قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

حسین بن علی رضی الله عنه

ابو عبدالله حسين بن علي بن ابي طالب، نوه و ريحانه و محبوب رسول خدا صلی الله علیه و سلم  و پسر فاطمه دختر  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  است. او در سال چهارم هجري متولّد شده و اقوال ديگري هم در مورد تولّد او مطرح است، وی در روز عاشورا ماه محرّم سال (61 هجری) در كربلا به شهادت رسيد.(1)، او دارای فضائل و ویژگیهای متعدّدی است، از جمله:
الف- امام احمد ازیعلی عامري روايت مي‌كند كه همراه  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  به دعوتي مي‌رفتيم،  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  در جلو گروه بود، وقتی متوجّه شد که حسين با بچّه‌ها بازي مي‌كند به طرف او رفت، خواست او را بگيرد، كودك به ‌اين طرف و آن طرف فرار می‌کرد و پيامبر صلی الله علیه و سلم  او را به خنده می‌آورد، تا اينكه ‌او را گرفت و بوسید، فرمود: «حسين منّي و أنا من حسين، اللهمّ احبّ من احبّ حسيناً، حسين سبطٌ من الأسباط »: (حسين از من و من از حسينم، پروردگارا – دوست بدار كسي را كه حسين را دوست می‌دارد و حسين نوه‌اي از نوادگان پيامبران است.(2)
این فضيلتي آشكار براي حسين است، چون  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  مسلمانان را به محبّت حسين تشويق مي‌كند، گويا رسول‏الله صلی الله علیه و سلم  با نور وحي فهميده بود كه به زودي بين او و مخالفانش چه روي مي‌دهد، به همين دليل او را به صورت خاص ذكر كرده و بر وجوب محبّت و تحريم تعرض و جنگ با او تاكيد كرده ‌است و مي‌فرمايد: «خداوند دوست بدارد كسي را كه حسين را دوست مي‌دارد، چون دوستي او منجر به دوستي  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  و دوستي رسول‏الله صلی الله علیه و سلم  منجر به دوستي خداوند خواهد شد.
ب- امام بخاري با استناد از انس مالك روايت مي‌كند كه: وقتي سر حسين را پيش عبيدالله ‌آوردند، آن را در تشتي گذاشت و با چوبي به ‌آن می‌زد و درباره زيبايش چيزي می‌گفت: أنس گفت: از همه بيشتر به  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  شباهت دارد و سر و ريش خود را با وسمه (نوع گياهي از دسته حناء است كه موي را سياه مي‌كند) رنگ زده بود.
ج- و نيز در روايتي ديگر از أنس آمده ‌است كه گفت: وقتي سر حسين را پيش عبيدالله ‌آوردند، با چوب به لبهايش می‌زد (بازي مي‌كرد) به گمانم مي‌گفت چقدر زيباست. انس مي‌گويد: به او گفتم: آينده‌ی بدي برايت مي‌بينم، من ديدم كه  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  همانجايي را كه تو با چوب مي‌زني، مي‌بوسيد – و مي‌گويد: چهره عبيدالله ‌از ناراحتي درهم كشيده شد. اين دو حديث بر فضيلت حسين دلالت دارد، چون او از تمامی‌اهل بيت به  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  بيشتر شباهت داشته ‌است، البته در اينجا اشكالي وارد است؛ چون در فضايل حسن نقل كرديم كه «حسن» ازبيشتر همه به  رسول الله  شباهت داشته‌است. به اين ترتيب بين اين دو روايت تعارض پيش مي‌آيد. ابن حجر به اين اشكال پاسخ داده و این دو روايت را به اين صورت جمع كرده كه: آنچه ‌انس در روايت زهري گفته، در حال حیات بودن حسن بوده و تا زماني كه حسن زنده بود از همه بيشتر به  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  شباهت داشت، پس از وفات امام حسن، حسين از همه بيشتر به  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  شباهت داشت، امّا آنچه در روايت ابن سيرين آمده، از روند آن پيدا است كه بعد از وفات حسن بوده ‌است‌يا منظور اين است كه جز حسن، حسین از همه بيشتر به  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  شبيه بوده ‌است و احتمال دارد هر‌يك از آن دو در برخي اعضاء و اندام‌هایشان به  رسول الله  شباهت بيشتري داشته باشند. ترمذي و ابن حبان از طريق‌ هانی ابن‌هاني از علي روايت كرده‌اند: حسن از سر تا سينه و حسين از سينه به پايين بيشتر شبیه  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  بوده‌اند.(3)
اينها برخي از رواياتي است كه در فضيلت حسين نقل شدند، خداوند از آنها راضی باد و در جایگاهی آنها را قرار دهد که خشنود و راضی باشند.


1 البداية و النهاية 8/152 و الاصابه 1/331/334.
2 فضايل الصحابه ش/1361 اسناد آن حسن است.
3 فضايل الصحابه، ش/1366 – إسناد آن صحيح است (گفتني است كه برخي از محدثين اين حديث را ضعيف دانسته‌اند – مترجم).

 به نقل از: سيره أميرالمؤمنين علي بن أبي طالب رضي الله عنه و شخصيت و عصر او، تألیف: دكترعلي محمد محمد صلابی