قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

قاتلان حسين رضي الله عنه را بشناسید
 

مترجم: ابو سلمان البلوشی
 

مقدمه
ستایش خداوندی را سزاست که بوسیله ائمه اهل بیت مفاهيم  دین راستین خویش را روشن و واضح نمود و در پرتو آثار و گفته های ائمه ، صراط مستقیم را هویدا و آشکار گردانید.
 و درود خدا بر پیامبرش هادی امت وامام ائمه و بر خاندان پاکش باد که به حق ، انوار درخشان و ماههای روشن شب های تاریک هستند .
آنچه پیش روی دارید کلماتی صادقانه و مخلصانه و بر آمده از قلب است که با شما برادر و خواهری که دوستدار اهل بیت هستید در میان می گذارم ، در حقیقت محبتی که نسبت به شما دارم اینگونه و با این سخنان می خواهم آنرا ابراز نمایم ، و همچنین همزمان میخواهم در زمینه دعوت به وحدت و اتحاد با برادران اهل سنت که کمربند وطن دوستی و اتحاد و امنیت کشورمان آنها را گرد هم می آورد قدمی برداشته و مسئولیت خود را ادا کرده باشم .
تردیدی نیست که کشته شدن  حسین رضی الله عنه  مصیبتی سترگ و لکه ننگ بزرگی در تاریخ امت اسلامی به شمار می آید ، اما با کمال تأسف باید گفت که امروزه تا حدود زیادی از این حادثه برای افزایش تفرقه میان یک کشور بهره برداری شده است .
اخیراً کتابی به دستم رسید که سرشار از حقایقی بود که از ائمه و مراجع بزرگ نقل شده بود، نویسنده با دلیل قاطع و با ذکر صفحه و جلد این حقایق را متذکر شده بود ، هر چند این کتاب را یکی از مخالفان ما اما خیر خواه ما نوشته است ، اما باید گفت که حکمت و اندیشه درست گمشده من و گمشده هر مومن است که هرکجا آن را بیابد به پذیرفتن آن از همه مردم سزاوارتر است چنان که امام ائمه پیامبر ص به این نکته اشاره فرموده است . از این رو برخورد و بر شما لازم می بینم که از دلیل پیروی کنیم زیرا خداوند از ما بازخواست خواهد کرد .


در مورد کوفه چه می دانیم :
 
شیخ باقر شریف قرشی می گوید : " کوفه گهواره و مهد شیعه و موطن علوی ها بوده و است ." ( حیاة الامام الحسین 12/3) . و شیخ جواد محدثی می گوید : " اهل کوفه در تاریخ به عهد شکنی و خیانت معروفند " . سپس او ویژگی های روانی و اخلاقی زشت اهل کوفه را بر شمرده است تا اینکه می گوید : " آنها به  حسین رضی الله عنه  خیانت کردند و مسلم بن عقیل در میان آنها مظلومانه به قتل رسید و حسین با لبان تشنه در نزدیکی کوفه به دست لشکر کوفه شهید شد " . (موسوعة عاشورا ، ص 59) .


شیعه و اهل بیت :
 
امیرالمومنین امام علی ؛ بسیار از شیعیان خود شکایت میکرد، که این گله و شکایت امیر المومنین در خطبه های طولانی در نهج البلاغه آمده است ، شیعیان تا جایی پیش رفتند که امام را به دروغگویی متهم کردند.
 ایشان گفتند : به من خبر رسیده است که شما می گویید علی دروغ می گوید ، خداوند شما را نابود کند بر چه کسی دروغ میبندم . ( نهج البلاغه 119/1)
و او ؛ در جایی دیگر می گوید : " خداوند شما را نابود کند دلم را سرشار از خشم و ناراحتی کرده اید ... و با سرپیچی و عدم اطاعت نظر و فکرم را فاسد نموده اید " ( نهج البلاغه 70/1)
بعد از امیرالمومنین شیعیان به حسن ؛ خیانت کردند ، چنان که بزرگان گذشته و حال ما همچون ادریس حسینی و طبرسی و محمد تیجانی سماوی این مطالب را بیان کرده اند ، تا جایی که مرجع بزرگ محسن امین عاملی در کتابش اعیان الشیعه 26/1 میگوید : " با حسن پسر امیر المومنین بیعت شد سپس به او خیانت کردند و اهل عراق علیه او شوریدند و تا جایی که خنجر به پهلوی او زدند .
 اما دیگر ائمه ما همچون امام رضا و امام کاظم و جعفر صادق ؛ و دیگران ، در مورد آنها کافی است که بدانیم که جعفر صادق رحمه الله می گوید : اگر قائم ما بپا خیزد ابتدا شیعیان دروغگوی ما را به قتل می رساند  (رجال الکشی ص 253) .


نامه های شیعیان به امام  حسین رضی الله عنه  :
 
وقتی شیعه اطلاع یافتند که معاویه وفات کرده است و حسین از بیعت با یزید امتناع ورزیده اند در منزل سلیمان بن ضرو الخزاعی گرد هم آمدند ، او در میان آنها به سخنرای ایستاد وآنان را به یاری کردن حسین علیه السلام تشویق کرد و آنها را از تنها گذاشتن حسین برحذر داشت ، بنابراین آنها پی در پی برای حسین نامه نوشتند تا اینکه دوازده هزار نامه از اهل عراق به حیسن رسید ، مضمون همه نامه ها یکی بود چنانکه مرجع محدث کاظم قزوینی روایت می کند : " تو در کوفه صد هزار شمشیر داری ، اگر نزد ما نیایی فردای قیامت نزد خدا از تو شکایت خواهیم کرد " ( فاجعة الطف ، ص 9) .


فرستاده  حسین رضی الله عنه  :
 
 حسین رضی الله عنه  مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد تا بررسی کند و از طرف او با مردم بیعت کند ، چنان به نظر می آید که مسلم  هم در رفتن به کوفه خوش بین نبوده است چون او این را می دانست که اهل عراق دگرگون می شوند ، اما حسین اصرار کردند به کوفه برود ، آنگاه که مسلم به کوفه آمد و در خانه هانی بن عروة اقامت گزید و مردم با او بیعت کردند ، ابن زیاد محل اقامت مسلم را نمیدانست ، مسلم به حسین نوشتند : " ... کسی که پیشاپیش میرود به خانواده اش دروغ نمی گوید هیجده هزار نفر از اهل کوفه با من بیعت کرده اند " ( مقتل  الحسین مقرم ، ص 147) .
 حسین رضی الله عنه  به سوی کوفه می رود : حسین در رفتن به کوفه شتاب ورزید ولی بعد از آنکه به فاصله دو منزل از کوفه با حر بن یزید روبه رو شد خواست بر گردد ، حر فرمانده لشکر یزید بود ، حر از ورود حسین به کوفه جلوگیری نمود و اینجا بود که حسین متوجه شد که شیعیانش به او خیانت کرده اند و شیخ محدثین عباس بن قمی در کتابش ( منتهی الامال 1 / 466) می گوید که عبدالله بن حر به حجاج گفت : "  سوگند به خدا ای حجاج از کوفه بیرون نیامده ام مگر از ترس اینکه  حسین رضی الله عنه  وارد کوفه شود و من در آنجا باشم و او را یاری نکرده باشم ، چون در کوفه هیچ کسی از شیعه و یاران وجود ندارد مگر به دنیا گرایش یافته اند مگر کسانی که خداوند بر آنه رحم کرده باشد "


خیانت به مسلم بن عقیل :
 
والی و فرماندار جدید کوفه توانست مسلم بن عقیل را به قتل برساند وقتی این خبر هولناک به  حسین رضی الله عنه  رسید یارانش را جمع کرد و برای آنها نامه ای خواند که در آن آمده بود :
 « بسم الله الرحمن الرحیم ، اما بعد : خبر هولناک کشته شدن مسلم بن عقیل و هانی بن عروه و عبدالله بن یقطر به ما رسیده است براستی که شیعیان ما از حمایت ما دست کشیده و ما را خوار کردند »
 این مطالب در بیشتر کتابهای شیعه همچون ( منتهی الامال 1/ 461 - بحار الانوار 44/ 374 - شبهای پیشاور 2585 ) آمده است .


امام  حسین رضی الله عنه  در کربلا :
 
امام حسین وقتی به کربلا رسید آنجا رحل اقامت افکند و ایستاد و برای مردم سخنرانی کرد شیعیان او خواستند هیاهو بپا کنند تا نتواند حجت و سخن خود را به مردم برساند امام خشمگین در مورد آنها سخن گفت و شروع به بر شماردن صفات آنها کرد و از آن جمله گفت : « از گروهها ، رها کنندگان و دور اندازندگان کتاب ، چریکها و گروههای گناه بر آمده که قاتلان فرزندان پیامبران هستند » ( کتاب علی خطی الحسین احمد راسم النفیس ، ص 311) .
این سخنرانی امام را بسیاری از علماء بزرگ و برجسته شیعه همچون عباس حیاوی و عباس قمی و هادی نجفی و بسیاری دیگر ذکر کرده اند .


چه کسی امام  حسین رضی الله عنه  را به قتل رسانید :
 
 حسین رضی الله عنه  در مورد شیعیان درست حدس می زد و راست میگفت آنگاه که فرمود : « بار خدایا میان ما وقومی  که ما را فرا خواند تا یاریمان کنند سپس ما را کشتند داوری کن » ( منتهی الامال 1/ 535 ) .
برخي علت خيانت شيعيان را به حسين اين بيان كرده اند که سبب آن ترس و هراسی بود که بر کوفه سایه افکنده بود ، و مرتضی مطهری از جمله کسانی است که علت خیانت به حسین را چنین ذکر می کند .
و از برخی بازماندگان اهل بیت همچون زین العابدین رحمه الله نقل کرده اند که او گفته : " نوحه سرایی می کنید و به خاطر ما گریه می کنید ، پس چه کسی ما را کشته است ؟ " ( منتهی الامال ا/ 570)
این را بسیاری نقل کرده اند که اهل بیت شیعیان کوفه را سرزنش کردند و قمی در کتابش ( نفس الهموم ، ص 365) از زینب نقل می کند که گفت : " ای اهل کوفه ساکت باشید مردانتان ما را کشتند و زنانتان برای ما گریه می کنند "


کسانی از اهل بیت که همراه حسین کشته شدند :
 
بسیاری از سخنرانان شیعه می کوشند تا این مطلب را به فراموشی بسپارند که سه نفر از فرزندان امام علی در کربلا کشته شدند ، این تاسف آور و از سویی خنده دار است این سه نفراز اهل بیت به اسم های ابوبکرو عمر و عثمان هستند که در کنار امام  حسین رضی الله عنه  به شهادت رسیدند و به اضافه آنها دو نفر از فرزندان حسن بن علی ؛ به نامهای ابوبکر و عمر در کنار امام حسین کشته شدند .
مرتضی اکبری در کتابش معالم المدرستین ، ج 3/ 127 این را ذکر کرده است .
و تردیدی نیست که انسان برای فرزندانش نامهایی را انتخاب می کند که دوست داشتنی تر و پسندیده تر باشند !( الارشاد المفید، ص 184 ، 197 ، 248) .


جایگاه اهل بیت نزد اهل سنت
 
این سخن حقی است که آنرا از روی انصاف می گوییم و خداوند بر آنچه می گوییم گواه است که اهل سنت در مورد اهل بیت موضعی معتدل و میانه دارند ، آنها در میان افراط و غلو شیعه در مورد اهل بیت و دشمنی و نفرت ناصبی ها با اهل بیت راه میانه را بر گزیده اند . کتابهای اهل سنت سرشار از فضایل اهل بیت می باشد و این کتاب ها تاکید می کنند که اهل سنت همواره وصیت رسول اکرم ص را مورد توجه قرار دادند که می فرماید : (در مورد اهل بیت خودم شما را توصیه می کنم که خدا را مد نظر داشته باشید ) .
و فصل ها و ابواب های خاصی در کتاب ها ی معتبر اهل سنت همچون بخاری و مسلم و غیره در بیان فضیلت اهل بیت آمده است ، و شیخ اهل سنت ابن تیمیه خلاصه نظریه اهل سنت را در مورد کشته شدن امام  حسین رضی الله عنه  به صراحت چنین بیان میدارد " خداوند با ارزانی کردن نعمت شهادت به حسین او را گرامی داشتند و قاتلان او و کسانی را که در قتل او همکاری داشتند یا به کشته شدن او راضی بودند خوار و ذلیل کرد و او و برادراش سرور و سردار جوانان اهل بهشت هستند و کشته شدن حسین مصیبت بسیار بزرگی بود " ( مجموع الفتاوی 4/ 511 ) .


بعضی از آیین ها و مراسم دینی ، رسم ها و سنتهایی  هستند که در دوران ائمه نبوده اند :
 
       شیخ الطائفه طوسی طبق آنچه شیرازی در( الفقه ، ص 15/ 253 ) و محمد بن مکی عاملی در( الذکری ، ص 72 حجریه) از او نقل کرده می گوید به اجماع نوحه سرایی و زدن به سر و صورت حرام است ، علماء به این اشاره کرده اند که آنچه مردم در عزاداری ها و حسینیه ها از قبیل زدن و نوحه سرایی و قمه زنی انجام می دهند در دوران ائمه ؛ وجود نداشته است ، و آیت الله حسن شیرازی عدم وجود این مراسم و سنت ها را در زمان ائمه اینگونه توجیه می کند : " اگر شیعیان در زمان ائمه ؛ آزادی کامل داشتند این آیین ها مراسم ها  را که امروزه وجود دارد بیشتر از این برپا می کردند " ( الشعائر حسینیه ، ص 100) .
 
نوحه سرایی و زدن به سر و سینه بدعت است :
دعوتگر معروف شیعه عبدالحسین شرف موسوی در کتابش (المجالس الفاخره ) کوشیده تا جایز بودن بر پا کردن مراسم عزاداری را از این ثابت کند که پیامبر ص برای فرزندش ابراهیم گریه کرده است . اما پرسش های ذیل بی پاسخ می مانند :
الف : آیا پیامبر همان کاری کرد که ما در عزاداری های خود انجام می دهیم ؟
ب :چرا پیامبر ص سالروز وفات عمویش را به عنوان مناسبت سالانه همانند ما مراسم نگرفت ؟
ج :موسوی چگونه قیاس می گیرد در صورتیکه قیاس در مذهب او حرام است ؟
خلاصه کلام : نوحه سرایی و زدن به سر و سینه بدعتی است که برخی از علماء بوجود آورده و بر آن تاکید کرده اند ، اما صحیح این است که اینکار به اجماع ، ممنوع و نا جایز است .


آیین های حرام در منابع شیعی
 
1- حرام بودن نوحه سرایی : ابن بابویه قمی ملقب به صدوق می گوید : " از جمله کلمات پیامبر که پیش از اوگفته نشده این است که فرموده اند :  نوحه سرایی از کارهای جاهلیت است "  (من لا یحضره الفقیه 4/ 271 ) .
واز آن جمله اینکه پیامبر صلی الله علیه و سلم فرمودند : " و من شما را از نوحه سرایی و فریاد سر دادن باز داشته ام " ( نوری در مستدرک الوسائل 1/ 144 ) .
و پیامبر صلی الله علیه و سلم فرمودند : " از فریاد زدن به هنگام مصیبت نهی کرده است و از نوحه سرایی و گوش دادن به آن نهی کرده است "
و محمد بن مکی عاملی ملقب به الشهید الاول می گوید : شیخ در المبسوط و ابن حمزه نوحه سرایی را حرام قرار داده اند و شیخ ادعای اجماع بر حرمت آن را نموده است . ( بحار الانوار 82/ 107) .
و شیخ ابو جعفر محمد بن حسین طوسی است که ملقب به شیخ الطائفه می باشد ، او می گوید که نوحه سرایی به اجماع حرام است.
2- تحریم زدن بر سر و صورت : کلینی در الکافی 3/ 222 ، از امام باقر ؛ روایت می کند : سخت ترین بی قراری ، فریاد زدن  و واویلا سردادن و به سر و سینه زدن است و هر کس نوحه سرایی نماید صبر را رها کرده است .
تیجانی سماوی یکی از علمای معاصر برسر و صورت و قمه زنی را حرام می داند و بر آن تاکید می کند و می گوید این کارها از دین نیستند و این منظرها ایجاد تنفر می نماید و عقل سلیم آن را نمی پذیرد و از آن گریزان است و کسانی که اینکار را حرام قطعی میدانند را نام برده است . ( کل الحلول عند الرسول ، ص 149 ) .
3- پوشیدن لباس سیاه در عاشوراء : ( در کتاب فقیه من لا یحضره الفقیه 1/ 163 ، و وسائل الشیعه 3/ 278 ، و در نجاة الامة فی اقامة العزاء علی الحسین و الائمة ، ص 83 ) آمده است که علی ؛ گفت : " لباس سیاه نپوشید زیرا لباس سیاه لباس فرعون است ."
شیخ محمد رضا حسینی حائری در کتابش نجاة الامة ، ص 83 می گوید : آنچه تا حدود زیادی بین ما امامیه معروف است و بلکه ادعای اجماع بر آن شده مکروه بودن لباس سیاه در نماز است بلکه گفته اند بطور مطلق پوشیدن سیاه را مکروه دانسته اند بجز در عمامه و موزه و چادر که اگر سیاه باشند اشکال ندارد و در المعتبر فقط عمامه و موزه استثناء شده و این به اصحاب ما نسبت داده شده است و در المنتهی به علمای ما نسبت داده شده است ، و در الشرائع و القواعد و الارشاد الدروس و در الذکری ، در سخن بسیاری از اصحاب ما چیزی استثناء شده است و در کشف اللثام آمده که چادر را هیچ کسی استثناء نکرده به جز ابن سعید .
اما این پرسش باقی می ماند که امروزه شیعیان در دهه اول محرم و بلکه در همه محرم لباس سیاه می پوشند ؟ !
و شیخ عاملی ـ شهید اول ـ در کتابش الذکری ، ص 172 و شیرازی در الفقه 15/ 253 و دیگران از طوسی و ابن حمزه نقل کرده اند که علمای شیعه بر حرام بودن نوحه سرایی اجماع کرده اند ، و همچنین در الذکری ،ص 177 و الجواهر 4/ 367 آمده ، به سر و سینه زدن به اجماع حرام است .
پس آنچه امروزه در حسینیه ها و عزاداری ها انجام می شود چه معنی دارد و چرا اجماع علماء را به دیوار می کوبند ؟


زنان و حسینیه ها :
 
آنچه در روایت گذشته از آن نهی شده است به طور یکسان زنان و مردان را شامل می شود اما اینجا به طور ویژه سخنان امام  حسین رضی الله عنه  را نقل می کنیم که وقتی خواهرش زینب به صورتش زد و گریبانش را پاره کرد و بیهوش به زمین افتاد به او گفتند : " خواهرم از خدا بترس و خود را تسلیت بگو و بدان که تمام اهل زمین می میرند و هیچ کسی درزیر آسمان باقی نمی ماند " ( منتهی الامال 1/ 481 ) .
و نوری در مستدرک الوسائل در تفسیر این آیه « و لا یعصینک فی معروف » نقل می کند : خوبی این است که به هنگام مصیبت گریبان خود را پاره نکنند و به سر و صورت خود نزنند و واویلا سر ندهند و کنار قبری ننشینند .
ـ خواهرم و برادرم که دوستدار اهل بیت هستید این سخن حقی است که دوست داشتم ابتدا خودم و سپس شما را با ذکر دلیل از اقوال علمای گذشته و معاصر و مراجع بزرگ ما و ائمه علیهم السلام توصیه و نصیحت کنم ، من دلیل و حجت را به شما رسانیده ام و مسئولیت خود را ادا کرده ام بعد از این اختیار با خود شماست و حق و میانه روی به شما رسیده است و بدانید که خداوند شما را حفاظت می کند و من و شما را مشمول رحمت خویش قرار می دهد .
از خداوند توانا مسئلت می نمایم که ما و شما را با شهداء و برگزیدگان غدیر محشور بگرداند .