قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

عرضه عليه السلام الدعوة على بني شَيْبان
وأخرج أبو نعيم في الدلائل (ص 96) عن ابن عباس عن علي بن أبي طالب رضي الله عنه قال: لما أمر الله عزّ وجلّ نبيه صلى الله عليه وسلم أنْ يعرض نفسه على قبائل العرب خرج وأنا معه وأبو بكر إلى منًى حتى دَفَعْنا إلى مجلس من مجالس العرب، فتقدَّم أبو بكر فسلَّم ــــ وكان أبو بكر مقدَّماً في كل حين وكان رجلاً نسّابه ــــ فقال: ممَّن القوم؟ قالوا: من ربيعة. قال: وأيُّ ربيعة أنتم؟... فذكر الحديث بطوله؛ وفيه قال: ثم انتهينا إلى مجلس عليه السكينةُ والوقارُ، وإِذا مشايخُ لهم أقدار وهيئات، فتقدَّم: أبو بكر فسلم ــــ قال علي: وكان مقدَّماً في كل حين فقال لهم أبو بكر: ممَّن القوم؟ قالوا: نحن بنو شَيْبان بن ثعلبة. فالتفت إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم فقال: بأبي أنت وأُمي ليس بعد هؤلاء من عزَ في قومه، وكان في القوم: مفروق بن عمرو، وهانىء بن قَبيصة، والمثنَّى بن حارثة، والنعمان بن شَريك. وكان أقرب القوم إلى أبي بكر مفروق بن عمرو، وكان مفروق قد غلب عليهم بياناً ولساناً، وكانت له غديرتان تسقطان على صدره. وكان أدنى القوم مجلساً من أبي بكر، فقال له أبو بكر: كيف العدد فيكم؟ فقال له: إنَّا لنزيد على الألف ولن يُغلب ألف من قلة. قال: فكيف المنعَة فيكم؟ قال: علينا الجُهد ولكل قوم جَدّ. قال أبو بكر: فكيف الحرب بينكم وبين عدوِّكم؟ قال مفروق: إنَّا أشدُّ ما نكون غضباً حين نَلْقَى، وإِنَّا أشدُّ ما نكون لقاءً إذا غضبنا، وإنا لنؤثر الجياد على الأولاد، والسلاح على اللِقَاح، والنصرُ من عند الله، يُديلنا مرة ويُديل علينا مرة؛ لعلك  أخو قريش؟ قال أبو بكر: إنْ كان بلغكم أنَّه رسول الله صلى الله عليه وسلم فها هوذا. فقال مفروق: قد بلغنا أنَّهُ يذكر.
ثم التفت إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم فقال: إلامَ تدعو يا أخا قريش؟ فتقدّم رسول الله صلى الله عليه وسلم فجلس، وقام أبو بكر يظلِّله بثوبه. فقال رسول الله صلى الله عليه وسلم «أدعوكم إلى شهادة أنْ لا إله إلا الله وحده، وأني رسول الله، وأنْ تؤوني. تمنعوني، وتنصروني حتى أؤدي عن الله تعالى ما أمرني به، فإنَّ قريشاً قد تظاهرت على أمر الله، وكذَّبت رسوله، واستغنت بالباطل عن الحق والله هو الغني الحميد». قال له: وإِلامَ تدعو أيضاً يا أخا قريش؟ فتلا رسول الله صلى الله عليه وسلم {قُلْ تَعَالَوْاْ أَتْلُ مَا حَرَّمَ رَبُّكُمْ عَلَيْكُمْ أَلاَّ تُشْرِكُواْ بِهِ شَيْئاً وَبِالْوالِدَيْنِ إِحْسَاناً} ــــ إلى قوله تعالى ــــ {فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَن سَبِيلِهِ ذالِكُمْ وَصَّاكُمْ بِهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ} (الأنعام: 151 ــــ 153) فقال له مفروق: وإلامَ تدعو أيضاً يا أخا قريش؟ فوالله ما هذا من كلام أهل الأرض ولو كن من كلامه م لعَرفناه، فتلا رسول الله صلى الله عليه وسلم {إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإْحْسَانِ} ــــ إلى قوله تعالى ــــ {لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ} (النحل: 90). فقال له مفروق: دعوتَ ــــ والله ــــ يا قرشي إلى مكارم الأخلاق ومحاسن الأعمال، ولقد أفِك قوم كذَّبوك وظاهروا عليك.
وكأنه أحبَّ أنْ يَشركه في الكلام هانىء بن قبيصة فقال: وهذا هانىء بن قبيصة شيخنا وصاحب ديننا. فقال له هانىء: قد سمعت مقالتك يا أخا قريش، وصدَّقت قولك، وإِني أرى أنَّ تركَنا ديننا واتِّباعنا إياك على دينك لمجلس جلستَه إلينا ليس له أول ولا آخر لم نتفكر في أمرك، وننظر في عاقبة ما تدعونا إليه ــــ زلّةٌ في الرأي، وطَيْشة في العقل، وقلة نظر في العاقبة، وإِنَّما تكون الزلَّة مع العَجَلة، وإِنَّ مِنْ ورائنا قوماً نكره أنْ نعقد عليهم عقداً. ولكن ترجع ونرجع وتنظر وننظر.
وكأنَّه أحب أنْ يشركه في الكلام المثنى بن حارثة فقال: وهذا المثنى شيخنا وصاحب حربنا. فقال المثنى: قد سمعت مقالتك، واستحسنت قولك يا أخا قريش، وأعجبني ما تكلمت به، والجواب هو جواب هانىء بن قبيصة، إِنَّما نزلنا بين صِيرَين: أحدهما اليمامة، والأخرى السَّماوة. فقال له رسول الله صلى الله عليه وسلم وما هذان الصِّيران؟ فقال له: أما أحدهما فطُفوف البر وأرض العرب، وأما الآخر فأرض فارس وأنهار كسرى، وإِنما نزلنا على عهدٍ أخذه علينا كسرى أنْ لا نُحدث حدثاً، ولا نؤويَ مُحدِثاً. ولعل هذا الأمر الذي تدعونا إليه ممَّا تكرهه الملوك، فأمَّا ما كان مما يلي بلاد العرب فذنب صاحبه مغفور وعذره مقبول، وأما ما كان مما يلي بلاد فارس فذنب صاحبه غير مغفور، وعذره غير مقبول. فإن أردت أن ننصرك مما يلي العرب فعَلْنا.
فقال رسول الله صلى الله عليه وسلم «ما أسأتم الردَّ إذْ أفصحتم بالصدق، إِنه لا يقوم بدين الله إلا مَنْ حاطه من جميع جوانبه». ثم نهضت قابضاً على يد أبي بكر، ثم دفعنا إِلى مجلس الأوس والخزرج، فما نهضنا حتى بايعوا رسول الله صلى الله عليه وسلم قال علي رضي الله عنه: وكان صدُقاً صُبُراً ــــ رضوان الله عليهم أجمعين ــــ. كذا في دلائل النبوة لأبي نُعيم. وقال في البداية : رواه أبو نُعيم والحاكم والبيهقي، والسِّياق لأبي نُعيم ــــ فذكر الحديث وفيه بعد قوله: «إنَّه لا يقوم بدين الله إلا مَنْ حاطه من جميع جوانبه» ثم قال رسول الله صلى الله عليه وسلم «أرأيتم؟ إِن لم تلبثوا إلا يسيراً حتى يمنحكم الله بلادهم وأموالهم، ويُفرشَكم بناتِهم، أتسبِّحون الله وتقدِّسونه؟» فقال له النعمان بن شريك: اللَّهمَّ وإِنَّ ذلك لك يا أخا قريش، فتلا رسول الله صلى الله عليه وسلم {ياأَيُّهَا النَّبِىُّ إِنَّآ أَرْسَلْنَاكَ شَاهِداً وَمُبَشّراً وَنَذِيراً وَدَاعِياً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجاً مُّنِيراً } (الأحزاب: 45، 46) ثم نهض رسول الله صلى الله عليه وسلم قابضاً على يدي أبي بكر رضي الله عنه. قال علي رضي الله عنه: ثم التفت إلينا رسول الله صلى الله عليه وسلم فقال: «يا عليٌّ أيّةُ أخلاقٍ للعرب كانت في الجاهلية ــــ ما أشرفها؟ ــــ بها يتحاجزون في الحياة الدنيا». قال: ثم دفعنا إلى مجلس الأوس والخزرج؛ فما نهضنا حتى بايعوا النبي صلى الله عليه وسلم قال علي: وكانوا صُدَقاء صُبَراء، فسُرَّ رسول الله صلى الله عليه وسلم من معرفة أبي بكر بأنسابهم. قال فلم يلبث رسول الله صلى الله عليه وسلم إِلا يسيراً حتى خرج إلى أصحابه فقال لهم: «احمدوا الله كثيراً» فقد ظفرت اليوم بناء ربيعة بأهل فارس، قتلوا ملوكهم، واستباحوا عسكره، وبي نُصروا». قال ابن كثير في البداية : هذا حديث غريب جداً، كتبناه لما فيه من دلائل النبوة، ومحاسن الأخلاق، ومكارم الشِّيَم، وفصاحة العرب.
وقد ورد هذا من طريق أخرى وفيه أنَّهم لما تحاربوا هُمْ وفارس والتقَوْا معهم بقُراقِر ــــ مكان قريب من الفرات ــــ جعلوا شعارهم إسم محمد صلى الله عليه وسلم فنُصروا على فارس بذلك، وقد دخلوا بعد ذلك في الإِسلام. انتهى. وقال الحافظ ابن حجر في فتح الباري : أخرج الحاكم وأبو نُعيم والبيهقي في الدلائل بإسناد حسن عن ابن عباس رضي الله عنهما: حدثني علي بن أبي طالب رضي الله عنه، فذكر شيئاً من هذا الحديث.

پیامبر ص، و دعوت نمودن بنى شیبان
 ابونعیم در الدلائل (ص96) از ابن عبّاس (رضى‏اللَّه عنهما) از على بن ابى طالب رضی الله عنه روایت نموده، كه گفت: هنگامى كه خداوند (جل جلاله) به نبى خود فرمان داد، تا خویشتن را بر قبایل عرب عرضه نماید، وى در حالى كه من و ابوبكر رضی الله عنه او را همراهى مى‏كردیم به طرف منى بیرون رفت، تا این كه به مجلسى از مجالس عرب رسیدیم. ابوبكر رضی الله عنه جلو رفته سلام داد - ابوبكر رضی الله عنه در هر كار خیر از دیگران سبقت داشت، و به علم انساب خوب دانا بود - پرسید: شما از كدام قوم هستید؟ گفتند: از ربیعه. پرسید: شما از كدام طائفه ربیعه هستید؟... و حدیث را به طول آن یادآور شده و در آن آمده كه گفت: بعد از آن به مجلس دیگرى آمدیم كه آرامش و وقار بر فضاى آن حاكم بود، و آنها بزرگانى از خود داشتند كه از قدر و منزلت ویژه‏اى برخوردار بودند، باز ابوبكر رضی الله عنه جلو رفته سلام داد، - على رضی الله عنه مى‏گوید: ابوبكر رضی الله عنه در هر كار خیر از دیگران سبقت داشت - و از ایشان پرسید از كدام قوم هستید؟ گفتند: ما بنى شیبان بن ثَعْلَبه هستیم. ابوبكر به طرف پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم متوجّه شده گفت: پدر و مادرم فدایت، بعد از این‏ها دیگر كسى در میان قوم شان با عزّت‏تر نیست، و در میان قوم اشخاصى چون مفروق بن عمرو، هانى بن قبیصه، مُثَنَّى بن حارثه، و نُعمان بن شریك حضور داشتند. در این قوم مفروق بن عمرو به ابوبكر رضی الله عنه ازهمه نزدیكتر بود و او بر همه آنها در بیان و زبان ارجحیت داشت، و دو گیسو از موهایش بر سینه‏اش آویزان بود. در مجلس، مفروق در نزدیكى ابوبكر رضی الله عنه قرار داشت، ابوبكر رضی الله عنه از او پرسید: تعداد شما چقدر است؟ مفروق به وى گفت ما از هزار تن زیادتر هستیم، و هزار تن به خاطر كمى‏اش مغلوب نخواهد شد. پرسید دفاع و حمایت از دیگران در میان شما چطور است؟ گفت: ما در این ارتباط سعى و تلاش خود را مى‏كنیم، و هر قومى سهم و نصیب خود را دارد.
 پرسید: جنگ در میان شما و دشمن تان چطور است؟ مفروق پاسخ داد: در وقت روبرو شدن به دشمن احساسات و خشم و غضب ما به شور مى‏آید و چون غضبناك شویم بسیار سرسخت و جدّى مى‏جنگیم. ما اسب‏هاى خوب و تیزگام را بر اولاد خود و سلاح را بر شتر شیرى ترجیح مى‏دهیم. البتّه در ضمن همه اینها فتح و نصرت از جانب خداوند است، گاهى ما را كامیاب مى‏گرداند، و گاهى هم آنها را بر ما غالب مى‏سازد. بعد ازین گفته‏ها گفت: احتمالاً شما از قریش باشید؟ ابوبكر رضی الله عنه گفت: آرى، اگر خبرى كه وى پیامبر خداست، به شما رسیده باشد، این همان پیامبر است. مفروق در جواب گفت: بلى، این خبر به ما رسیده بود، كه وى این چیز را بیان مى‏دارد.
 بعد از آن به طرف پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم متوجّه شده پرسید: اى قریشى ،تو به طرف چه دعوت مى‏كنى؟ پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم پیش رفته و نشست، آن گاه ابوبكر رضی الله عنه برخاست و پیامبر صلی الله علیه و سلم را با لباسش سایه مى‏نمود. فرمود: «من شما را به گواهى دادن به این كه معبودى جز خداى واحد وجود ندارد، و این كه من پیامبر خدا هستم، دعوت مى‏كنم، و شما را فرا مى‏خوانم كه مرا در میان خود جاى دهید و از من حمایت كنید، و مرا نصرت دهید، تا آنچه را خداوند مرا به آن مامور ساخته است، انجام دهم، چون قریش به جنگ بر ضد دین خدا قیام و پیامبرش را تكذیب نموده و به باطل در عوض حق اكتفا كرده است، و خداوند بى نیاز و ستوده شده است» مفروق افزود: اى قریشى دیگر به طرف چه دعوت مى‏كنى؟ پیامبر صلی الله علیه و سلم این بخش از قرآن را تلاوت نمود:
(قُلْ تَعَالَوْا أَتْلُ مَا حَرَّمَ رَبُّكُمْ عَلَیكُمْ، أَلَاّ تُشْرِكُوْا بِهِ شَیئاً، وَ بِالْوَالِدَینِ اِحْسَاناً - تا به این قول خداوند - فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَنْ سَبِیلِهِ، ذلِكُمْ وَ صَّاكُمْ بِهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُون). (الانعام: 153 – 151)
ترجمه: «بگو: بیایید آنچه را پروردگارتان بر شما حرام كرده است براى تان بخوانم: این كه چیزى را شریك خداوند قرار ندهید، و به پدر و مادر نیكى كنید... كه شما را از راه خدا دور مى‏سازد، این چیزى است كه خداوند شما را به آن سفارش مى‏كند تا پرهیزگار شوید».
باز هم مفروق از پیامبر صلی الله علیه و سلم پرسید: اى قریشى دیگر چه دعوت مى‏كنى؟ چون به خدا سوگند، این از كلام اهل زمین نیست، و اگر از كلام آنها مى‏بود آن را حتماً مى‏دانستیم، این مرتبه پیامبر صلی الله علیه و سلم این آیه را تلاوت كرد:
(اِنّ‏اللَّهَ یأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالاِحْسَانِ - تا به این قول خداوند - لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُوْن). (النحل: 90)
ترجمه: «خداوند به انصاف و نیكوكارى امر مى‏كند... تا باشد كه پندپذیر شوید».
مفروق به پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم گفت: اى قریشى، به خدا سوگند، تو به مكارم اخلاق و خوبى‏هاى اعمال دعوت مى‏كنى، و قومى كه تو را تكذیب نموده‏اند، و بر ضد تو قیام كرده‏اند، بدون تردید دروغ گفته و مرتكب افترا شده‏اند. و گویى كه وى خواست تا در این صحبت هانى بن قبیصه نیز باوى همراهى نماید، بنابراین گفت: و این هم هانى بن قبیصه كه یكى از بزرگان و پیشوایان ماست. هانى به نوبه خود به پیامبر صلی الله علیه و سلم گفت: اى قریشى من سخنان تو را شنیدم، و قول تو را تصدیق نمودم، ولى نظرم این است كه ترك نمودن دین مان، و پیروى از تو طبق احكام دینت در همین نشستى كه با ما داشتى، كه اوّل و آخر براى خود ندارد و بدون كدام تفكر در مورد دعوت و دین تو، و بدون نگرشى به عواقب و آینده آنچه ما را به طرف آن فرامى‏خوانى، خطاى در راى و نارسایى در عقل و كوتاه نگرى به آینده باشد، چون خطا همیشه زاده عجله و شتاب است، و ما در پشت سر خود اقوامى داریم كه در اینجا حضور ندارند، و خوب نمى‏بینیم كه از طرف آنها پیمانى را ببندیم، و یا عهدى را بر آنها تحمیل كنیم، بناءً بهتر آن است كه تو هم برگردى و ما هم وهر دو درین باب فكر نماییم.
این مرد نیز خواست تا در صحبت، مُثَنّى بن حارثه نیز اشتراك نماید، بنابراین گفت: این هم مثنى یكى از بزرگان و مسؤول قضایاى جنگى ما. آن گاه مثنى گفت: من گفته تو را شنیدم، اى قریشى نیكو پنداشته و آن را پسندیدم، و صحبت هایت در آن ارتباط مرا مجذوب خود ساخته و خوشم آمد. جواب همان جوابى است كه هانى‏ء بن قبیصه ارائه نمود، ولى ما در بین دو آب سكونت گزیده‏ایم، یكى یمامه و دیگر آن سماوه است. پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم از وى پرسید: «این دو آب چیست؟» پاسخ داد: یكى از آنها تپه‏ها و سرزمین عرب است و دیگر آن سرزمین فارس و نهرهاى كسرى است، و ما با كسرى داخل پیمانى شده‏ایم، كه آن را وى از ما گرفته است، تا این كه چیز جدیدى (فتنه) ایجاد نكنیم، و كسى را كه فتنه ایجاد مى‏كند جاى ندهیم و این چیزى كه تو ما را به آن فرا مى‏خوانى شاید از جمله چیزهایى باشد كه پادشاهان آن را بد مى‏بینند. امّا در ارتباط به سرزمین عرب، گناه گناهكار در آن بخشش، و عذر وى قابل قبول است، ولى در سرزمین فارس، گناه گناهكار قابل بخشش نبوده، و عذر مرتكب آن قابل قبول نیست. اگر خواسته باشى تا از تو در مقابل عربها حمایت نماییم، این كار را مى‏كنیم.[1]
پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم در پاسخ به آنها فرمود: «چون واقعیت را اظهار نمودید، خود به این معناست كه جواب بد ندادید، كسى كه به همه جوانب دین احاطه نداشته و از هر طرف آن را حمایت نكند نمى‏تواند به دین خداوند قیام نماید». بعد از آن پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم در حالى كه دست ابوبكر رضی الله عنه را گرفته بود، برخاست و به مجلس اوس و خزرج رفتیم، از آنجا برنخاسته بودیم كه آنها با پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم بیعت نمودند. على رضی الله عنه مى‏گوید: آنها مردمان صادق و صابرى بودند. (رضوان‏اللَّه علیهم اجمعین).[2] این چنین در دلائل النبوه از ابونُعیم آمده. و در البدایه (142/3) مى‏گوید: این را ابونُعیم، حاكم و بیهقى كه سیاق آن از ابونُعیم است روایت نموده‏اند.... و حدیث را آورده و در آن بعد ازین قول پیامبر خدا ص: «كسى كه به همه جوانب دین خدا احاطه نداشته و از هر طرف آن را حمایت نكند نمى‏تواند به دین خدا قیام نماید، آمده: بعد از آن پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم گفت: «آیا مى‏دانید كه هنوز اندكى سپرى نخواهید كرد كه خداوند دیار و اموال آنها را به شما بخشد، و دخترهاى[3] شان را در خدمت شما قرار دهد، آیا در این صورت خداوند را به پاكى یاد مى‏كنید، و او را مقدس مى‏دارید؟»، نُعمان بن شریك در جواب گفت: بار خدایا! آن براى تو باشد اى قریشى!! آن گاه پیامبر صلی الله علیه و سلم این آیه را برایش تلاوت نمود:
(اِنّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِیراً. وَ دَاعِیاً اِلَى‏اللَّهِ بِاِذْنِهِ وَ سِرَاجاً مُنِیراً). (الاحزاب: 46-45)
ترجمه: «ما تو را به عنوان گواه، بشارت دهنده و بیم دهنده فرستاده‏ایم، وتو را به عنوان دعوت كننده به سوى خدا به حكم او و چراغ درخشان روان كرده‏ایم.»
بعد از آن پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم در حالى كه دست‏هاى ابوبكر رضی الله عنه را گرفته بود برخاست. على رضی الله عنه مى‏گوید: بعد از آن پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم به ما روى نموده گفت: «اى على عرب‏ها در جاهلیت چه اخلاق نیكویى داشته‏اند - چقدر عالى و بلند است؟! - توسط همین اخلاق نیكوست كه آنها در زندگى دنیا مردم را از درگیرى باز داشته و در میان آنها فیصله مى‏نمایند». على رضی الله عنه مى‏افزاید بعد از آن به مجلس اوس و خزرج آمدیم، از آن مجلس برنخاسته بودیم كه آنها با پیامبر صلی الله علیه و سلم بیعت كردند. گوید: به خدا سوگند آنها مردمان راستین و صابرى بودند، و پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم در آن مجلس از شناخت و معرفت ابوبكر رضی الله عنه از نسب‏هاى آنها خوشحال و مسرور گردید. و اندكى نگذشته بود كه پیامبر صلی الله علیه و سلم نزد اصحاب خود رفته و به آنها گفت: «خداوند را زیاد ستایش كنید، چون امروز فرزندان ربیعه بر اهل فارس غلبه نمودند، پادشاهان آنان را كشتند و لشكرهاى آنها را تارومار نموده و توسط من نصرت كرده شدند». ابن كثیر در البدایه (145/3) گفته: این حدیث بسیار غریب است، ولى به خاطرى كه دلایلى از نبوت، محاسن اخلاق و مكارم و اوصاف و فصاحت عرب در آن وجود داشت ما آن را نقل نمودیم.
این حدیث از طریق دیگرى نیز وارد گردیده، و در آن آمده: چون آنها با اهل فارس جنگیدند، و در قُراقِر - جایى در نزدیكى فرات - با آنها روبرو گردیدند، شعار خود را نام محمّد صلی الله علیه و سلم قرار دادند، و بنا بر آن بر فارس غلبه نمودند، و این قوم بعد از آن به اسلام مشرّف شد.
حافظ ابن حجر در فتح البارى (156/7) مى‏گوید: حاكم، ابونعیم و بیهقى در الدلایل به اسناد حسن از ابن عبّاس (رضى‏اللَّه عنهما) روایت نموده‏اند كه گفت: على بن ابى طالب رضی الله عنه براى من تعریف كرد و در آن چیزى از این حدیث را متذكّر شده است.


[1] يعنى، ما مى‏توانيم از كسى كه در سرزمين عرب كارى انجام دهد و به ما پناه بياورد در مقابل عرب‏ها از وى دفاع كنيم، ولى نمى‏توانيم از كسى كه در سرزمين فارس كارى بكند و يا بر ضد آنها در سرزمين ما كارى انجام دهد، حمايت و پشتيبانى كنيم. واللَّه اعلم. م.
[2] حسن. ابونعیم در «الدلائل» (96)، و بیهقی در «الدلائل». (2/422:427).
[3] يعنى يا به ازدواج تان در مى‏آيند و يا اين كه كنيز شما مى‏شوند.

از کتاب: حیات صحابه، مؤلّف علّامه شیخ محمّد یوسف كاندهلوى، مترجم: مجیب الرّحمن (رحیمى)، جلد اول، به همراه تحقیق احادیث کتاب توسط:محمد احمد عیسی (به همراه حکم بر احادیث بر اساس تخریجات علامه آلبانی)
 
مصدر:
دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com