قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

 خیانت به مسلم بن عقیل
 
هاشم معروف شیعی گوید: «استاندار(والی) جدید توانست نیرنگی به كار گیرد كه هانی بن عروه را كه فرستاده‌ی امام حسین را پناه داد و به خوبی از او پذیرایی كرد و در رأی و تدبیر شریكش بود، دستگیر كند لذا او را دستگیر كرد و پس از گفتگویی طولانی او را كشت و جسدش را از بالای قصردر محلی كه عموم مردم جمع شده بودند، انداخت. در نتیجه ترس و ذلت بر مردم چیره شد و هر كس به خانه‌اش رفت گویا اینكه مسئله‌أی دارای ‌اهمیت چندانی نمی‌باشد»([1]).
محمد كاظمی‌قزوینی (شیعه)می‌گوید: ابن زیاد وارد كوفه شد و سران عشایر و قبایل را احضار كرد و آنان را با لشكر شام تهدید و با وعده‌هایش تطمیع كرد، بنابراین اندك اندك از اطراف مسلم پراكنده شدند و او تنها ماند([2]).
عبدالحسین نورالدین عاملی گوید:
«مردم اندك اندك از اطراف مسلم پراكنده می‌شدند و كار به جایی كشیده بود كه زنی می‌آمد و به پسر و برادرش می‌گفت: برگردید، كسانی دیگر هستند كه این كار را انجام دهند و مردی می‌آمد و به پسر و برادرش می‌گفت: فردا كه لشكر شام به جنگ و شرارت بیاید، چه كار می‌كنید؟ برگردید و آن‌ها را می‌برد و هم‌چنان پراكنده می‌شدند، تا اینكه مسلم نماز مغرب را با 30 نفر خواند، وقتی وضعیت را به این صورت دید، از مسجد به سمت دروازه‌های ِكنده بیرون شد، هنوز به دروازه‌ها نرسیده بود كه تنها شد و هیچ كس با او نبود»([3]).
آری بهمین علت بود كه مسلم از حسین رضی الله عنه  خواسته بود كه از او درگذرد و او را به این ماموریت نفرستد. چون او انتظاری جز این از آنها نداشت و بخوبی می‌دانست كه شیعیان چگونه به علی رضی الله عنه  و پسرش حسن  رضی الله عنه  خیانت كردند لذا آنچه مسلم توقع داشت بوقوع پیوست و در برابر دیدگان آنانی كه او را دعوت كرده بودند و با آگاهی همه‌ی آنانی كه بنام امام حسین با او بیعت كرده‌ بودند؛ كشته شد و كسی از آنان دم بر نیاورد؟!
عبدالحسین شرف الدین ضمن این كه خیانتها، عهد شكنی‌های كوفیان و مدعیان طرفداری امام حسین را نقل می‌كند، می‌نویسد: آنان بیعت‌شان را شكستند و دست از حمایت امام كشیدند و بر پیمانشان ثابت نماندند و عهد شكنی كردند. آن حادثه یكی از رسواترین حوادث و ضایع‌كننده‌ترین حقوق و افتضاح‌ترین و زشت‌ترین كاری بود كه كردند و در نتیجه او و یارانش را تسلیم نمودند و جنگ بین او و دشمن درگرفت، و در پی آن به مقام و منزلتی عظیم شهادت دست یافت. در آن حادثه دشمن از هر طرف بر او هجوم آورد و او را محاصره كرد و او تنهای تنها بود و یار و یاوری نداشت…([4]).
 
خبر دردناك
عباس قمی‌گوید: سپس امام حسین رضی الله عنه  تا سحر منتظر ماند و آن وقت به خدمتكاران و جوانان دستور داد آب زیادی بر دارند؛ آب برداشتند و حركت كردند و رفتند تا به محلی بنام «زباله» رسیدند كه خبر عبدالله بن یقطر به او رسید، لذا یارانش را جمع كرد و نامه‌ای را در آورد و خواند. در آن نامه نوشته شده بود:
 
بسم الله الرحمن الرحیم
اما بعد: خبر دردناكی به ما رسیده! مسلم بن عقیل و هانی بن عروه و عبدالله بن یقطر را كشتند! و فرمود شیعیان ما دست از یاری ما برداشتند و ما را تنها گذاشتند، لذا هر كس دوست دارد؛ بر گردد باكی نیست و مورد سرزنش واقع نخواهد شد.
بنابر این كسانی كه به طمع مال و مقام آمده بودند پراكنده شدند تا این كه تنها با خانواده‌اش و یارانی باقی ماند كه با ایمان و یقین از او پیروی كرده بودند([5]).


([1]) - سيرة الائمه الاثني عشرة2/61
([2]) - فاجعه الطف ص 7، و شيبه اين در تظلم الزهراء/149 و به سفير الحسين مسلم بن عقيل صفحه‌ي 50 به بعد و صفحه‌ي 113.
([3]) - ماساه احدي و ستين/27
([4])-المجالس الفاخره/62
([5]) -منتهي الآمال1/462، نفس المهموم/167، بحار الانوار44/374، لواعج الاشجان/67 محسن امين و المجالس الفاخرة/85، خير الاصحاب/37و107 نوشته‌ي عبدالهادي الصالح، شبهاي پيشاور /585 سلطان الواعظين، معالي السبطين1/267، معالم المدرستين3/67 مرتضي عسكري، مع الحسين في نهضته/163 اسد حيدر، دايرة المعارف الشيعه8/264 و كربلاء الثورة و المأساة/244 محامي‌احمد حسين يعقوب.

از کتاب:
استشهاد حسین رضی الله عنه، (ترجمه‌ی كتاب: من قتل الحسین؟)، تألیف: عبدالله بن عبدالعزیز، ترجمه: اسحاق دبیری (رحمه الله)، چاپ اول 1388/1430هـ، انتشارات حقیقت.

مصدر:
سایت دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com