قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

فرود آمدن حسین رضی الله عنه  به سرزمین كربلا
 
عبدالرزاق موسوی مقرم گوید: امام حسین در دوم محرم سال 61 هجری به كربلا فرود آمد([1]).
و عباس قمی‌گوید: «در مورد روز ورود امام حسین به كربلاء اختلافاتی وجود دارد، صحیحترین قول این است كه در دوم محرم سال 61هجری وارد كربلاء شده و چون به آن‌جا رسید، پرسیدم نام اینجا چیست؟ گفتند: كربلاء، گفت: «خداوندا ! از كرب (مشكل) و بلاء (آزمایش) به تو پناه می‌برم»([2]).
محمد تقی آل بحر العلوم می‌گوید: سیره نویسان گفته‌اند: آنگاه كه حسین رضی الله عنه  به كربلاء فرود آمد، یاران و اهل بیتش را جمع كرد و سخنرانی نمود، پس از حمد و ثنای خداوند گفت:
از خبرهای كه به ما رسیده، می‌بینید كه كار ما به كجا كشیده است! دنیا از ما روی برگردانده و خوبیهای آن به ما پشت كرده و هم‌چنان دورتر می‌شود. دوره‌ی زندگانی به آخر رسیده و از آن جز تری آب ظرفی كه خالی شده، بر جای نماند، آن‌هم همانند گیاهی كه بر زباله روییده، مگر نمی‌بینید كه به حق عمل نمی‌شود و از عمل به باطل باز نمی‌آیند، اگر مؤمن به ملاقات پروردگارش رغبت كند، رواست و من مرگ را چیزی جز سعادت و زندگی با ظالمان را جز هلاكت و محنت و بلا نمی‌دانم»([3]).
دكتر احمد راسم نفیس شیعی فراخوان و دعوت امام حسین([4]) رضی الله عنه  از شیعیان و یادآوریش از دعوت آنان كه از امام خواسته بودند بیاید و وعده داده بودند كه نصرتش كنند. اما سرانجام او را تنها گذاشتند، نقل می‌كند و می‌گوید: آنان ـ اهل كوفه و مدعیان طرفداری اهل بیت ـ بر مزاحمت و ناراحتی ابی عبدالله الحسین رضی الله عنه  اصرار كردند تا نتواند پیامش را ابلاغ و حجتش را تمام كند، لذا امام با خشم و ناراحتی به آنان گفت: «شما را چه شده، چرا ساكت نمی‌شوید؟ آیا سخنانم را نمی‌شنوید؟ فقط من شما را به راه هدایت می‌خوانم، هر كس از من اطاعت كند از هدایت‌یافتگان است و هر كس نافرمانی كند از هلاك شوندگان است همه‌ی شما مرا نافرمانی كردید و به سخنانم گوش ندادید، اموالتان از حرام جمع شده و و شكمهایتان پر از حرام است، لذا خداوند بر دل‌هایتان مهر نهاده؛ وای بر شما چرا سكوت كردید؟ مگر نمی‌شنوید؟ گوید: مردم سكوت كردند. امام گفت: «وای بر شما؛ هلاك و نابود شوید، آنگاه كه ما را به یاری طلبیدید و اكنون خوار و زبونید؛ ما با آمادگی تمام به یاریتان آمدیم، اما شما شمشیرهایتان را برای گردن زدن ما، از نیام كشیدید و بر ما آتش فتنه‌ای را برافروختید كه دشمن ما و شما دست به جنایت می‌زند، شما، دوستانتان را تحریك كردید و سرانجام با دشمنانتان علیه آنان دست به یكی شدید؟! و این امر به نا حق در میانتان منتشر شده و شما كسانی هستید كه در میانتان آرزویی جز حرام و مسائل دنیوی نیست و فقط همین عایدتان می‌شود و لذت محدودی از زندگی دنیا نصیبت‌تان خواهد شد. چنین زندگی‌ای برایتان زشت‌باد! كه طواغیت امت ـ اسلامی‌ـ، تكروان ـ خارج شوندگان از دین ـ و پشت‌كنندگان به قرآن، دستیاران شیطان، جماعت گنه‌كار و جنایت‌كار با قرآن و نابودكنندگان سنتها و قاتلان فرزندان پیامبر هستید»([5]).
این لفظی است که این شخصیت شیعه آن را ذکر کرده است و اصل خطبه‌ی بالا شیخ ایشان علی بن موسی بن طاووس در (اللهوف ص58) و عبدالرزاق مقرم در (مقتل الحسین ص234) و فاضل عباس الحیاوی در (مقتل الحسین ص16) و هادی النجفی در (یوم الطف ص28) و حسن الصفار در (الحسین و مسؤولیة الثورة ص61) و محسن الأمین در (لواعج الأشجان ص97 و ما بعد آن) و در آن چیزی ذکر شده که می‌رساند ایشان نه با او صحبت می‌کردند و نه به ایشان گوش می‌دادند. و عباس قمی‌در (منتهی الآمال صلی الله علیه و سلم 1/487) و دیگران که بسیار هستند([6]).
قابل توجه است كه امام حسین علیه السلام ، كسانی را كه ادعای پیروی از او را داشتند به القابی چون؛ اموالتان از حرام جمع‌آوری شده، شكمهایتان از حرام پر شده، خداوند بر قلب‌هایتان مهر نهاده و قابل توجه است كه امام می‌گوید: «شما شیعیان مایید كه ما را به یاری طلبیدید و اكنون خوارمان كردید ..‌. . و آتش فتنه را شما بر ما افروختید، آری! این‌ها بودند كه ادعای پیروی اهل بیت را داشتند و ابی عبدالله در توصیف آن‌ها می‌گوید: «شذاذ الاحزاب»: گروه‌های منحرف «نبذة الكتاب»: به قرآن پشت كننده. «عصبة الاثام»: جماعت گنه‌كار هستید. «مجرموا الكتاب»: جنایت‌كاران به قرآن. «مطفئوا السنن»: سنتها را نابود می‌كنید. «قتله الاولاد الانبیاء»: قاتلان فرزندان پیامبرانید؟؟؟


([1]) - مقتل الحسين/193
([2]) - منتهي الامال/1/471
([3]) - مقتل الحسين بحر العلوم/263
([4]) - اصل اين روايت در الاحتياج طبرسي است. 2/24 با اندكي تفاوت.
([5]) -علي خطی الحسين130/131
(1) - در اين باره رجوع شود به معالم المدرستين 3/100 و كربلاء الثوره و الماساة. احمد امين يعقوب/284-283

از کتاب:
استشهاد حسین رضی الله عنه، (ترجمه‌ی كتاب: من قتل الحسین؟)، تألیف: عبدالله بن عبدالعزیز، ترجمه: اسحاق دبیری (رحمه الله)، چاپ اول 1388/1430هـ، انتشارات حقیقت.
 
مصدر:
سایت دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com