قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

ادعای اینکه شیعه دین خود را از نائبان معصوم پیامبر صلی الله علیه و سلم گرفته است
 
مطلب اول
بیان موضوع:  ادعای اینکه شیعه دین خود را از نائبان معصوم پیامبر صلی الله علیه و سلم گرفته است
بعد از اینکه شیعه دوازده امامی این ادعا را بنیان نهاد که وجود ائمه‎ای معصوم که در ابلاغ دین و حراست از آن نائب و جانشین پیامبر صلی الله علیه و سلم باشند، امری ضروری است، مدعی این شدند که این امر بدست عده‎ای از اهل بیت تحقق یافته است و شیعه دین خود را به طور مستقیم از آنان گرفته‎اند. به همین دلیل آنان فقط چیزی را معتبر می دانند که به صورت مستقیم از آنان أخذ شده باشد.
این ادعا متضمن دو امر است:
الف- شیعه دین خود را از معصومین گرفته اند.
ب- آنان فقط احادیثی را معتبر می دانند که به صورت صحیح از طریق آنان روایت شده باشد.
اشخاصی که شیعیان به امامت آنان باور دارند، افراد زیر هستند:
1- أبو الحسن علي بن أبي طالب: (10ق از بعثة - 40 هـ).
2- أبو محمد حسن بن علي (3-50هـ).
3- أبو عبد الله حسين بن علي (4-61هـ).
4- أبو محمد علي بن حسين (38-95هـ).          
5-أبو جعفر محمد بن علي (57-114هـ).
6- أبو عبد الله جعفر بن محمد (83-148هـ).
7- أبو إبراهيم موسى بن جعفر (128-183هـ).
8- أبو الحسن علي بن موسى (148-202 أو 203هـ).
9- أبو جعفر محمد بن علي (195-220هـ).
10- أبو حسن علي بن محمد (212 یا 214-250هـ).
11- حسن بن علي «العسكري» (232-260هـ).
آنان ادعای این را دارند که این وظیفه به وسیله این معصومین به انجام رسیده است.       
ابن مطهر حلی می گوید: و به این خاطر که شیعیان احکام فرعی- فقهی- خود را از ائمه معصومین گرفته‎اند که آنان ناقل از جد خود، رسول‎خدا صلی الله علیه و سلم  می باشند و پیامبر صلی الله علیه و سلم هم آنها را به وسیله وحی جبرئیل به ایشان از خداوند متعال اخذ کرده است. شیعیان این احکام را از پیشینیان خود که افرادی ثقه هستند نقل می کنند و این سلسله روایت تا زمانی که به یکی از معصومین می رسد ادامه می یابد. آنان به اقوال اجتهادی و شخصی التفات نکرده‎اند و عمل به قیاس و استحسان را حرام کرده‎اند.[1]
کاشف الغطا از علمای معاصر شیعه می گوید: شیعیان فقط آن دسته از احادیث نبوی را معتبر می دانند که به صورتی صحیح از اهل بیت نقل شده است، یعنی احادیثی که صادق از پدرش باقر از پدرش زین العابدین از حسین سبط از پدرش امیر المؤمنین از رسول‎خدا- که سلام خدا بر همه آنان باد- روایت کرده است.[2]
این است ادعای شیعه دوازده امامی که می گویند دین خود را از ائمه معصومین گرفته‎اند. اما صدق این ادعا تا چه مقدار است این اعتقاد بر مذهب شیعه دوازده امامی چه تأثیری دارد؟ پاسخ به این موضوع در مبحث آتی بیان خواهد شد.
 
مطلب دوم
نگا هی به ادعای شیعه مبنی بر اینکه دین خود را از نائبان معصوم پیامبر صلی الله علیه و سلم گرفته‎اند
برای آگاهی از صحت و سقم این ادعا لازم است که بر کتب شیعه که مشتمل بر روایات منسوب به ائمه می باشد آگاهی حاصل شود تا ببینیم که آیا مصداق این دعوا در آنها وجود دارد؟ یعنی آیا همه این روایات به واسطه خود ائمه به هر نسل رسیده است، یا اینکه روایاتی وجود دارد که در عصر ائمه از طریق غیر ائمه به آنان رسیده است؟!
ابتدا از آخرین امام ظاهر آنان، یعنی حسن عسکری شروع می کنیم. پس آیا از حسن عسکری حدیثی روایت شده که وی آن را از پدرش از جدش و در ادامه از پیامبر صلی الله علیه و سلم روایت کرده باشد و آیا این یازده امام- یعنی از حسن عسکری تا علی بن أبی طالبش- در یکی از کتاب های شیعه در سند یک روایت مشاهده می شوند؟ یعنی مثلاً گفته شود: «حدثنا الإمام الـحادی عشر أبو محمد الحسن بن علي «العسكري» عن الإمام الـعاشر أبي الحسن علي بن محمد «الهادي» عن الإمام الـتاسع أبي جعفر محمد بن علي «الجواد» عن الإمام الـثامن أبي الحسن علي بن موسى «الرضا» عن الإمام الـسابع أبي إبراهيم موسى بن جعفر «الكاظم» عن الإمام الـسادس أبي عبدالله جعفر بن محمد «الصادق» عن الإمام الـخامس أبي جعفر محمد بن علي «الباقر» عن الإمام الـرابع أبي محمد علي بن الحسين «زين العابدين» عن الإمام الثالث أبي عبد الله الحسين بن علي «سيد الشهداء» عن الإمام الـثانی أبي محمد الحسن بن علي «الزكي» عن الإمام الـاول أبي الحسن علي بن أبي طالب عن النبيص»؟ حتی آیا می توان ده یا نه یا هشت یا شش یا پنج یا چهار و...... از آنان را می توان در یک سند یافت؟ آری گاهی شش یا پنج نفر از آنان در احادیثی که به تعداد انگشتان دست نمی رسند مشاهده می شوند. اما نمی توان حدیثی را یافت که در یکی از کتاب های شیعه به وسیله این سلسله نقل شده باشد.
پس اینکه شیعیان ادعا می کنند که احکام دین خود را از ائمه گرفته‎اند مصداق آن کجاست؟! این ادعا در عالم واقع مصداق ندارد.
به همین دلیل اینکه شیعیان بنا به قول کاشف الغطا اظهار می دارند که «شیعیان فقط آن دسته از احادیث نبوی را معتبر می دانند که به صورتی صحیح از اهل بیت نقل شده است، یعنی احادیثی که صادق از پدرش باقر از پدرش زین العابدین از حسین سبط از پدرش امیر المؤمنین از رسول خدا صلی الله علیه و سلم  روایت کرده است» ادعائی است که در عالم واقع مصداق ندارد و الا اگر کاشف الغطا می تواند کتاب هائی را به ما نشان بدهد که این سلسله در آن آمده است؟!
بزرگترین کتاب در نزد شیعه، یعنی کتاب «الکافی» در دسترس ما قرار دارد، اما مصداق این ادعا را فقط تعداد انگشت شماری از روایات می بینیم. پس کجاست آن روایاتی که جعفر صادق: از پدران خود از رسول خدا صلی الله علیه و سلم  روایت کرده است؟
در اینجا ما سه حدیث ابتدای کتاب کافی را ذکر می کنیم اما چنان که خواهیم دید سلسله ادعا شده از جانب کاشف الغطا در آنها وجود ندارد. دیگر مصادر شیعه نیز  همین وضعیت را دارند. این احادیث عبارتند از:
أبو جعفر محمد بن يعقوب كليني می گوید:  
 * أخبرنا أبو جعفر محمد بن يعقوب[3] قال: حدثني عدة من أصحابنا منهم محمد بن يحيى العطار، عن أحمد بن محمد، عن الحسن بن محبوب، عن العلاء بن رزين، عن محمد بن مسلم، عن أبي جعفر ، قال: «لما خلق الله العقل استنطقه.... »
«وقتی که خداوند عقل را خلق کرد از آن  استنطاق کرد...».
 * علي بن محمد، عن سهل بن زياد، عن عمرو بن عثمان، عن مفضل بن صالح، عن سعد بن طريف، عن الأصبغ بن نباتة، عن علي  قال: «هبط جبرئيل على آدم...... »
«جبرئیل بر آدم نازل شد....».
 * أحمد بن إدريس، عن محمد بن عبد الجبار، عن بعض أصحابنا رفعه إلى أبي عبد الله  قال: قلت له: «ما العقل؟..... »«عقل چیست؟....».
اینها سه روایت بود از سه نفر از ائمه آنان. در روایت اول میان کلینی و ابوجعفر باقر، امام پنجم شیعیان پنج نفر قرار دارند که حدیث را روایت کرده‎اند. یعنی این روایت در عصر هر امام از شخصی غیر از ائمه روایت شده که وی نیز آن را از شخصی غیر از امام روایت می کند. بعد از باقر هفت امام آمده‎اند و مردم در عصر امامان روایت باقر را منتقل می سازند، اما کسی از ائمه این روایت را نمی شناسند!! در روایت دوم شش نفر مابین علی و کلینی آن را روایت کرده‎اند، اما این روایت به کسی از ائمه نرسیده است، حال آنکه این روایت در عصر آنها روایت می شود. در روایت سوم از جعفر صادق: از پنج نفر از ائمه عبور کرده تا مستقیماً به کلینی برسد.
اینها نمونه‎هایی بود از روایات غیر معصومین در عصر معصومان که با سلسله‎ای از راویان غیر معصوم روایت شده‎اند حال آنکه افراد معصوم وجود داشته‎اند. این امر مؤید این نکته است که شیعیان دین خود را با وجود افراد معصوم- به زعم خودشان- از افراد غیر معصوم گرفته‎اند.
به همین دلیل ادعای اینکه دین فقط از معصوم اخذ می شود با امثال این روایات متعدد در نزد شیعه، نقض می شود. از دیگر دلایل این موارد است:
1- روایات موجود در منابع شیعه که هزاران هزار می باشد- جز اندکی- همه از طریق افراد غیر معصوم روایت شده‎اند، گرچه در زمان آن راویان غیر معصوم، افراد معصومی که شیعه ادعا می کنند دین خود را فقط از آنان می گیرند، وجود داشته‎اند.
و این در حالی است که در هر عصری تا آمدن آخرین امام معصوم، بر ائمه واجب بوده  است تا خودشان دین را برای مردم تبین و تبلیغ نمایند تا اینکه از طریق روایت معصومین – به زعم شیعه- دین محفوظ بماند. 
بدین صورت بطلان قول ابن مطهر که گفت: «و به این خاطر که شیعیان احکام فرعی- فقهی- خود را از ائمه معصومین گرفته‎اند که آنان ناقل از جد خود، رسول خدا صلی الله علیه و سلم  می باشند و پیامبر صلی الله علیه و سلم هم آنها را به وسیله وحی جبرئیل÷ به ایشان از خداوند متعال اخذ کرده است» و نیز بطلان قول کاشف الغطا که گفت: «شیعیان فقط آن دسته از احادیث نبوی را معتبر می دانند که به صورتی صحیح از اهل بیت نقل شده است، یعنی احادیثی که صادق از پدرش باقر از پدرش زین العابدین از حسین سبط از پدرش امیر المؤمنین از رسول خدا- که سلام خدا بر همه آنان باد- روایت کرده است» روشن می شود، زیرا این سلسله در منابع آنان فقط در احادیثی انگشت شمار یافت می شود.
2- این شکاف که موجب نقض مذهب شیعه می شود شیعیان را در پر کردن آن دچار حیرت کرد و به دو دسته تقسیم شدند:
گروه اول: اخباریون. این گروه ادعا می کنند هر روایتی که از ائمه نقل شده باشد صحیح است، گرچه اشخاصی غیر معصوم آنها را روایت کرده باشند، زیرا در زمان معصومین روایت شده است و ممکن نیست که روایت شود و شیعه آن را بپذیرد در حالی که از غیر معصومان باشد، بلکه حتماً معصوم به آن علم یافته و آن را تأیید کرده است.
به همین دلیل این گروه از شیعه می گویند همه روایاتی که از شیعه وارد شده است همه صحیح هستند، خصوصاً آن روایاتی که در کتب اربعه مورد اعتماد شیعه- یعنی کتاب های: الکافی، تهذیب الأحکام، الإستبصار و من لا یحضره الفقیه- وارد شده است و معتقدند که همه آن روایاتی که در آنها آمده است صحیح می باشد، زیرا یا در عصر معصوم مدون شده و یا اینکه از کتاب هائی اخذ شده و در عصر معصوم مدون شده و بر او عرضه شده است. به همین دلیل محال است که صحیح نباشند، زیرا این امر ناقض مذهب است. این اعتقاد اخباریون است.
این دیدگاه اخباریون، همان دیدگاهی است که موافق و سازگار است با طبیعت دیدگاهی که به این اعتقاد دارد که امام برای ابلاغ دین ایجاد شده است و چیزی در آسمان و زمین بر او مخفی نمی ماند، زیرا چگونه ممکن است که وظیفه او ابلاغ دین و حمایت از آن باشد و همه چیز را می داند، لکن معلوم شود که احادیث کذبی وجود دارد که وی از آنها اطلاع نیافته و آنها را صحیح نداند؟! زیرا جایگاهی که شیعیان دوازده امامی برای امام قائل می باشند مقتضی و مستلزم این عقیده است که اخباریون بیان می دارند. بنابراین، این وظیفه امام است که امام به خاطر آن قرار داده شده  است و حسب روایاتشان چیزی بر امام مخفی نمی ماند. بنابراین مخفی ماندن روایات کذب از باب اولی بر او مخفی نمی ماند.
کلینی می گوید: باب: ائمه همه چیز در گذشته و آینده را می دانند و چیزی بر آنها- که درود خدا بر آنان باد- مخفی نمی ماند.
از سیف تمار روایت شده که گفت: در گروهی از شیعیان در حجر اسماعیل نزد ابوعبدالله بودیم. پس او گفت: کسی ما را می پاید. ما به راست و چپ نگاه کردیم، اما کسی را ندیدیم و گفتیم: کسی ما را نمی پاید. او گفت: به پروردگار کعبه سوگند- این را سه بار تکرار کرد- اگر من بین موسی و خضر می بودم به آن دو می گفتم که از آنان علم بیشتری دارم و آنان را به آنچه که در دستشان نیست خبر می دادم، زیرا موسی و خضر فقط علم گذشته به آنان عطا شده است و علم به همه چیز در آینده تا برپائی قیامت به آنان داده نشده است. ما این علم را نسل به نسل از رسول خدا صلی الله علیه و سلم  به ارث برده‎ایم.
همچنین از ابوعبدالله روایت شده که گفت: من آنچه را که در آسمان‎ها و زمین بهشت و جهنم است می دانم و به چیزهای گذشته و آینده آگاهم. راوی می گوید: وی اندکی درنگ کرد و دید که این سخن وی برای شنوندگان بسیار بزرگ به نظر رسید، پس گفت: من این را از قرآن فراگرفته‎ام، خداوند متعال می فرماید: «فیه تبیان کل شیء».
کلینی نیز از مفضل روایت کرده که به ابوعبدالله گفت: فدایتان شوم، خداوند اطاعت از بنده‎ای را بر بندگان فرض می کند اما آن بنده را از خبر آسمان محجوب می‎گرداند؟ ابوعبدالله گفت: خیر، خداوند نسبت به بندگان بسیار کریم‎تر و مهربان‎تر و و دلسوزتر است از اینکه اطاعت از بنده‎ای را بر دیگر بندگان واجب گرداند، اما در عین حال او را در صبح و شامگاه- یا در شب و روز- از اخبار آسمان محجوب گرداند.[4]
جواب ما این است: پس چرا موسی را از علم بر غیب آینده محجوب گرداند، آنچنان که در قول سابق از ابوعبدالله آمد، حال آنکه خداوند اطاعت از قومش را بر او واجب گرداند، اما علم به آینده را به امام ابوعبدالله یاد داد؟!! چرا امام از همنشینان خود سوال می کند: «آیا کسی ما را می پاید؟» حال آنکه او به گذشته و آینده تا قیامت علم دارد، اما در این موضوع نیاز به این دارد که اطرافیانش به او بگویند که کسی آنان را می پاید یا نمی پاید؟!! نیز او مدعی این است که این علم را از رسول خدا صلی الله علیه و سلم  و آل او به ارث برده است و رسول خدا چندین قرن بعد از خضر و موسی آمده است. پس چگونه او به موسی و خضر خبر می دهد حال آنکه او – حسب روایات شیعه- علم غیب را از رسول خدا و سپس از ائمه بعد از او به ارث برده است؟ یعنی امام در ابتدا به چیزی علم ندارد تا اینکه امام قبل از او آن گنجی را که ادعا می کنند از رسول خدا صلی الله علیه و سلم  به آنان رسیده است به وی تسلیم نماید. پس این بدین معناست که این علم از جانب رسول خدا صلی الله علیه و سلم  به وی رسیده است و قبل از این انتقال، به غیب علم نداشته است. این تناقضی واضح و آشکار است و ما اهل بیت را از این ادعاها مبرا می دانیم، لکن ما در اینجا چیزی را بیان می کنیم که در منابع شیعه آمده است.
  حال به موضوع خود بر می گردیم و می گوییم: اخباریون تأکید دارند که اگر روایات به وسیله ائمه حفظ نشود دینی که شیعه مکلف به آن است باطل می باشد. این همان منطقی است که با عقیده شیعه همخوانی دارد، یعنی آن عقیده‎ای که می گوید: چیزی بر امام مخفی نمی ماند و به همین دلیل می گویند که یا روایات صحیح است و یا اینکه دین شیعه باطل است.
عاملی- که بر این باور است که ائمه به روایات منسوب به خود علم دارند و در جواب اصولیانی که خواهان بکارگیری روش اهل سنت برای تصحیح روایات هستند، بعد از ادعای عرضه روایات بر ائمه- می گوید: ائمه و قدمای ما در مدتی بیشتر از سیصد سال با تلاش و پشتکار زیاد اقدام به ضبط احادیث و تدوین آنها در مجالس ائمه و دیگران کرده‎اند. پنجم: احادیث بسیار زیادی که بر صحت آن کتاب‎ها  و امر به عمل به آنها دلالت دارند و آنچه که متضمن آن هستند که بیانگر این می باشد که آنها بر ائمه عرضه شده‎اند و در مورد حال و وضع آنها به صورت عام و خاص سوال کرده‎اند.
یازده: طریقه قدما که موجب علم می باشد مأخوذ از اهل عصمت است، زیرا آنان به تبعیت از آن امرکرده‎اند و عمل به آن را تقریر کرده‎اند و منکر آن نشده‎اند و امامیه مدتی قریب به هفتصد سال به آنها عمل کرده‎اند.[5]
در مباحث آتی این موضوع بیشتر شرح داده خواهد شد.
این ادعای اخباریون است، اما آنان نمی توانند آن را ثابت کنند، بلکه همه قرائن بر این دلالت دارد که ائمه را اصحابی کذاب احاطه کرده بودند و جز موارد انگشت شمار روایتی از این ائمه نیامده که خبری از اخبار افراد کذاب را که ائمه آنان را کذاب و متهم دانسته‎اند، تکذیب نماید.
آری درست است آنچه که آنان ادعا دارند مقتضای مذهبشان است، لکن در عالم واقع فاقد تأثیر است و این امر دلالت بر این نکته دارد که این روایات نقل شده مقبول نیستند و ائمه به چیزی از آنها علم نداشته‎اند و در مجالس ائمه مدون نشده‎اند و چنان که خواهد آمد روایات با هم در تناقض و تضارب هستند و معلوم نیست که کدام یک بر ائمه عرضه شده و کدامیک عرضه نشده‎اند و معلوم نیست که کدامیک را صحیح دانسته و کدامیک را رد کرده‎اند!!
این ادعائی است که واقعیت آن را تصدیق نمی کند و این امر همه روایات را در دائره شک و بلکه رد شدن قرار می دهد، زیرا در آن شرائطی که ادعا می کنند محقق نشده است و در نتیجه فائده‎ای که برای امام ادعا کرده‎اند- یعنی ابلاغ دین و حمایت از آن- از بین رفته است.
این موارد ادعاهای اخباریون شیعه است.
گروه دوم: اصولیان. این گروه مخالف این ادعای اخباریان است و خواهان بکارگیری روش اهل سنت در قبول روایاتی است که وارد کرده‎اند، لکن می خواهند این روش را فقط در مورد روایاتی بکارگیرند که خواهان ردّ کردن آنها هستند.
خوئی از اصولیان شیعه در ردّ ادعای سابق اخباریان می گوید: گروهی از محدثین بر این باور هستند که روایات وارده در کتب اربعه قطعی الصدور هستند، اما این قول از اصل باطل است، زیرا چگونه می توان ادعای قطعی الصدور بودن روایتی را کرد که یک نفر از یک نفر روایت کرده است، خصوصاً اینکه در کتب اربعه کسانی هستند که معروف به کذب و جعل هستند- این موضوع در آینده در جای خود بیان خواهد شد- و ادعای یقین به صدق آنان در خصوص روایات وارده در کتب اربعه- به خاطر قرائنی که بر این امر دلالت دارد- بی اساس است، زیرا این ادعایی بدون بیّنه و برهان است، زیرا چیزهائی که در این باره ذکر کرده‎اند و مدعی این هستند قرائنی وجود دارد که ما را بر صدور این روایات از معصوم دلالت می دهد هیچ یک نتیجه‎ای در پی ندارند.
بهترین چیزی که در این باره گفته شده است، این است: اهتمام اصحاب ائمه و ارباب اصول و کتب به امر حدیث تا زمان سه محمد، ما را بر این امر دلالت می دهد که روایاتی که آنان در کتب خود نگاشته‎اند از معصومین صادر شده است، زیرا اهتمام مزبور- عرفاً- علم به دو چیز را واجب می کند، نخست: صحت روایاتی که آنان در کتاب های خود نگاشته‎اند. دوم: صدور آن روایات از جانب معصومین.
وی در ادامه پاسخ خود می گوید: این ادعا از چند جهت تهی است:
1- اصحاب ائمه گرچه حسب امر ائمه نهایت تلاش و اهتمام خود را در امر حدیث و حفظ آن از تباهی و نابودی بکار بردند، لکن آنان در تقیه زندگی می کردند و نتوانستند احادیث را به صورت علنی منتشر سازند. بنابراین این احادیث چگونه به حد تواتر یا چیزی نزدیک به آن رسیده‎اند! مثلاً ابن أبی عمیر در ایام خلافت رشید محبوس شد و رشید از او خواست که محل های شیعیان و اصحاب موسی بن جعفر را برایشان بگوید و هنگامی که وی در زندان بود خواهرش کتاب هایش را دفن کرد و آن کتاب ها از بین رفت یا اینکه آنها را در اتاق برادرش رها کرد و باران آنها را خراب کرد و از بین برد. دیگر اصحاب ائمه نیز همین وضعیت را داشتند، زیرا شرایط سختی که در آن بسر می بردند و عدم امکان آنان برای نشر علنی احادیث، جای شک و شبهه‎ای ندارد. پس با این وجود چگونه می توان این ادعا را کرد که این احادیث قطعی الصدور هستند؟!
وی در ادامه می گوید: در کل، بطلان بودن ادعای قطعی الصدور بودن همه روایات کتب اربعه از جانب معصومین، واضح و آشکار است و مؤید این امر این است که صاحبان این کتاب ها خود به این امر اعتقاد نداشته‎اند.[6]
با وجود این رد شدید خوئی بر اخباریان، این گمان پیش می‎آید که وی این را در روایات محقق می کند، لکن خوئی بیان می کند که هرگاه در کتاب خود دو اصطلاح حدیثی «صحیح و ضعیف» را بکار برد، منظور وی معنای حقیقی این اصطلاحات نیست، زیرا وی در مقدمه کتاب می گوید: در این کتاب ویژگیها و مزایائی اساسی وجود دارد که ضرورت اقتضای استفاده از آنها در درون کتاب را می کرد. حال تفصیل آنها برای پژوهشگر بصیر بیان می شود. سپس خوئی مجموعه‎ای از ویژگیها را بیان می کند و در ویژگی نهم از جمله می گوید: صحت و ضعف- هرگاه در این کتاب اطلاق شد، منظور ما از آن دو، صحت و ضعیف به آن معنای مد نظر متأخرین نیست، بلکه مراد ما معتبر بودن و عدم اعتبار آنها است. پس اگر گفتیم: حدیث یا طریق صحیح است، این بدان معناست که معتبر و حجت است، گرچه برخی از راویان آن حسن یا موثق باشند و اگر گفتیم ضعیف است، این بدان معناست که حجت نیست، گرچه به خاطر مجهول بودن یا مهمل بودن برخی از راویان باشد( بنا به پاورقی یا: و به این خاطر نیست که برخی از راویان آن مهمل یا مجهول هستند).[7]
این بود طریقه اصولیان که خواستند با آن خلل روایات شیعه را درمان نمایند و به خاطر آن با اخباریان مخالفت کردند. افراد این طریقه ملتزم به نقد و قواعد و مصطلحات آن نشدند، بلکه از آن تفسیری ارائه دادند که موجب تغییر چیزی از حقیقت نمی شود و تقریباً تنها از نظر شکل و صورت با طریقه اخباریان تفاوت دارد.
حال دوباره به این مبحث بر می گردیم که شیعیان این ادعا را دارند که روایاتشان از معصومین روایت شده است، اما چیزی که از خلال مباحث سابق برای ما روشن شد این است که این مسأله در عالم واقع وجود ندارد و همین امر آن روایات را در دائره شک قرار می دهد.
آری، اگر ائمه معصوم و نائب رسول خدا صلی الله علیه و سلم  می بودند چیزی از دین مقبول نبود مگر اینکه از جانب آنان باشد و هیچ روایتی از امام سابق پذیرفته نمی شد مگر از طریق امامی که وجود داشت.
کتابهای روایت شیعه آکنده از روایاتی است که در عصر هر امامی از امام قبل از او روایت شده است و این امام موجود اصلاً از آن اطلاع و علم نداشته است و آن روایات هم بر او عرضه نشده است. این موضوع ناقض دعوای شیعه است و مؤید این امر است که آنان امامانی منصوب از جانب خدا نیستند که در حفظ و ابلاغ دین نائب رسول خدا صلی الله علیه و سلم  باشند.
نکته دیگر اینکه با وجودی که امام، همه دین را با الهام یا از طریق یک کتاب یا با فرو کردن در گوشها  یا چیزهائی دیگر تعلیم می دهد- که این روایات بیان داشته‎اند- دیگر چه نیازی به این است که از امام قبل از آن روایت شود؟! زیرا امام می تواند خود دین را تبلیغ نماید و نیازی به روایت ندارد.
نکته دیگر اینکه میان آنان و اهل سنت چه فرقی وجود دارد، حال آنکه اهل سنت احادیث خود را در همه دوران های ائمه از رسول خدا صلی الله علیه و سلم  روایت می کنند، اما شیعه احادیث خود را در دوران یک امام از امام قبل از او روایت می کنند و آن امام به آن روایات اطلاع پیدا نمی کند و مردم در عصر او به آنها عمل می کنند بدون اینکه وی به آن علم داشته یا اذن داده باشد، حال آنکه شیعیان اظهار می دارند که فقط آنان، و نه اهل سنت، در هر عصر  امام معصومی دارند که دین را برایشان تبلیغ می کند، اما در عین حال آنان را می بینیم که در زمان افراد معصوم به روایات افراد غیر معصوم عمل می کنند. مثل اهل سنت.
کسی که کتاب های روایات شیعه را مورد مطالعه قرار دهد می بیند که پر از احادیث ضعیف و جعلی هستند، حتی کتاب الکافی که احادیث آن بیشتر از شانزده هزار حدیث است علمای شیعه حسب قواعد خود که از نگاه ما ضعیف است- این موضوع بعداً بیان خواهد شد- فقط قریب پنج هزار از آن را صحیح دانسته‎اند. اما اگر این کتاب بر اساس قواعد اهل سنت مورد نقد قرار بگیرد این کتاب از صحنه روزگار محو می شود.
نکته پایانی اینکه، این ادعای شیعه است که می گویند دین فقط از امام معصوم گرفته می شود و آنان دین خود را از ائمه معصومین گرفته‎اند، اما دیدیم که این ادعا صحیح و غیر واقعی است، زیرا با وجود حاضر بودن افراد معصوم، روایات از افراد غیر معصوم نقل شده است و معصومان از چیزی از آنها اطلاع نیافته‎اند و شیعیان به آنها عمل می کرده‎اند و با وجود معصومان به صحیح بودن یا ضعف آن اطلاعی نداشته‎اند. بنابراین وجود معصوم چه فائده‎ای دارد؟!
 
 
[1] - منهاج الكرامة، ص 37
[2] - أصل الشيعة وأصولها، ص79
[3]- این مطلب عیناً در کتاب آمده است، این خود کلینی است و انگار کسی هم که کتاب را از کلینی روایت کرده است شخصی دیگر است که شناخته شده نیست.
[4] - الكافي 1/261.
[5] - وسائل الشيعة 30/252، 254، 258.
[6] - معجم رجال الحديث للخوئي 1/22، 23، 25.
[7] - معجم رجال الحديث للخوئي 1/12، 14.
 

از کتاب:
منابع شیعه در میزان نقد علمی،  نویسنده: پروفسور احمد بن سعد حمدان الغامدی (استاد دانشگاه ام القری ـ دانشكده عقیده)
 
مصدر:
دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com