قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

حق تشریع از دیدگاه شیعه برای کیست؟

س- آیا به اعتقاد بزرگان شیعه جز خداوند متعال کسی حق تشریع و حلال کردن و حرام کردن دارد؟
ج- بله، علمای شیعه ادعا می­کنند که اباجعفر (که از این افتراء مبراست) گفته: « چون (همه امور شرع) به ما واگذار شده، هر چه ما (ائمه)حلال کنیم حلال است و هر چه را حرام اعلام کنیم حرام است».[1] امام هر چه را بخواهد حرام می­کند و هر چه را بخواهد حلال می نماید».
و روایت کرده اند که امام رضا گفته است: «مردم از نظر فرمانبری و اطاعت، بنده و بردگان ما هستند».[2]
 
ضربه کمر شکن:
خداوند متعال می فرماید:
{ اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَالْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَمَا أُمِرُوا إِلا لِيَعْبُدُوا إِلَهًا وَاحِدًا لا إِلَهَ إِلا هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ (٣١)}:  (توبه:31):
یعنی: يهوديان و ترسايان علاوه از خدا، علماء ديني و پارسايان خود را هم به خدائي پذيرفته‌اند (چرا كه علماء و پارسايان ، حلال خدا را حرام ، و حرام خدا را حلال مي‌كنند ، و خودسرانه قانونگذاري مي‌نمايند ، و ديگران هم از ايشان فرمان مي‌برند و سخنان آنان را دين مي‌دانند و كوركورانه به دنبالشان روان مي‌گردند . ترسايان افزون بر آن) مسيح پسر مريم را نيز خدا مي‌شمارند.بديشان جز اين دستور داده نشده است كه : تنها خداي يگانه را بپرستند و بس . جز خدا معبودي نيست و او پاك و منزّه از شرك‌ورزي و چيزهائي است كه ايشان آنها را انباز قرار مي‌دهند.
ابو عبدالله رحمه الله می­گوید: «سوگند به خدا که علماء و دیرنشینان آنها را به عبادت خویشتن  فرا نخواندند، و اگر فرا می­خواندند آنها اجابت نمی­کردند، بلکه حرام را برایشان حلال کردند و حلال را برایشان حرام نمودند، و بدون اینکه خود بفهمند به پرستش آنها پرداختند».[3]
 
به نقل از: سؤال و جوابهايي در مورد شیعیان اثنا عشری، تألیف: عبدالرحمن بن سعد الشثری، مترجم: اسحاق دبیری

[1] - الاختصاص ص330 للمفيد، بحار الأنوار ج25/334 ح12 (فصلٌ في بيان التفويض ومعانيه).
[2] ـ الامالی مفید ص 48 و بحار الانوار ج 25 / 279 .
[3] ـ اصول کافی ج 1 / 53 .