكن سه حالت داشته باشد:
1- در صورتيكه ادرار كم كم و بصورت مستمر خارج ميشود و بند نميشود، چه قبل از استنجاء و چه بعد از، و چه بعد از وضوء و چه هنگام نماز، كه به اين حالت "سلس بول" ميگويند و يكنوع بيمارى بشمار ميرود، و حكمش آنست كه براى هر نماز فرضى بايد وضوء بگيرد و هنگامى كه وضوء ميگيرد بايد بعد از دخول وقت نماز باشد، مثلا براى نماز ظهر، بايد صبر كند تا وقت نماز ظهر وارد شود و سپس وضوء را براى نماز بگيرد، و براى نماز عصر دوباره بايد وضوء بگيرد ولى بعد از دخول وقت نماز عصر، در ضمن بارچه اى به آلت تناسلى اش ميبندد تا ادرار در لباسش پخش نشود.
2- حالت دوم اينست كه ممكن است در حين استنجاء ادرار بند ميشود ولى كمى بطول ميانجامد، و يا بعد از وضوء گاهگاهى كمى ادرار خارج ميشود ولى بعد از آن بند شود، كه در اينصورت ابتدا بايد صبر كند تا اينكه تمام ادرار خارج شود، و سعى كند مدت زمان زيادترى قبل از نماز استنجاء كند و قبل از نماز بدون اينكه استنجاء كند دوباره آلتش و لباسش را (اگر خيس شده باشد) بشويد و سپس براى نماز وضوء بگيرد.
3- در حالت ممكن است كه ادرار خارج نشود، ولى احساس كند كه ادرار خارج ميشود چه بعد از وضوء و چه هنگام نماز، كه در اينصورت نبايد خود را تسليم وسواس كند، زيرا اين وسواس يكى از پله هاى شيطانيست كه بنده را وادار به ترك آن عبادت كند، و بايد فهميد كه يقين با شك و ترديد از بين نميرود و هميشه قاعده فقهى "انّ اليقين لا يزول بالشك" (يقين با شك و ترديد از بين نميرود) را در مَدّ نظر خود بگيرد تا جايى براى وسواس شيطان باقى نگذارد. لذا اگر در حين نماز اينوع وسواس به او دست دهد نمازش را قطع نكند، زيرا پيامبر صلى الله عليه و سلم در مورد كسى كه در حين نماز احساس كند كه باد از او خارج ميشود فرموده است: "لا ینفتل – أو لاینصرف – حتی یسمع صوتا أویجد ریحا" (متفق عليه)، يعنى: "از نماز خارج نشود مگر اينكه صدایی بشنود و یا بویی را احساس کند". لذا در مورد ادرار نيز بهمين منوال، ولى اگر بصورت وضوح يقين حاصل كرد و متاكد شد كه ادرار حتما خارج شده، پس نمازش باطل ميشود و قطع ميكند و آلت و جاى ادرار را ميشويد و دوباره نماز را بر پا ميكند.
وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com
|
بازگشت به ابتدای
صفحه
بازگشت به نتایج قبل
چاپ
این مقاله
ارسال مقاله به دوستان |
|
|
 |
|
|
|
