قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

فِرَق شيعه پس از سيد الشهداء امام حسين (ع)

تأليف: حيدر علي قلمداران

گروهي از شيعيان پس از شهادت امام حسين (ع) از ميان فرزندان آن حضرت به امامت پسرش حضرت علي بن الحسين (ع) قائل شدند. وي ملقب به سيد العابدين وكنيه اش «ابو محمد» و «ابو بكر» بود كه البته كنية «ابو بكر» بر ساير كنيه هاي او غلبه داشته و مشهورتر است.

فرقه اي ديگر معتقد شدند كه امامت بعد از امام حسين (ع) منقطع شد و ائمه همان سه تن (يعني حضرت علي و حسنين، عليهم السلام) بوده اند كه رسول خدا o آنان را با نام و نشان معرفي كرد و آنها يكي بعد از ديگري بر مردم حجت اند و آنان نيز به وظيفة خويش چنان عمل كردند كه مردم از امام بي نياز شدند. اين گروه پس از اين سه بزرگوار, ديگران را به عنوان امام نمي پذيرند و معتقدند كه آنها نه براي امامت بلكه براي انتقام از دشمنان خويش, «رجعت» خواهند كرد و معناي ظهور مهدي وقيام قائم به نظر آنان همين است.

فرقه اي ديگر قائل اند به اينكه امامت بعد از حسنين (ع) در فرزندان اين دو امام است و در ديگر اولاد علي (ع) نيست و فرزندان اين دو براي امامت يكسان اند ومعلوم نيست كدام امام خواهد بود، بلكه هركس از ايشان با شمشير قيام كند، همچون علي (ع) از جانب خداوند امام واجب الاطاعه است و همة خاندانش و ساير مردم بايد از او پيروي كنند، حتي اگر او مردم را به رضاي آل محمد دعوت نمايد، و در صورت قيام او اگر كسي از اطاعت او تخلف كند و مردم را به سوي خويش دعوت نمايد، اگرچه از اهل بيت باشد، كافر است! و هر يك از اهل بيت كه قيام نكند و پرده بيندازد و در خانه بنشيند، اما ادعاي امامت نمايد، كافر و مشرك و گمراه است و پيروانش نيز چنين اند!

اين گروه فرقه اي از شيعيان زيدي اند كه سرحوبيه يا جاروديه ناميده مي شوند و پيروان «ابي الجارود زياد بن منذر» و «ابو خالد يزيد بن ابو خالد الواسطي» مي باشند.

شيعيان زيدي فرق متعددي از قبيل صباحيه و يعقوبيه و عجليه و بتريه و مغيريه و ..... را تشكيل مي دهند.

 

شاهــراه اتّحــاد ( بررسـي نصـــوص امــامــت )، تأليف: حيدر علي قلمداران، با مقدمه و حواشي آية الله العظمى علاّمه «سيد أبو الفضل البرقعي»