قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

در مورد بلند كردن دستها، در چهار مورد در نماز سنت است: 
1- هنگام تكبيرة الاحرام: همزمان با تکبير، يا قبل از آن، و يا بعد از آن، دستهايش را بلند نمايد، همه اينها در سنت به ثبوت رسيده است و در حالي که انگشتان کشيده شده، دستهايش را بلند کند و دو کف دستش را برابر شانه هايش قرار دهد، وگاهي در بلند نمودن دستها مبالغه نمايد بطوريکه نزديک گوشهايش برساند و اما با انگشتان ابهام نرمه گوش را دست زدن و گرفتن، در سنت هيچ اصلي ندارد.
2- هنگام ركوع رفتن: هنگامي که از قرائت فارغ شود، به اندازه‌اي که به نفسش بر گردد، سکوت نمايد. همچنانکه در تکبيرة الإحرام ذکر شد دستهايش را بلند کند و به ركوع برود.
3- هنگام برگشتن از ركوع: در اثناي اعتدال (راست شدن) «سمع الله لمن حمده». بگويد و به کيفيت‌ هايي که گذشت، دستهايش را در اعتدال بلند نمايد.
4- هنگام برخواستن از تشهد دوم در نمازهاى چهار ركعتى.
اين چهار مورد از پيامبر صلى الله عليه و سلم وارد شده است و سنت است، ولى در مذهب حنفى دستها را بلند نميكنند، و اين خلاف سنت هست ولى اشكالى ندارد، و نبايد اين اختلافات مذهبى سبب جدال شود، و نبايد بر روى يكديگر انكار كرد، بلكه هر دوى آنها قابل قبول است، ولى صحيحترش اينست كه در چهار مورد ذكر شده دستها را بلند كرد.


وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com