قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

عصمت انبیاء و غلو رافضی‏های امامیه درباره آن

پیامبران در آن چه که از جانب خداوند متعال ابلاغ می‏دارند، معصوم هستند و این هدف و مقصود رسالت است و رسول کسی است که امر و نهی و خبر خداوند را از جانب او ابلاغ می‏کند و به اتفاق همه مسلمانان انبیاء در ابلاغ رسالت معصوم هستند به طوری که جایز نیست که در این مورد اندک خطایی صورت گیرد مسلمانان در این زمینه با هم نزاع و اختلاف دارند که آیا جایز است که بر زبان پیامبر سخنی جاری شود که خداوند خطای آن را برطرف کرده و اصلاح کند به طوری که او را بر خطا پایدار نمی‏کند همان گونه که نقل شده است که بر زبان او این جمله جاری شد «تلک الغرانیق العلی و إن شفاعتهن لترتجی»: «آن‏ها پرندگانی بلندمرتبه هستند و امید به شفاعت‏شان وجود دارد» سپس خداوند آن چه را که شیطان بر او القا کرد، نسخ نمود وآیاتش را محکم کرد برخی از مسلمانان این امر را جایز نمی‏دانند و برخی آن را جایز دانسته‏اند چرا که امر محذوری نیست.
پیامبران بر فسق و دروغ پایداری نمی‏ورزند و به طور کلی هر چیزی در نبوت آنان و ابلاغ پیام از جانب خداوند توسط آنان خدشه‏ای وارد کند، مسلمانان بر پاک بودن آنان از این موراد اتفاق نظر دارند و عامه جمهور که گناهان صغیره را بر پیامبران جایز می‏دانند، می‏گویند: آنان در پایداری بر این گناهان صغیره. معصوم هستند بنابراین همان طور که در روایت آمده است چیزی که به آنان ضرر برساند. از آنان سر نمی‏زند: در خبر آمده است: داود بعد از توبه کردن از زمان قبل از آن خطا بهتر شد.
و خداوند متعال توبه کنندگان و پاک شوندگان را دوست می‏دارد و عبد گاهی کار بد انجام می‏دهد و با وجود آن وارد بهشت می‏شود.
خداوند در قرآن ذکرکرده است که لوط به ابراهیم ایمان آورد و خداوند او را به عنوان پیامبر مبعوث کرد. و شعیب گفت: { إِنْ عُدْنَا فِي مِلَّتِكُمْ بَعْدَ إِذْ نَجَّانَا اللَّهُ مِنْهَا وَمَا يَكُونُ لَنَا أَنْ نَعُودَ فِيهَا إِلا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّنَا وَسِعَ رَبُّنَا كُلَّ شَيْءٍ عِلْمًا عَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْنَا رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ قَوْمِنَا بِالْحَقِّ وَأَنْتَ خَيْرُ الْفَاتِحِينَ (٨٩)}الأعراف: ٨٩ « اگر ما به آئين شما درآئيم ، بعد از آن كه خدا ما را از آن نجات بخشيده است ، مسلّماً به خدا دروغ بسته‌ايم ( و به گزاف خويشتن را پيروان آئين آسماني ناميده‌ايم ). ما را نسزد كه بدان درآئيم ، مگر اين كه خدا كه پروردگار ما است بخواهد ( كه هرگز چنين چيزي را هم نخواهد خواست ).»، { وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا فَأَوْحَى إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ (١٣)} إبراهيم: ١٣ « كافران ( و 
سردستگان زندقه و ضلال ، هنگامي كه از راه دليل با انبياء برنيامدند ، به زور متوسّل شدند و ) به پيغمبران خود گفتند : يا به آئين ما باز مي‌گرديد يا اين كه شما را از سرزمين خود بيرون مي‌كنيم.»
خداوند درباره برادران یوسف آن گونه خبر داده است سپس بعد از توبه‏شان آنان را پیامبر قرار می‏دهد وآنان همان اسباط هستند که در سوره بقره، آل عمران و نساء به ما امر شده است که به آن چه که آورده‏اند ایمان بیاوریم حال اگر در میان این افراد کسی باشد که پیامبر شود پس معلوم است که پیامبران از دیگران بهترند و این چیزی است که رافضی‏ها و سایرین درباره آن نزاع و اختلاف دارند و می‏گویند: هر کس گناهی از او صادر گردد پیامبر نمی‏شود. اما آن چه که کتاب و سنت بر آن دلالت دارند، معتبر است.
تکیه‏گاه آنان در این مورد،آن است که توبه کننده از گناه مورد مذمت و نکوهش و ناقص است که مستحق نبوت نمی‏باشد هر چند که از باعظمت‏ترین مردم در امر طاعت گردد. واین اصلی است که درباره آن دچار نزاع شده‏اند و کتاب و سنت بر بطلان قول آنان در آن مورد دلالت می‏کنند.
بنابراین آنان آن کمال علو و درجات خداوند را که با حقیقت توبه و استغفار و انتقال از کمال به چیزی کامل‏تر از آن، به آنان عطا کرد. از آنان گرفتند وآن چه را که خداوند در این مورد خبر داده، تکذیب کردند و سخن را از موضع خودش تحریف نمودند و گمان کردند که انتقال آدمی از جهل به علم و از گمراهی به هدایت و از سرگردانی به راه راست یافتن نقص و کمبود است و ندانستند که این از بزرگ‏ترین نعمت‏های خداوند و بزرگ‏ترین قدرت اوست به طوری که بندگان را از نقص به کمال می‏رساند و این که هر کس مزه خیر و شر را بچشد و هر دو را با هم بشناسد حبش نسبت به خیر و کینه و نفرتش نسبت به شر بیشتر از کسی است که فقط با خیر سروکار دارد همان گونه که عمر س می‏گوید: «إنما تنقض عری الاسلام عروة عروة إذا نشأ فی الأسلام من لایعرف الجاهلیة»: «هرگاه کسی در اسلام رشد و نمو یابد و جاهلیت را نشناسد، برایش دستاویزهای اسلام یکی یکی دچار نقص و سستی می‏گردد».
امامیه اثناعشریه می‏گویند: اصول دین چهار تا هستند: توحید، عدل، نبوت و امامت وآنان در توحید، عدل و امامت اختلاف دارند. اما درباره نبوت، غایت آنان این است که همانند سایر امت به نبوت اقرار داشته باشند. اما غلو آنان درباره پیامبران مورد توافق هیچ کس نیست مگر این که از عبادت پیشگان جاهل اهل غلو که میان آنان و رافضی‏ها اشتراکاتی در غلو و جهل و پیروی از چیزی که صحتش معلوم نشده است، وجود دارد و این دو گروه در این مورد همانند نصاری هستند.[1]
 


[1] - ج(1)ص(174، 306) ج(4) ص(37) ج(2) ص(335، 133).

به نقل از کتاب: آل رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و اولیای او (موضع اهل سنت و شیعه درباره عقاید، فضیلت‏ها، فقه و فقهای آنان اصول فقه شیعه و فقه آنان)، خلاصه و ترتيب از: محمد بن عبدالرحمن بن محمد بن قاسم، رحمه الله ت 1421 هـ، این بحث از کتاب منهاج السنه نوشته ابن تیمیه رحمه الله اختصار شده است).