قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

س: نظر شما در مورد شعائر حسيني و رد کساني که مي گويند: اين موارد در زمان ائمه اطهار  علیهم السلام  وجود نداشته است و در نتيجه داراي مشروعيت نمي باشد چيست؟
ج: آيت الله العظمي جواد تبريزي اينگونه جواب داده اند که: شيعيان در زمان ائمه با تقيه زندگي مي‌کردند و اينکه اين شعائر حسيني وجود نداشته است به علت عدم امکان وجود آن بوده است و اين مسئله عدم مشروعيت آنرا در زمان حاضر نمي رساند، و اگر شيعيان در آن زمان امکان برگزاري شعائر حسيني را داشتند همانگونه که ما اکنون آنرا انجام مي دهيم به آن مي پرداختند, مانند نصب پرچمهاي سياه بر در حسينيه ها براي اظهار ناراحتي (قسمت دوم از صراط النجاة خوئي صفحه 562 چاپ 1417).
به مانند اين جواب علامه آيت الله العظمي علي حسيني فاني اصفهاني نيز وقتي به وي گفته شد: اين امور[1] در زمان معصومين  علیهم السلام  با وجود اينکه آنها اهل مصيبت بوده و بر تعزيه ي حسين  علیه السلام  از ما اولي تر بوده اند وجود نداشته است؛ و در هيچ حديثي, امري از آنها در اين باره وجود ندارد و اين امور بدعتي[2] است که شيعه آنها را در دين قرار داده است. و آنرا شعائر مذهبي مي‌خواند و همانطور که سينه به سينه به ما رسيده است هر بدعتي گمراهي و هر گمراهي باعث داخل شدن در آتش جهنم مي باشد.
گفت: جواب واقعا واضح است, هر مسئله جديدي بدعت نيست، و بدعت نکوهيده عبارت است از قرار دادن حکمي ساختگي است که در دين وجود ندارد, و از دين نيز نمي باشد و [بايد توجه داشت] روايت وارد شده در مذمت بدعت و بدعتگذار بيانگر منع قرار دادن حکمي در دين نمي باشد بلکه به حکم عقل, زشتي قرار دادن  مسائلي را در دين بيان مي‌کند که به طريقي غير از راه مجاز آن و در لواي دين و به اسم وحي آسماني قرار داده مي شود؛ اگر اينگونه نباشد در مورد شبهاتي که مربوط به صادر کردن حکم مي باشد و روايات بر بيزاري جستن از آنها دلالت دارد و برعکس عقل حکم مي کند که عقوبت براي آنها زشت مي باشد, چه بايد گفت؟ بديهي است که شعائر حسيني اينگونه نيستند گريه کردن[3] بر آنها فعلي است که سببي مي‌خواهد و من مي گويم: [سبب آن] مي تواند زباني باشد, مثل ذکر مصائب و ساختن مرثيه, و يا عملي باشد مانند اعمال قومي[4]؛ و فقيه بايد حکم به جايز بودن آن شعائر ديني را صادر کند تا گريه زاري بهتر انجام شود و هرگز متوقف نشود؛ چه بسا که تعزيه مقصد و  هدف من مي‌باشد, و گيرزي جز به نمايش گذاردن آن نمي باشد؛ و همانطور که مي دانيم نمايش در هر ملتي فرق مي‌کند و يکسان نمي باشد و در اين امور  بدون تعارف در نزد شيعه منعي در باره آن نيامده است و عقل نيز آنرا قبيح نمي داند و علت شک تو نيز نفهميدن مفهوم بدعت و عدم تطبيق آن با مسائل امکان پذير مي باشد (مقتل الحسين از مرتضي عياد صلی الله علیه و آله و سلم 197).
و حسن مغنية گفته است: سلسله آل بويه تشکيل شد و از پس آن, اين روز[5] پديد آمد – سوگواري و حسينيه ها در اين روز در جائي ثبت نشده اند بجز بوسيله آل بويه- و همانگونه که شايسته ي حزن ما مي باشد در بغداد و تمام عراق و خراسان و ماوراء النهر و تمام دنيا تجلي يافت و سرزمينها سياه پوش شدند, و مردم براي ابلاغ فاجعه دردناکي که اهل آن سختي کشيده بودند به کامل ترين شکل قيام کردند, و همچنين در سلسله حمداني, حيسنيه ها در حلب  در روز عاشورا نيز در مقابل مراسم بغداد احساس کوچکي کردند, و به اصول زا براي خود انتخاب کردند که در جميع اماکن اسلامي و عربي بخصوص در عراق و ايران و هند و سوريه و حجاز وجود داشت؛ در نتيجه آن ماتم و نوحه خواني برپا شد و براي ريختن اشکها پيمان بسته شد و برپا داشتن شعائر حسيني مظهري از مظاهر خدمت به حق و اشاعه ي آن گرديد (آداب المنابر: صفحه 192).
بايد گفت: قبل از آل بويه و فاطميه هيچ مظهري براي خدمت به حق و اعلان حقيقت وجود نداشت و بعد از آنکه آنها آمدند (کساني که امام معصوم نبودند) اين مسائل را مظهري از مظاهر خدمت به خلق قرار دادند.
 



[1] - مراسم عزاداري(مترجم).
[2] - بدعت به امري گفته مي شود که اصلي در دين نداشته و بصورت ساختگي وارد دين مي شود (مترجم).
[3] - احمد بن فهد الحلي در عدة الداعي (صفحه 169) از امام صادق / روايت مي کند: تمامي چشمان در روز قيامت گريانند بجز سه چشم: چشمي که نگاه خود را از حرام الله حفظ کند و چشمي که براي طاعت خداوند بيدار بماند و چشمي که در دل شب از ترس از عظمت و بزرگي خداوند گريه کند؛ پس بنابراين گريه از ترس خداوند بايد باشد نه آنگونه که در حسينيه ها و عزاداري مي باشد.
[4] - اعمال قومي: اعمال محلي و عاميانه که در روستا و شهرهاي مختلف عرف شده است. (مترجم).
[5] - ايام محرم.


از کتابچه:
جوابهاي نوراني در مورد عاشورای حسيني، جمع آوري کننده: موالي غيور (محرم سال 1424هـ)
مصدر:
IslamWebPedia.Com
دائرة المعارف شبکه اسلامی