قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

شجاعت پیامبر اکرم  صلی الله علیه و سلم 

در بازگشت از غزوة ذات‌الرقاع، پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم و یارانش قصد قیلوله و استراحت در دره‌ای دارای درختان خاردار نمودند. هر كسی زیر درختی به استراحت پرداخت. رسول خدا صلی الله علیه و سلم نیز در گوشه‌ای زیر درختی خوابید. جابر بن عبدالله می‌گوید: ما هنوز زیاد نخوابیده بودیم كه متوجه شدیم، رسول خدا صلی الله علیه و سلم ما را فرا می‌خواند. وقتی نزد ایشان گرد آمدیم، بادیه نشینی را در حضور ایشان دیدیم. رسول خدا صلی الله علیه و سلم فرمود: این مرد در حالی كه من خوابیده بودم، شمشیر مرا برداشته بود و گفت: چه كسی تو را از دست من نجات می‌بخشد؟ من گفتم: خدا و اكنون او اینجا نشسته است... جابر می‌گوید: رسول خدا صلی الله علیه و سلم  او را سرزنش و تهدید ننمود. اسم آن مرد بادیه‌نشین غورث بن حارث بود.»[1]
غورث پس از این جریان به رسول خدا صلی الله علیه و سلم تعهد داد كه نه با ایشان وارد جنگ شود و نه با قومی كه برای جنگ با رسول خدا صلی الله علیه و سلم برمی‌خیزد، همكاری نماید. رسول خدا صلی الله علیه و سلم  او را آزاد كرد. هنگامی كه نزد قومش برگشت، گفت: «از نزد بهترین انسان روی زمین می‌آیم.»[2]
این جریان، بیانگر نبوت و شجاعت و یقین پیامبراکرم  صلی الله علیه و سلم  بر خدا و میزان بردباری و گذشت ایشان می باشد؛ همانطور كه از نظر احكام نظامی، بر جواز پراكنده‌شدن لشكر در مكانی كه احتمال بروز حادثه نمی‌رود، دلالت می كند.
این داستان، داستانی واقعی است كه حكایت از اهتمام و حفاظت ویژة پروردگار از رسول خدا صلی الله علیه و سلم دارد و یقیناً سلب توانایی از آن فرد مشرك و ایجاد رعب و وحشت در قلب او و افتادن شمشیر از دستش در حالی كه قاطعانه تصمیم به قتل رسول خدا صلی الله علیه و سلم  گرفته و ظاهراً بر آن حضرت صلی الله علیه و سلم تسلط یافته بود، معجزه‌ای بود از جانب خداوند جهت مساعدت رسول خدا  صلی الله علیه و سلم [3]؛ چنانكه خداوند به ایشان وعده داده بود:
{وَاللَّهُ یعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا یهْدِی الْقَوْمَ الْكَافِرِینَ (٦٧) }(مائده، 67)
«خدا تو را از مردم حفاظت خواهد كرد؛ همانا خدا ملت كافر را هدایت نمی‌كند.»
هدف از نگهداری و محافظتی كه در آیه بیان گردیده است، این نیست كه آن حضرت صلی الله علیه و سلم در معرض شكنجه و آزار قرار نخواهد گرفت؛ چراكه سنت خداوند در مورد بندگان صالح و به ویژه داعیان این است كه مورد آزار و اذیت قرار گیرند، لذا هدف از این نگهداری و محافظت، دسترسی پیدا نکردن دستهای جنایتكار جهت قتل و ترور آن حضرت می‌باشد؛ چون با این كار، رسالت و دعوت آن حضرت صلی الله علیه و سلم   كه هنوز ناتمام بود، نابود می‌گردید.[4]


[1]- السیرة النبویة فی ضوء المصادر الاصلیه، ص 426.
[2]- همان، ص 427.
[3]- فقه السیرة، بوطی، ص 200.
[4]- همان.



برگرفته از:
الگوی هدایت (تحلیل وقایع زندگی پیامبر اکرم)، جلد دوم، مؤلف : علی محمّد صلّابی، مترجم: هیئت علمی انتشارات حرمین.