قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

سخن درباره آنچه ميان فرزندان اسرائيل در روزگار زو و كيقباد 
و پيامبرى حزقيل‏ روى داد.

پس از درگذشت يوشع بن نون رشته كار بنى اسرائيل را كالب بن يوفنا به دست گرفت.
بعد از كالب بن يوفنا، حزقيل بن نورى جانشين وى شد.
حزقيل كسى است كه پسر پير زن ناميده مى‏شود و اين نام را تنها از آن رو بر وى نهاده‏اند كه مادرش پير شده و هنوز فرزندى نياورده بود. در روزگار پيرى از خداوند درخواست كرد كه او را فرزندى ببخشد. خداوند نيز درخواست او را پذيرفت و حزقيل را بدو داد.
حزقيل كسى است كه از خداوند خواست تا گروهى را كه مرده بودند زنده كند و خدا ايشان را زنده كرد.
سبب آن اين بود كه:
در قريه‏اى به نام راورداره، يا راوودان، يا واوودان، طاعون افتاد و توده مردم آن گريختند و در ناحيه ديگرى فرود آمدند.
كسانى كه در قريه مانده بودند، بيشترشان از بيمارى طاعون جان سپردند و گروهى اندك جان بدر بردند.
همينكه طاعون از ميان رفت، كسانى كه گريخته بودند، به قريه بازگشتند.
آنان كه در قريه مانده بودند، پس از بازگشت اين گروه گفتند:
«اين ياران ما از ما دور انديش‏تر بودند. اگر ما هم همان كارى را مى‏كرديم كه اينها كردند، اكنون همه زنده مانده بوديم و اين همه مرگ و مير در ميان ما نمى‏افتاد.» 
از اين رو، سال بعد كه باز طاعون آمد، همه‏ى مردم- كه سى و چند هزار تن، يا به گفته‏اى: سه هزار و به گفته‏اى چهار هزار تن بودند- گريختند و به همان جا رفتند كه سال گذشته گروهى از ايشان رفته بودند.
ولى در آن جا فرشته‏اى فرود آمد و چنان فريادى بر ايشان زد كه همه مردند و استخوان‏هاى ايشان پوسيد.
پس از چندى حزقيل از آن جا گذشت و استخوان‏هاى پوسيده مردگان را نگريست و در انديشه فرو رفت كه آنان چگونه در روز رستاخيز زنده مى‏شوند و برمى‏خيزند.
در اين هنگام خداوند بدو وحى فرستاد فرمود:
«آيا مى‏خواهى به تو نشان دهم كه چگونه آنان را زنده مى‏كنم؟» حزقيل عرض كرد: «آرى.»
به او گفته شد: «به آنان بگو تا زنده شوند.» حزقيل چنين ندا در داد:
«اى استخوان‏هاى پوسيده، خداوند به شما فرمان مى‏دهد كه گرد هم آئيد.» ناگهان هر استخوانى از يك جا پريد و به استخوانى ديگر پيوست و چيزى نگذشت كه آن زمين پر از پيكرهائى استخوانى شد.
حزقيل بعد به آنها خطاب كرد و گفت:
«اى استخوان‏ها، خداوند به شما فرمان مى‏دهد كه خود را بپوشانيد.» ناگهان استخوان‏ها همه از گوشت و خون پوشيده شدند و همان جامه‏اى را در بر كردند كه در واپسين دم زندگى داشتند.
در سومين بار حزقيل گفت:
«اى روان‏ها، خداوند به شما فرمان مى‏دهد كه به- پيكرهاى خويش برگرديد.» ناگهان جان‏ها به تن‏ها برگشتند و مردگان زنده شدند و برخاستند.
همينكه زندگى را از سر گرفتند، گفتند:
«پروردگارا! تو پاكى و سزاوار نيايشى و جز تو هيچ خداى ديگرى نيست.» 
آنگاه به نزد كسان خويش بازگشتند. آنها اين گروه را كه مرده بودند، شناختند زيرا هنوز نشانه مرگ در چهره‏هاى ايشان آشكار بود و جامه‏اى بر تن نداشتند جز همان جامه كه بر تنشان به گونه‏ى كفنى چرب در آمده بود.
آنان بعد جان سپردند. حزقيل نيز درگذشت. طول مدت‏ پيغمبرى او در ميان بنى اسرائيل، هيچ جا ذكر نشده است.
و نيز گفته‏اند:
آنان از كسان حزقيل بودند. پس از مرگشان حزقيل به گريه افتاد و گفت:
«پروردگارا، من در ميان مردمى بودم كه ترا مى‏پرستيدند و از تو ياد مى‏كردند. اكنون همه مرده‏اند و من تنها مانده‏ام.» 
خداوند فرمود:
«آيا مى‏خواهى كه آنان را زنده كنم؟» عرض كرد:
«آرى.» خدا فرمود:
«اكنون من زندگانى ايشان را به دست تو مى‏دهم.» درين هنگام حزقيل به مردگان خطاب كرد و گفت:
«به اجازه خداى بزرگ زنده شويد.» 
همه زندگى را از سر گرفتند.

متن عربی:

ذكر الأحداث في بني إسرائيل
في عهد زوّ وكيقباذ ونبوة حزقيل
لما توفي يوشع بن نون قام بأمر بني اسرائيل بعده كالب بن يوفنّا، ثمّ حزقيل بن نورى، وهو الذي يقال له ابن العجوز، وإنما قيل له ذلك لأنّ أمّه سألت الله الولد وقد كبرت، فوهبه الله لها، وهو الذي دعا للقوم الموتى فأحياهم الله.
وكان سبب ذلك: أنّ قرية يقال لها راوردارة، وقع بها الطاعون، فهرب عامّة أهلها ونزلوا ناحية، فهلك أكثر من بقي بالقرية وسلم الآخرون، فلمّا ارتفع الطاعون رجعوا، فقال الذين بقوا: أصحابنا هولاء كانوا أحزم منّا ولو صنعنا كما صنعوا بقينا، فوقع الطاعون من قابل، فهرب عامّة أهلها، وهم بضعة وثلاثون ألفاً، وقيل: ثلاثة آلاف، وقيل: أربعة آلاف، وقيل غير ذلك، حتي نزلوا ذلك المكان، فصاح بهم ملك فماتوا ونخرت عظامهم، فمرّ بهم حزقيل فلمّا رآهم جعل يتفكر في بعثهم، فأوحى الله إليه: أتريد أن أريك كيف أحييهم؟ قال: نعم، فقيل: ناد، فنادى: يا أيتها العظام البالية إنّ الله يأمرك أن تجتمعي، فجعلت العظام تطير بعضها الى بعض حتى صارت أجساداً من عظام، ثم نادى: يا أيتها العظام إن الله أمرك أن تكتسي فألبست لحماً ودماً وثيابها التي ماتت فيها، ثم نادى: يا أيتها الأرواح! إن الله يأمرك أن تعودي إلى أجسادك فعادت،وقامت الأجساد أحياء؛ وقالوا: حين أحيوا سبحانك ربنا وبحمدك لا إله إلا أنت ، فرجعوا إلى قومهم أحياء يعرفون انهم كانوا موتى سحنة الموت على وجوههم لا يلبسون ثوبا الا عاد كفنا دسما ثم ماتوا ثم مات حزقيل ولم تذكر مدته في بني اسرائيل، وقيل: كانوا قوم حزقيل فلما أن ماتوا بكى حزقيل وقال يا رب كنت في قوم يعبدونك ويذكرونك فبقيت وحيدا فقال الله أتحب أن أحييهم؟ قال: نعم قال: فإني قد جعلت حياتهم إليك، فقال حزقيل: أحيوا بإذن الله تعالى فعاشوا.

از کتاب: كامل تاريخ بزرگ اسلام و ايران، عز الدين على بن اثير (م 630)، ترجمه ابو القاسم حالت و عباس خليلى، تهران، مؤسسه مطبوعاتى علمى، 1371ش.

مصدر:
دائرة المعارف شبکه اسلامی
islamwebpedia.com