قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

اهل بيت پيامبر شيعه را مذمت كرده اند

ان الحمد لله نحمده و نستعينه و نستغفره و نعوذ بالله من شرور انفسنا و من سيئّات اعمالنا من يهده الله فلا مضل له و من يضلل فلا هادي له و اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شريك له و اشهد ان محمداً عبده و رسوله (يا أيها الذين آمنوا اتقوا الله حق تقاته و لا تموتن الا و انتم مسلمون (يا أيها الناس اتقوا ربكم الذي خلقكم من نفس واحدة و خلق منها زوجها و بث منهما رجالاً كثيراً و نساء و اتقوا الله الذي تساءلون به و الأرحام ان الله كان عليكم رقيباً ‌يا ايها الذين آمنوا اتقوا الله و قولوا قولاً سديداً يصلح لكم اعمالكم و يغفر لكم ذنوبكم و من يطع الله و رسوله فقد فاز فوزاً عظيما)ً.
أما بعد فان اصدق الحديث كتاب الله و احسن الهدي هدي محمد و شر الأمور محدثاتها و كل محدثة بدعة و كل بدعة ضلالة و كل ضلالة في النار.
براستي كه علماي شيعه، ‌نشر و پخش شيعه گرايي را بر خود واجب كرده و در راه ترويج و توسعه اين مذهب از هيچ كوششي دريغ نكرده و از ظلم و ستم بر سايرين و سركوب مخالفين هرگز كوتاه نيامده اند،‌ هر وسيله ايي را به كار برده و هر راهي را رفته اند، كتابهاي بسيار زيادي را به چاپ رسانيده و به صورت رايگان توزيع كرده و علمايشان را به دورترين نقاط جهان فرستاده اند، نياز نيازمندان را برطرف ساخته و از نويسندگان ضعيف الأيماني كه آخرت خود را به دنيا فروخته اند بهترين بهره را جهت نوشتن خواسته هاي خود برده اند، ‌تمام اين تلاش و زحمات براي عوامفريبي و گول زدن افراد ساده لوح و ناآگاه است.
بهره برداري آنان از جريان شهادت امام حسين رضي الله عنه كه با چرب زباني و نيرنگ و كتمان حقيقت و نقل داستانها و روايات دروغين، احساسات و عواطف مردم ساده را بر انگيخته تا بدين شيوه بتوانند به هدف اساسي خود كه وارونه جلوه دادن دين و طعنه زدن بر ياران پيامبر و فرستادن لعن و نفرين بر بهترين امت است دست يابند.
جالب اينجا است كه اهل بيت پيامبر شيعه را مذمت كرده و از آنها به بدي ياد كرده اند. جاي هيچ شك و ترديدي نيست كه تمام جريمه ها و سمتها به شيعه برگشته و بر آنها ثابت مي گردد.
آنها امام حسين را به كوفه دعوت كرده و پس از آمدنش از وي حمايت نكرده و در نتيجه جنايت وحادثه كربلا رخ داد. امام حسين رو در روي آنان مي گويد: واي بر شما، هلاكت و نابودي و گرفتاري و بينوايي و عذاب سخت بر شما باد،‌ ما را با عشق و شور و اشتياق دعوت كرديد و ما نيز در كمال سرعت و با اضطراب دروني،‌دعوت شما را اجابت كرديم،‌ اما شما شمشيري را كه دردستان ما بود،‌ عليه خود ما تيز كرده و آتشي را كه ما بر دشمن مشتركمان روشن كرده بوديم، عليه ما بر افروختيد، ‌عليه دوستان خود دشمني واحد و براي دشمنانتان ياور و همدم شديد،‌گناهي از ما به نسبت شما سر نزده بود،‌ پس واي به حال شما كه ما را نپسنديديد (شما باعث اين جنگ شديد) شمشير در غلاف بود و دلها آرام و ساكت و پرچم جنگ بر افروخته نبود، شما با سرعت زياد مانند حيوان تيز پا به سوي پيمان بستن با ما شتافته و براي آن بستر سازي كرديد، ‌اما پس از آن با حماقت و گمراهي،‌آن پيمان را شكستيد، بله به خدا سوگند آن اخلاق پسنديده ايي كه ريشه شما بر آن سبز شده بود، در ميان شما سرافكنده و نابود شده پس كثيف ترين ميوه درختيد و لقمه خوبي هستيد براي غاصب،‌آگاه باشيد كه لعنت و نفرين خدا بر ستمگران پيمان شكني كه پس از بستن عهد و بيعت آن را مي شكنند.[1]
فاطمه صغري كه شيعه بر وي اشك تمساح مي ريزند، ‌مي گويد: اي اهل كوفه اهل فريب و نيرنگ و غرور و پيمان شكني، خداوند ما اهل بيت پيامبر را وسيله امتحان شما و شما را وسيله امتحان ما قرار داد، ما از امتحان سربلند بيرون آمديم.[2]
امام علي ابن حسين مشهور به امام سجاد كه شيعه وي را چهارمين امام معصوم مي دانند نيز مي گويد: اي فريبكاران نيرنگ باز، دست شما رو شده و هواي نفستان آشكار گشته آيا مي خواهيد همچنان كه به نزد پدرانم رفته و با آنها بيعت كرديد، به نزد من بيائيد و با من بيعت كنيد؟[3]
امام حسن حضرت  معاويه را بر شيعيان مكار و فريبكار برتري داده و ميگويد: به خدا سوگند كه معاويه در نظر من بهتر از اين كساني است كه خود را شيعيان من دانسته و در عين حال قصد قتل مرا دارند، ثروتم را انتخاب كرده و دارايي ام را گرفته اند به خدا سوگند اگر معاويه از من پيمان و بيعتي بگيرد كه به سبب آن،‌ خونم حفظ گشته و زن و بچه ام در امان باشند، ‌بهتر از آن است كه شيعيان مرا بكشند و زن و بچه ام را نابود كنند و اگر به جنگ با معاويه در افتم،‌ همين شيعيان گردنم را گرفته و مرا به معاويه تسليم مي كنند.[4]
امام علي نيز مي فرمايد: به خدا سوگند كه دوست دارم معاويه افرادش را با افرادم معاوضه كند همانند معاوضه درهم با دينار،‌ده نفر از شما را گرفته و درمقابل، يك نفر از افرادش را به من بدهد (و در عين حال هر بار) دو سه نفر از شما را به عنوان بخشش و انعام به وي بدهم.
اي كساني كه گوش داريد و نمي شنويد،‌زبان داريد و لال شده ايد،‌ چشم داريد و در عين حال كوريد نه به هنگام ديدار صادقيد و نه در حال گرفتاري و مصيبت مورد اطمينان، دستان شما بريده باد ماند گله شتري هستيد كه چوپانش آن را ترك كرده از هر طرف كه جمع گردند از طرف ديگر پراكنده مي شوند.[5]
اين رأي و نظر اهل بيت در مورد شيعه است ديديد كه آنها شيعه را فريبكار،‌خائن و پيمان شكن دانسته اند،‌ ما اين جملات را از دو منبع معتبر شيعه يعني الاحتجاج طبرسي و نهج البلاغه نقل كرده ايم علاوه بر اين مهمترين استاد علم جرح و تعديل نزد شيعه، ‌ابو عمروكشي به سند خود موارد ديگري از كلام اهل بيت را روايت كرده كه ما نيز آنها را نقل مي كنيم:
امام جعفرصادق مي فرمايد: هر آيه ايي را كه خداوند درباره منافقين نازل كرده باشد، اين آيه درمود كساني كه خود را شيعه مي دانند صدق مي كند.[6]
و همچنين فرموده: اگر امام زمان ظهور كند،‌از كشتار شيعيان دروغگو شروع مي كند.[7]
اين نيز از فرمايشات ايشان است كه مي فرمايد: براستي كساني كه خود را شيعه مي دانند از يهود و نصاري و آتش پرستان بدترند.[8]
امام باقر مي فرمايد: اگر همه مردم شيعه ما شوند، سه چهارم آنان در حقانيت ما شك داشته و یک چهارم باقيمانده احمق اند.[9]
امام رضا مي فرمايد: فتنه وشر كساني كه خود را شيعه ما مي دانند از شر و فتنه دجال بر ما خطرناك تر است.[10]
آقاي كليني كسي كه شيعه وي را ثقة الأسلام ناميده اند، به سند خويش از موسي پسر بكر واسطي نقل كرده كه ابي الحسن فرمود: اگر در ميان شيعيان خود تحقيق و بررسي كنم، ‌مي بينم كه همگي سازنده دروغ و موضوعات اند و اگر آنها را امتحان كنم همگي مرتد از آب در مي آيند و اگر بهترينها را جدا كنم از هزار نفر يك نفر نمي ماند.[11]
با اين وجود نمي دانم چه چيزي براي شيعه باقي مانده، چرا جنايت نياكانشان خود را به ناداني زده اند؟ گويا هيچ فريب و نيرنگ و مكري از آنان روي نداده و چرا اين جملات ارزشمند اهل بيت در مذمت و بدگويي از خود را فراموش كرده اند؟

[1] - الأحتجاج طبرسي ج ص24.
[2] - الاحتجاج طبرسي ج2 ص32.
[3] - الاحتجاج طبرسي ج2 ص27.
[4] - الاحتجاج طبرسي ج2 ص10.
[5] - نهج البلاغه ج1 ص188-190.
[6] - رجال الكشي ص254.
[7] - رجال الكشي ص253.
[8] - رجال الكشي ص252.
[9] - رجال الكشي ص179.
[10] - وسائل الشيعه ج11 ص441.
[11] - اصول كافي ج8 ص228.

از کتاب:
شيعه  و حسينيه ها، (ترجمه کتاب الشيعة و الحسينيات)، تأليف: شيخ عبدالله عبدالعزيز
 
مصدر:
دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com