قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

حکایات رقاع چیست؟

س – حقیقت(حکایات رقاع) و جایگاه آن در مذهب شیعه چیست ؟

ج – وقتی امام شیعیان حسن عسکری وفات یافت جانشین و فرزندی شناخته شده و آشکار از خود به یادگار نگذاشت، زنان و کنیزانش جهت اطمینان (توسط ماما) مورد بررسی قرار گرفتند و ثابت شد که هیچکدام ازآنها حامله نیست، بنابراین ارث به جا مانده از او میان مادر و برادرش جعفر تقسیم گردید، و مادرش وصیت او را اجرا کرد و این را قاضی و پادشاه وقت ثبت کردند[1].
از این رو این واقعه کمر شیعه را شکست.
 بعضی گفتند: امامت به پایان رسیده است[2].و برخی گفتند: حسن بن علی وفات یافت و فرزندی نداشت و امام بعد از او برادرش جعفر بن علی است[3].
و در پهنای این حیرت و سرگردانی و بی تابی و اضطراب که علمای شیعه در آن به سر می­بردند، مردی به نام عثمان بن سعید عمری برخاست و ادعا کرد که حسن عسکری فرزندی پنج ساله دارد که از مردم پنهان است و به هیچ کس جز او خود را نشان نمی­دهد، و او بعد از پدرش امام است، و این کودک او (یعنی عثمان) را برای دریافت اموال به وکیل گرفته، و او را نایب خود قرار داده تا به مسایل دینی پاسخ دهد[4].
هنگامی که در سال 280 عثمان بن سعید وفات یافت پسرش محمّد بن عثمان همان ادعای پدرش را تکرار کرد.
و چون در سال 305 محمّد وفات یافت؛ حسن بن روح نوبختی به همان ادعا جانشین او گردید، و در سال 326 نوبختی در گذشت؛ و ابوالحسن بن علی بن محمّد بن محمّد سمری (متوفای 329) جانشین اوشد. وی از دیدگاه علمای شیعه آخرین کسی است که ادعای نیابت مهدی را مطرح کرد، و از آنجا که اموال هنگفتی از این طریق بدست می­آید؛ افراد زیادی ادعای نیابت امام زمان را مطرح کردند، علمای شیعه فتوا دادند که نیابت تمام شده، و با وفات سمری غیبت کبری آغاز شد، و این جانشین امام همانطور که اموال افراد ساده­لوح و نادان را از چنگشان در می­آورد و چپاول می­کرد، به سؤالات آنان گوش می­داد، و (به ادعای خود) از سوی امام مورد انتظار برایشان پاسخ دریافت می­کرد، و آن را (توقیعات) یا سند می­نامیدند که به گفته آنها خط و امضای امام منتظرشان بود .
اما جایگاه و ارزش خرافه (سند و رقعه و توقیعات و امضای امام) در مذهب شیعه بالا گرفت و مانند فرموده­ی خدا و پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم  است، و حتی علمای شیعه این امضاها و نوشته­ها را در زمان تعارض و مخالفت با روایات صحیح که از پیامبر  صلی الله علیه و آله و سلم  روایت شده ترجیح داده­اند. از جمله (ابن بابویه) مرجع بزرگ شیعه صحیح­ترین احادیث روایت شده نزد شیعه را به خاطر مخالفت با این خرافه ردّ کرده و گفت: «من به این حدیث فتوا نمی­دهم، بلکه به سند با خط حسین بن علی علیه السلام  فتوا می­دهم که نزد من است». حر عاملی در توضیح این سخن گفته: «چون خط معصوم از آنچه توسط واسطه­ها نقل شده قوی­تر و معتبرتر است»[5].
و علمای معاصر شیعه می­گویند این«رقعه­ها» آن سنّت هستند که باطلی بدان راه ندارد[6].

به نقل از: سؤال و جوابهايي در مورد شیعیان اثنا عشری، تألیف: عبدالرحمن بن سعد الشثری، مترجم: اسحاق دبیری



[1] - المقالات و الفرق ، ص 102 .
[2] - بحار الانوار مجلسی ج 51 / 212 ، و الغیبة طوسی 224 .
[3] - المقالات و الفرق سعد قمی  ص 108 – 110 .
[4] - حصائل الفکر فی احوال الامام المنتظر ، محمد بحرانی  ص 36 – 37 .
[5] - من لا یحضره الفقیه ابن بابویه قمی ، ج 4 / 151 ، وسائل الشیعه ج 20 / 108 ، و علمای شیعه به توقیعات و نوشته ها اهمیت داده و آن را تدوین کرده اند چون از دیدگاه آنان اینها وحی است که باطل از هیچ سویی به آن راه ندارد ! ، اصول الکافی 1/ 517 و اکمال الدین ابن بابویه ص 450 ، الغیبة طوسی ، ص 172 ، الاحتجاج ، ج 2 / 277 ، بحارالانوار 53 / 150 – 246 ، قرب الاسناد حمیری ، و الذریعه 4 / 500 .
[6] - الدعوة الاسلامیه خنیزی ، ج 2 / 112 .