قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

بطلان ادعای رافضی در مورد دلالت آیه {الَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ} بر امامت علی رضی الله عنه 

ابن مطهر الحلى رافضی می گوید: برهان هفدهم: فرموده الهی است:{الَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ (٢٠) }. (التوبه: 20).
«آنها كه ایمان آوردند، و هجرت كردند، و با اموال و جانهایشان در راه خدا جهاد نمودند، مقامشان نزد خدا برتر است; و آنها پیروز و رستگارند».
رزین بن معاویه در کتاب «الجمع بین الصحاح السته» روایت می‌کند که این آیه درباره علی نازل شده آنگاه که طلحه بن شیبه و عباس فخرورزی می‌کردند، و این جز علی برای کسی دیگر از اصحاب ثابت نشده است لذا او برتر و او امام بر حق است.
جواب او بر چند وجه داده می‌شود: یکی: سند این نقل قول کدام است؟ رزین در کتابش اموری را هم که در صحاح نیست آورده است.
دوم: آنچه در صحاح آمده همان چیزی نیست که صاحب کتاب از زبان رزین روایت کرده است. آنچه در صحیح است روایتی از نعمان بن بشیر است که می‌گوید: نزدیک منبر رسول  خدا صلی الله علیه و آله و سلم بودم مردی گفت: ابایی ندارم که از این پس در اسلام کاری جز سقایی حاجیان انجام ندهم. و دیگری گفت: من نیز ابایی ندارم که در اسلام کاری جز آباد کردن مسجد الحرام نکنم، مردی دیگر گفت: جهاد در راه خدا از آنچه گفتید هم بهتر است، این بود که عمر بر سرشان داد کشید و گفت: کنار منبر رسول  خدا صلی الله علیه و آله و سلم صدایتان را بالا نبرید، امروز جمعه است، پس چون نماز جمعه خوانده شد درباره اختلافشان از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم سوال کنید آنگاه بود که خداوند متعال این آیه را نازل فرمود که:{ أَجَعَلْتُمْ سِقَایةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیوْمِ الآخِرِ وَجَاهَدَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ (١٩) }. (التوبه: 19).
«ایا سیراب كردن حجاج، و آباد ساختن مسجد الحرام را، همانند (عمل) كسى قرار دادید كه به خدا و روز قیامت ایمان آورده، و در راه او جهاد كرده است؟».
نص حدیث را مسلم آورده است[1].
از این حدیث بر می‌آید که سخن علی که جهاد را بر آبادنی و سیراب کردن برتر دانسته صحیح‌تر از قول کسی است که آبادانی و سیراب کردن را برتری داده است. و اینکه علی در این مسأله از آنهایی که منازعه می‌کردند بر حق‌تر بوده و البته این درست است.
اما برتر دانستن ایمان و هجرت و جهاد تنها مختص علی نیست بلکه تمام اصحابی که ایمان آورده و هجرت کردند و به جهاد برخاستند شامل این مسأله می‌شوند. لذا در اینجا فضیلتی مختص علی وجود ندارد تا گفته شود که: این فضیلت برای غیر علی ثابت نشده است.




([1]) نگا: مسلم (3/1449) و مسند (4/269).


به نقل از:
مختصر منهاج السنة، تالیف: شیخ الإسلام ابو العباس احمد بن تیمیه، اختصار : الشیخ عبدالله بن محمد الغنیمان (استاد تحصیلات عالی دانشگاه اسلامی مدینه منوره)، و مدرس در مسجد نبوی شریف، ترجمه: إسحاق دبیرى
 
مصدر:
سایت دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com