قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

اگر شخصى نذر كند كه به ازاى حل مشكلاتش صدقه بدهد و يا لله ذبح كند و يا غيره، بر او واجب ميشود كه به نذرش و چيزى را كه بر خودش واجب كرده است ادا كند. 
و نذور جمع نذر است و اصل آن (إنذار) بمعني ترساندن است.
راغب اصفهاني در تعريف آن گفته است: نذر، واجب گرداندن چيز غيرواجبي است، به خاطر واقع شدن کاري.
خداوند متعال مي‌فرمايد : "وَمَا أنفَقتُم مِن نَفَقَةٍ أو نَذَرتُم مِن نَذرٍ فَإنَّ اللهَ يعلَمُهُ " (البقرة : 270)
«و هر هزينه‌اي را که متحمل مي‌شويد يا هر نذري را که بر گردن مي‌گيريد، بيگمان خدا آنرا مي‌داند».
و مي‌فرمايد : "ثُمَّ لِيقضُوا تَفَثَهُم وَ لِيوفُوا نُذُورَهُم وَلِيطَّوَفُوا بِالبَيتِ العَتِيقِ" (الحج : 29)
«بعد از آن بايد آلودگي‌ها را از خود برطرف سازند و به نذرهاي خويش وفا کنند و خانه قديمي (بيت‌الله) را طواف کنند».
و خداوند وفاکنندگان به نذر را مدح کرده و فرموده است : "يوفُونَ بِالنَّذرِ وَ يخافُونَ يوماً کَانَ شَرُّهُ مُستَطِيراً" (الانسان : 7)
«به نذر خود وفا مي‌کنند و از روزي مي‌هراسند که شر و بلاي آن گسترده و فراگير است».
از عائشه رضي الله عنها روايت است که پيامبر صلى الله عليه و سلم فرمود : "من نذر أن يطيع الله فليطعه، و من نذر أن يعصيه فلايعصه" ( بخارى 6696/581/11)، يعنى: «هر کس نذر کرد که خدا را اطاعت کند، پس بايد از او اطاعت کند، و هر کس نذر کرد که نافرماني خدا کند، نافرماني او را نکند».
و نذر معلق مكروه است، و نذر معلق اين است که شخص مثلاً بگويد : خدايا نذر مي‌کنم که اگر در امتحان قبول شدم حيواني را ذبح کنم.
از عبدالله بن عمر رضي الله عنه وارد شده است كه: نهي النبي صلى الله عليه و سلم عن النذر و قال : "إنه لايرد شيئا و لکنه يستخرج به من البخيل"( متفق عليه)، «پيامبر صلى الله عليه و سلم از نذر نهي کرد و فرمود : نذر هيچ چيزي (قدري) را بر نمي‌گرداند، اما (با آن) از بخيل چيزي گرفته مي‌شود».
از سعيد بن حارث روايت است : از ابن عمر رضي الله عنه شنيدم که مي‌گفت : آيا از نذر نهي نشده‌اند؟ (در حاليکه) پيامبر صلى الله عليه و سلم فرموده است : "إن النذر لايقدم شيئا ولايؤخر، و إنما يستخرج بالنذر من البخيل"( متفق عليه)، يعنى: «نذر هيچ نفعي را جلب و هيچ ضرري را دفع نمي‌کند اما (با آن) از بخيل چيزي گرفته مي‌شود».
و نذر وقتي صحيح است و منعقد مي‌شود که منظور از آن تقرب و نزديکي به خداوند سبحان باشد، در اين صورت، وفا به آن واجب است به دليل حديث عائشه که قبلاً ذکر شد : "من نذر أن يطيع الله فليطعه، و من نذر أن يعصيه فلايعصه"، يعنى: «هر کس نذر کرد که خدا را اطاعت کند، بايد از او اطاعت کند و هر کس نذر کرد که نافرماني خدا کند، نافرماني او را نکند».
نذر در معصيت صحيح نيست، ولي با آن کفاره سوگند واجب مي‌شود : 
از عائشه روايت است که پيامبر صلى الله عليه و سلم فرمود : "لانذر في معصية وکفارته کفارة يمين" (صحيح – ابوداود 3267/115/9)، يعنى: «نذر درمعصيت صحيح نيست و کفاره آن کفاره سوگند است».
اما نذر مباح مانند اينکه کسي نذر کند که پياده حج کند يا زير خورشيد بايستد منعقد نمي‌شود و کفاره‌‌اي هم با آن واجب نمي‌شود : 
از ابوهريره روايت است : "رأي رسول الله صلى الله عليه و سلم شيخا يمشي بين ابنيه يتوکا عليهما، فقال : ما شأن هذا؟ قال ابناه : يا رسول الله کان عليه نذر فقال صلى الله عليه و سلم : ارکب أيها الشيخ فإن الله غني عنک و عن نذرک" ( مسلم : 1643/1264/3)، يعنى: «پيامبر صلى الله عليه و سلم پيرمردي را ديد در حالي که دو پسرش زير شانه‌هايش را گرفته بودند راه مي‌رفت، فرمود : اين مرد را چه شده است؟ دو پسرش گفتند : اي رسول خدا! او نذر کرده (که بر مرکب سوار نشود). پيامبر صلى الله عليه و سلم فرمود : اي شيخ سوار شو. چون خدا از تو و از نذرت بي‌نياز است».
از ابن عباس روايت است : "أن رسول الله صلى الله عليه و سلم مر برجل بمکة و هو قائم في الشمس، فقال : ما هذا؟ قالوا : نذر أن يصوم و لايستظل إلي اليل، ولايتکلم و لايزال قائما، قال : ليتکلم، وليستظل و ليجلس و ليتم صومه" ( بخارى : 4/276)، يعنى: «پيامبر صلى الله عليه و سلم در مکه از کنار مردي گذشت که زير خورشيد ايستاد بود فرمود : اين چيست؟ گفتند : نذر کرده که روزه بگيرد و تا شب زير سايه نرود و سخن نگويد و مدام در حال ايستادن باشد، پيامبر صلى الله عليه و سلم فرمود : بايد صحبت کند و زير سايه برود و بنشيند و به روزه‌اش ادامه دهد».
هر کس نذر کرد عبادتي انجام دهد و سپس نتوانست به آن وفا کند بايد کفاره سوگندش را بدهد : 
از عقبه بن عامر روايت است که پيامبر صلى الله عليه و سلم فرمود : "کفارة النذر کفارة اليمين" (مسلم : 16445/1265/3)، يعنى: «کفاره نذر همان کفاره سوگند است».
و هر کس نذر کرد و قبل از وفا کردن به آن بميرد، ولي (سرپرست) او بايد نذرش را انجام دهد : 
از ابن عباس روايت است : استفتي سعد بن عبادة رسول الله صلى الله عليه و سلم في نذر کان علي أمه توفيت قبل أن تقضيه. قال رسول الله صلى الله عليه و سلم : "فاقضه عنها" (متفق عليه)، يعنى: «سعد بن عباده از پيامبر صلى الله عليه و سلم درباره نذري که بر گردن مادرش بود و قبل از وفاي به آن فوت کرده بود سؤال کرد. پيامبر صلى الله عليه و سلم فرمود : به جاي او آن را انجام بده».



وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com