قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

فتح باب در سال 22 هـ

عمربن خطاب به‌ سراقه‌ بن عمرو که‌ ذو النور لقب داشت، نوشت که‌ به‌ عنوان امير لشکر قرار گيرد و براي نبرد راهي ميدان شود، سراقه‌ نيز طبق فرمان عمر حرکت کرد، بعد از اينکه‌ پيشاهنگ لشکر (عبدالرحمن بن ربيعه‌) به‌ پادشاه باب رسيد (در آن هنگام شاه آن‌جا شهربراز بود که‌ از مردم فارس بود و بر آن مرز بود و اصل وي از خاندان شهربراز شاه بود که‌ بني‌ اسراييل را تباه کرد و شام را از آن‌ها خالي کرد) شهربراز نامه‌ نوشت و امان خواست که‌ پيش عبدالرحمن آيد و او امان داد که‌ بيامد و گفت: او به‌ اسلام تمايل پيدا کرده‌ و خير مسلمانان را مي‌خواهد.
عبدالرحمان گفت: بالاتر از من مردي هست که‌ نزديک تو رسيده‌ سوي او برو. و او را عبور داد که‌ سوي سراقه‌ رفت و از وي امان طلبيد، سراقه‌ نيز امان‌ نامه‌ نوشت و پس از آن، بکير بن عبدالله‌ و حبيب بن مسلمه‌ و حذيفه‌ بن اسيد و سلمان بن ربيعه‌ را به‌ مردم کوهستان‌هاي اطراف (لان، تفليس و موقان) ارمينيه‌ فرستاد. بکير، موقان را فتح کرد و امان‌نامه‌ را براي آن‌ها نوشت.
در اين‌ اثنا بود که‌ سراقه‌ جان داد و عبدالرحمن بن ربيعه‌ را به‌ عنوان جانشين خود تعيين کرد. وقتي خبر مرگ سراقه‌ و جانشيني عبدالرحمن به‌ عمر رسيد؛ عبدالرحمن را بر مرز باب واگذاشت و دستور داد که‌ به‌ غزاي ترکان رود.[1]
 


([1]) تاريخ الطبري (5/145).


 
از کتاب: ترجمه سيره عمربن خطاب رضي الله عنه، تأليف : دکتر علي محمد محمد صلابي